Οι Θλιμμένες Πουτάνες της ζωής μου

ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΚΟΛΟΜΒΙΑ
GABRIEL GARCIA MARQUEZ
ΟΙ ΘΛΙΜΜΕΝΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ
ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΚΛΑΙΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑΔΟΥ
ΛΙΒΑΝΗΣ 2004
σελ. 200

Ένας ηλικιωμένος δημοσιογράφος, κάθε άλλο παρά απόμαχος, αποφασίζει να γιορτάσει τα ενενηκοστά γενέθλιά του κάνοντας δώρο στον εαυτό του «μια βραδιά τρελού έρωτα με μια έφηβη παρθένα». Το νέο μυθιστόρημα του μεγάλου κολομβιανού μυθιστοριογράφου (με έκταση νουβέλας), επιβεβαιώνει τη φήμη του ως μάγου της αφήγησης. Με εμφανή αυτοβιογραφικά στοιχεία και με έναν χαρακτηριστικό εξομολογητικό τόνο, αναπτύσσει τη δημιουργική φαντασία του στα χρόνια της νεότητάς του και στο οικείο περιβάλλον που γνωρίζουμε από τα μεγάλα έργα του: σε μια πόλη των εκβολών του ποταμού Μαγκνταλένα. Η ιδέα για τη σύλληψη του θέματος προφανώς έχει την αφετηρία της στο αφήγημα του Kawabata Yasunari «Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Κάτι που ο συγγραφέας το επιβεβαιώνει με το μότο που δημοσιεύει στην αρχή του έργου του.

Ο ήρωάς μας λοιπόν που δεν είχε ποτέ του ερωτευτεί, ούτε είχε κάνει απλήρωτο σεξ, παγιδεύεται μ’ αυτή του την απόφαση σε μια πρωτόγνωρη συναισθηματική εμπειρία, από την οποία του είναι αδύνατο να απεμπλακεί χωρίς συνέπειες. Παρ’ όλο που από τα νεανικά του χρόνια πίστευε ότι «το σεξ είναι η παρηγοριά που έχει κανείς όταν δεν υπάρχει έρωτας», ανακαλύπτει στα γεράματά του, για πρώτη φορά το αντίστροφο. Αυτός που με τα κείμενά του τα γεμάτα ερωτισμό και ευαισθησία είχε γαλουχήσει γενιές νέων ανθρώπων, για κάποιους ανεξήγητους λόγους ήταν όλη του τη ζωή συναισθηματικά ανάπηρος, παρά την αντίθετη γνώμη που είχαν γι' αυτόν όλοι οι αναγνώστες του.

Έρχεται όμως η στιγμή να ταυτιστεί με την εικόνα που οι άλλοι είχαν γι αυτόν, καθώς «είναι αδύνατο να μην καταλήξει κανείς να γίνει όπως οι άλλοι πιστεύουν ότι είναι» (σελ.153). Τον βλέπουμε λοιπόν να δένεται συναισθηματικά με ένα δεκατετράχρονο κοριτσάκι και να αρκείται στη θέα του γυμνού του σώματος που τον συναρπάζει τόσο που να θέλει να πεθάνει γι αυτό…Καθώς, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να πεθάνει κανείς μόνος» (σελ. 157). Και μια απόμαχη από τις «θλιμμένες πουτάνες της ζωής του» τον βεβαιώνει ότι θα έδινε ακόμη και την ψυχή της για να μείνει κοντά, ακόμη και στον χειρότερο από τις χιλιάδες άντρες που πέρασαν από το κρεβάτι της.

Ο Garcia Marquez μας συναρπάζει πάλι με μια ακόμη συγκινητική ερωτική ιστορία, όπως εκείνη της «Χολέρας». Με τη διαφορά ότι ο σχεδόν επικός και συγχρόνως λυρικός χαρακτήρας εκείνης γίνεται εδώ τραγικό στοιχείο αποχτώντας ελεγειακές διαστάσεις.
Το έργο κυκλοφορεί σε μια άψογη μετάφραση από την Κλαίτη Σωτηριάδου και σε μια άκρως φροντισμένη έκδοση (ακόμη και με τα γνωστά από παλιότερες εκδόσεις διακοσμητικά αρχιγράμματα)
Άγιος Λαυρέντιος, Σεπτέμβριος 2011