ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣΚΡΟΑΤΙΑ
Ο Rajko Grlic γεννήθηκε στην Κροατία το 1947 και σπούδασε σκηνοθεσία στην Ακαδημία Κινηματογράφου της Πράγας. Έχει σκηνοθετήσει πάνω από είκοσι ταινίες που έχουν διανεμηθεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο και έχουν αποσπάσει πάνω από πενήντα βραβεία σε τοπικά φεστιβάλ. Ο ίδιος είναι και παραγωγός και σεναριογράφος και ηθοποιός σε πολλές απ’ αυτές. Το «Συνοριακό Φυλάκιο» γυρίστηκε το 2006 και προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης την ίδια χρονιά .
Βρισκόμαστε στο 1987, εφτά χρόνια μετά το θάνατο του Τίτο (πρωθυπουργός είναι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς), σε κάποιο συνοριακό φυλάκιο της (πάλαι ποτέ) Γιουγκοσλαβίας στα σύνορα με την Αλβανία, δίπλα στη λίμνη Οχρίδα (Η Π.Γ.Δ.Μ. δεν έχει ακόμη αποσχισθεί). Ο διοικητής του φυλακίου υπολοχαγός Πάσιτς ανακαλύπτει έντρομος ότι έχει προσβληθεί από σύφιλη και ζητά τη συνδρομή του γιατρού στρατιώτη του Σίνισα, ο οποίος τον πληροφορεί ότι για την ίασή του θα χρειαστεί τουλάχιστον ένας μήνας! Στην κοντινή πόλη όμως ο Πάσιτς έχει εγκαταστήσει τη γυναίκα του, την όμορφη Μιργιάνα, την οποία βέβαια είναι αδύνατο να επισκεφτεί όλο αυτό το διάστημα. Κάτι πρέπει να σκαρφιστεί. Και η λύση βρίσκεται: ανακοινώνει στους στρατιώτες του ότι χιλιάδες Αλβανοί στρατιώτες έχουν αναπτυχθεί απέναντι από το Φυλάκιο και είναι έτοιμοι να επιτεθούν εναντίον του. Όλες οι άδειες των στρατιωτών ανακαλούνται και το φυλάκιο κηρύσσεται σε κατάσταση συναγερμού. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο διαδραματίζονται ένα πλήθος από κωμικοτραγικές σκηνές, όπως εκείνη του στρατιώτη Πάβνοβιτς, ο οποίος, προκειμένου να μη στερηθεί την άδειά του, που ξεκινούσε την εκείνη τη μέρα, υποβάλλει γραπτό αίτημα στο διοικητή του ότι …επιθυμεί να προσκυνήσει τον τάφο του Τίτο στο Βελιγράδι διασχίζοντας τα 600 χιλιόμετρα με τα πόδια!
O σκηνοθέτης βρίσκει έτσι την ευκαιρία να σατιρίσει την υστερία που το επίσημο κράτος είχε έντεχνα καλλιεργήσει στους πολίτες του για το ρόλο του Τίτο, την ανόητη επιμονή των αξιωματικών του γιουγκοσλαβικού στρατού να συμβάλλουν σ’ αυτό το κλίμα και την διακωμώδηση των παράλογων διαταγών του Πάσιτς από τους μορφωμένους στρατιώτες του... Καταφέρνει να εναλλάσσει τα κωμικά με τα τραγικά στοιχεία της ταινίας με μια αμεσότητα εντυπωσιακή και «περιγράφει» εκπληκτικές ερωτικές σκηνές (μεταξύ του Σένισα και της Μιργιάννα) που ισορροπούν αριστοτεχνικά ανάμεσα στο χυδαίο και στο πουριτανικό. Εντυπωσιακά πανοραμικά πλάνα της Οχρίδας και του ορεινού όγκου πάνω απ’ αυτήν, γρήγοροι ρυθμοί, έξυπνοι και ευρηματικοί διάλογοι αποτελούν τα αναμφισβήτητα ατού της ταινίας, η οποία βεβαίως απευθύνεται σ’ ένα κινηματογραφικό κοινό χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις για το ύφος και την κινηματογραφική γραφή της , η οποία γραφή κάθε άλλο παρά ρηξικέλευθη είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου