Η συζυγική ζωή

ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΜΕΞΙΚΟ
SERGIO PITOL
Η ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΖΩΗ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΙΔΟΥ
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2007

σελ. 140

Η Μαρία Μαγκνταλένα Κοσκόρο έβαλε νωρίς στόχο της ζωής της να διακριθεί, ν΄ ανεβεί κοινωνικά, έτσι που να θαμπώσει τις δυο μεγαλύτερες αδελφές της, τη Μαρία Ντοροτέα και τη Μαρία δελ Κάρμεν με τους άξεστους συζύγους τους. Και επέλεξε ως πρώτο βήμα να αλλάξει το όνομά της σε Ζακλίν Κοσκορό (επί το γαλλοπρεπέστερο). Γράφτηκε ακόμη και στη Φιλοσοφική Σχολή, όπου θα βελτίωνε τις πνευματικές της επιδόσεις, τις οποίες όμως ελάχιστα βελτίωσε, καθώς απεχθανόταν το διάβασμα, Γνώρισε βέβαια εκεί τον συνομήλικό της φοιτητή των πολιτικών επιστημών Νικολάς Λομπάτο, που τον ερωτεύθηκε παράφορα και τον παντρεύτηκε. Ο Νικολάς, άτομο άκρως φιλόδοξο, γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο μεγάλους επιχειρηματίες του Μεξικού. Το μόνο που δεν κατόρθωσε να αναπτύξει, όπως η σύζυγός του, ήταν το πνεύμα του. Και έτρεμε η δυστυχής, κάθε φορά που εκείνος άνοιγε το στόμα του στις πολυτελείς δεξιώσεις που ήταν αναγκασμένη να παραθέτει λόγω της κοινωνικής της θέσης…Η ίδια αντίθετα φρόντισε να φοιτήσει σε μια ιδιωτική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών, όπου διακεκριμένοι καθηγητές έδιναν διαλέξεις για την ιστορία, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και τη μουσική. Και εκεί, σ΄ εκείνο το θελκτικό περιβάλλον, δεν κατόρθωσε βέβαια να διαβάσει κανένα από τα συγγράμματα που της σύστησαν οι δάσκαλοί της (μετά από τις πρώτες σελίδες νύσταζε αφόρητα και το εγκατέλειπε), γνώρισε όμως τους πρώτους της εραστές. Καθώς οι μόνες αναφορές που συγκράτησε από την εμβάπτισή της σ’ κείνη την πνευματική κολυμβήθρα περιέχονταν στη ‘Φυσιολογία του γάμου’ του Μπαλζάκ, τις σημείωσε σ΄ ένα γαλάζιο τετράδιο που κουβαλούσε πάντα μαζί της και τις όρισε οδηγό της ζωής της: «ολόκληρη η συζυγική ζωή ταυτίζεται με το κρεβάτι» και «ο θεσμός του γάμου αποδεικνύεται ενάντιος στους νόμους της φύσης, καθώς στηρίζεται στο πάθος, που δεν διαρκεί, και φέρεται στη γυναίκα σαν να ήταν σκλάβα!» Παίρνει λοιπόν την απόφαση να υπερβεί το θεσμό του γάμου σχεδιάζοντας με κάθε λεπτομέρεια τρεις φορές τη δολοφονία του συζύγου της με τους περιστασιακούς εραστές της. Και το ό,τι ο Νικολάς Λαμπότο επέζησε τελικά οφείλεται μάλλον σε συγκυρίες της στιγμής ή στην ανικανότητα των υποψήφιων δολοφόνων του…Εν πάση περιπτώσει η κατάσταση αυτή διήρκεσε τριάντα ολόκληρα χρόνια με τη Ζακλίν να ονειρεύεται τη δολοφονία και την αμύθητη περιουσία του συζύγου της και εκείνον να μην υποψιάζεται το παραμικρό!
Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια κι οι καιροί κι ο Νικολάς κήρυξε πτώχευση (δόλια καθώς φαίνεται, ως συνήθως) και, για ν’ αποφύγει τους πιστωτές του, κατέφυγε στη Μαδρίτη. Οπότε αρχίζει το μαρτύριο της Ζακλίν. Ολόκληρη η υψηλή κοινωνία του Μεξικού της κλείνει την πόρτα, η περιουσία του άντρα της κατάσχεται για την ικανοποίηση των πιστωτών του κι η ίδια καταφεύγει να ζήσει σ΄ ένα άθλιο διαμέρισμα και , για να μην αμελήσει την πνευματική της καλλιέργεια, το ρίχνει στον αποκρυφισμό, διαβάζοντας μετά μανίας αποκρυφιστικά βιβλία, χωρίς να καταλαβαίνει λέξη. Και αφέθηκε , παραιτήθηκε από κάθε φροντίδα για το σώμα της. Χόντρυνε , άσπρισαν τα μαλλιά της και το ντύσιμό της προκαλούσε αποστροφή.Οπότε ξαφνικά μαθαίνει ότι ο σύζυγός της επανέκαμψε, ρύθμισε τις οικονομικές του εκκρεμότητες και άνοιξε ένα κατάστημα σιδηρικών στη Βέρα Κρους. Σπεύδει περιχαρής να τον συναντήσει, εκείνος την υποδέχεται συγκινημένος και την οδηγεί σ’ ένα χρυσοχοείο, όπου της περνάει στο δάχτυλο μια δεύτερη βέρα κοντά στην παλιά, την οποία, σημειωτέον, δεν είχε ποτέ της βγάλει...Η Ζακλίν έχει σωθεί. Και για να γιορτάσουν το ξανασμίξιμό τους οι δυο νέο-σύζυγοι καταφεύγουν σ΄ ένα πολυτελές εστιατόριο να δειπνήσουν. Η Ζακλίν είναι κατασυγκινημένη… Την ώρα όμως που δειπνούσαν, αντιλαμβάνεται ότι εκεί δίπλα της διασκέδαζε μια συντροφιά από γοητευτικούς βραζιλιάνους εφήβους. «Γύρισε το βλέμμα της προς τον άντρα της και ανακάλυψε ένα γέρο λιγόψυχο που προσπαθούσε μ’ ένα χαζό γελάκι να παραστήσει τον νεαρό. Και συνειδητοποίησε ότι ο μοναδικός τρόπος να τελειώνει μαζί του ήταν το δηλητήριο…» Και ακολουθεί ένα ακροτελεύτιο κεφάλαιο μισής σελίδας με μια ανατροπή θλιβερή και μη αναμενόμενη…
Το έργο, όπως καταλαβαίνει κανείς, αποτελεί περισσότερο μια άσκηση μυθιστορηματικής γραφής που προορίζεται για τον μέσο αναγνώστη του καλοκαιριού. Και η μετάφρασή του δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς ισπανικά, για να καταλάβει ότι δεν είναι και η ευτυχέστερη.
Ο Σέργιο Πιτόλ (Πόλη του Μεξικού 1933) συγκαταλέγεται στους πιο σπουδαίους λατινοαμερικάνους συγγραφείς. Τιμήθηκε με το βραβείο Θερβάντες για το σύνολο του έργου του. Το συγκεκριμένο έργο (1991) αποτελεί το τρίτο μέρος μιας τριλογίας με τίτλο «Το Καρναβάλι». Τα άλλα δύο είναι «Το γαϊτανάκι του έρωτα» (1984) και «Η εξημέρωση του Θεϊκού Ερωδιού» (1989)

Καλλικράτεια, Ιούλιος 2011