ΙΡΑΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣBAHMAN GHOBADI
ZAMANI BARAYE MASTI ASBHA
ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ / 2000
80λ
Ο Bahman Ghobadi γεννήθηκε στην πόλη Beneh του Ιρανικού Κουρδιστάν το 1968. Υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη του μεγάλου Kiarostami (στην ταινία «Ο άνεμος θα μας πάρει») και γύρισε την πρώτη του ταινία το 1999. Μέχρι σήμερα (2008) έχει γυρίσει έξι ταινίες, με τις οποίες κέρδισε σε διεθνή φεστιβάλ 36 βραβεία, ανάμεσα στα οποία και δύο στο Φεστιβάλ Κανών. Ο ίδιος αυτοβιογραφούμενος σημειώνει ότι είναι παθιασμένος με τη μουσική. «Με τη μουσική κοιμάμαι, με τη μουσική εμπνέομαι, και μ’ αυτήν ταξιδεύω».
Η ταινία «Μεθυσμένα άλογα» (με παγκόσμια πρεμιέρα –εκτός συναγωνισμού-στις 24 Νοεμβρίου 2000 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί , χωρίς περιστροφές έπος, καθώς ξεδιπλώνει μπροστά μας την τραγωδία του κουρδικού λαού που αγωνίζεται για επιβίωση και αξιοπρέπεια: Πέντε αδέρφια χωρίς γονείς (η μητέρα χρόνια πεθαμένη, ο πατέρας πρόσφατα σκοτωμένος από νάρκη, αυτός και το μουλάρι του, στα ιρανο-ιρακινά σύνορα) με το μικρότερο αδελφό να πάσχει από ανίατη ασθένεια και να χρειάζεται επειγόντως εγχείριση, δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να επιβιώσουν. Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Ayoub, δεκαπεντάχρονος περίπου, ρίχνεται στο λαθρεμπόριο για να εξοικονομήσει τα χρήματα της εγχείρισης, αλλά δεν τα καταφέρνει. Δεκάδες συντοπίτες του με τα μουλάρια τους διασχίζουν τα κακοτράχαλα χιονισμένα βουνά, όπου και τα σύνορα Ιράν-Ιράκ, για να μεταφέρουν και να παραλάβουν λαθραία. Και για να δίνουν όλες τις δυνάμεις τους τα ζώα, τα ποτίζουν, πριν ξεκινήσουν, οινόπνευμα (από εδώ και ο τίτλος της ταινίας). Σειρά έχει τότε η δεκατριάχρονη αδελφή του, η οποία δέχεται να παντρευτεί έναν πλούσιο ιρακινό με τον όρο να αναλάβει αυτός τα έξοδα για την εγχείριση του μικρού αδελφού της. Εντυπωσιακή η μεταφορά της νύφης μέσα από τα χιονισμένα μονοπάτια με μουλάρι στο Ιράκ , όπου όμως η πεθερά της δε δέχεται με τίποτε το μικρό σακάτη και τον στέλνει πίσω στο Ιράν, όπου ο Ayoub θα τα δώσει όλα για τη σωτηρία του … Θα τα καταφέρει άραγε;
Ο σκηνοθέτης ξέρει πως γυρίζει μια σκληρή ταινία. Δε διστάζει λοιπόν να χρησιμοποιήσει κάθε πλάνο που του είναι αναγκαίο, κι ας είναι εντελώς ξένο προς τη δυτική αισθητική. Το ύφος του, που διεκδικεί κάτι από το ντοκιμαντέρ, ισορροπεί ανάμεσα στην ποίηση και το νατουραλισμό. Η σκηνή με τα μουλάρια που σκοτώνονται από τα πολυβόλα μέσα σε μια άγρια χιονοθύελλα είναι μοναδική για τη ωμότητά της. Ενώ εκείνη με τα δυο παιδιά που θρηνούν στον τάφο της μητέρας τους, ή η άλλη με το συμπεθεριό που υποδέχεται τη νύφη μέσα στο χιονισμένο τοπίο, σαν ένα μαύρο κουβάρι σε λευκό φόντο, αποπνέουν μια τρυφερότητα και μια ποιητική ατμόσφαιρα απαράμιλλη.
Η ταινία προβλήθηκε από την κρατική ΕΤ1 στα πλαίσια της κινηματογραφικής ζώνης του Σαββάτου «Σύγχρονος Κινηματογράφος από όλον τον κόσμο»
Η ταινία «Μεθυσμένα άλογα» (με παγκόσμια πρεμιέρα –εκτός συναγωνισμού-στις 24 Νοεμβρίου 2000 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί , χωρίς περιστροφές έπος, καθώς ξεδιπλώνει μπροστά μας την τραγωδία του κουρδικού λαού που αγωνίζεται για επιβίωση και αξιοπρέπεια: Πέντε αδέρφια χωρίς γονείς (η μητέρα χρόνια πεθαμένη, ο πατέρας πρόσφατα σκοτωμένος από νάρκη, αυτός και το μουλάρι του, στα ιρανο-ιρακινά σύνορα) με το μικρότερο αδελφό να πάσχει από ανίατη ασθένεια και να χρειάζεται επειγόντως εγχείριση, δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να επιβιώσουν. Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Ayoub, δεκαπεντάχρονος περίπου, ρίχνεται στο λαθρεμπόριο για να εξοικονομήσει τα χρήματα της εγχείρισης, αλλά δεν τα καταφέρνει. Δεκάδες συντοπίτες του με τα μουλάρια τους διασχίζουν τα κακοτράχαλα χιονισμένα βουνά, όπου και τα σύνορα Ιράν-Ιράκ, για να μεταφέρουν και να παραλάβουν λαθραία. Και για να δίνουν όλες τις δυνάμεις τους τα ζώα, τα ποτίζουν, πριν ξεκινήσουν, οινόπνευμα (από εδώ και ο τίτλος της ταινίας). Σειρά έχει τότε η δεκατριάχρονη αδελφή του, η οποία δέχεται να παντρευτεί έναν πλούσιο ιρακινό με τον όρο να αναλάβει αυτός τα έξοδα για την εγχείριση του μικρού αδελφού της. Εντυπωσιακή η μεταφορά της νύφης μέσα από τα χιονισμένα μονοπάτια με μουλάρι στο Ιράκ , όπου όμως η πεθερά της δε δέχεται με τίποτε το μικρό σακάτη και τον στέλνει πίσω στο Ιράν, όπου ο Ayoub θα τα δώσει όλα για τη σωτηρία του … Θα τα καταφέρει άραγε;
Ο σκηνοθέτης ξέρει πως γυρίζει μια σκληρή ταινία. Δε διστάζει λοιπόν να χρησιμοποιήσει κάθε πλάνο που του είναι αναγκαίο, κι ας είναι εντελώς ξένο προς τη δυτική αισθητική. Το ύφος του, που διεκδικεί κάτι από το ντοκιμαντέρ, ισορροπεί ανάμεσα στην ποίηση και το νατουραλισμό. Η σκηνή με τα μουλάρια που σκοτώνονται από τα πολυβόλα μέσα σε μια άγρια χιονοθύελλα είναι μοναδική για τη ωμότητά της. Ενώ εκείνη με τα δυο παιδιά που θρηνούν στον τάφο της μητέρας τους, ή η άλλη με το συμπεθεριό που υποδέχεται τη νύφη μέσα στο χιονισμένο τοπίο, σαν ένα μαύρο κουβάρι σε λευκό φόντο, αποπνέουν μια τρυφερότητα και μια ποιητική ατμόσφαιρα απαράμιλλη.
Η ταινία προβλήθηκε από την κρατική ΕΤ1 στα πλαίσια της κινηματογραφικής ζώνης του Σαββάτου «Σύγχρονος Κινηματογράφος από όλον τον κόσμο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου