Τρίτη, 01 Δεκεμβρίου 2009

Προμηθεὺς πλάσας ποτὲ ἀνθρώπους δύο πήρας ἐξ αὐτῶν ἀπεκρέμασε, τὴν μὲν ἀλλοτρίων κακῶν, τὴν δὲ ἰδίων, καὶ τὴν μὲν τῶν ὀθνείων ἔμπροσθεν ἔταξε, τὴν δὲ ἑτέραν ὄπισθεν ἀπήρτησεν. Ἐξ οὗ δὴ συνέβη τοὺς ἀνθρώπους τὰ μὲν ἀλλότρια κακὰ ἐξ ἀπόπτου κατοπτάζεσθαι, τὰ δὲ ἴδια μὴ προορᾶσθαι

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Η Αηδονόπιτα

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ
Η ΑΗΔΟΝΟΠΙΤΑ

ΠΑΤΑΚΗΣ 2008

σελ. 598

Με την «Αηδονόπιτα» ο Ι. Σγ. επιχειρεί να αναμετρηθεί με ένα θρύλο της νεότερης ιστορίας μας, το πολιορκημένο Μεσολόγγι, αλλά παράλληλα και με ένα αθάνατο αγκωνάρι της νεοελληνικής γραμματείας μας, τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Σολωμού. Και ομολογουμένως κατορθώνει να βγει αλώβητος. Το μυθιστόρημά του , που καλύπτει τον ιστορικό χρόνο 1821-1826 (από τη μάχη της Γαλάτιστας – Βασιλικών ως την έξοδο του Μεσολογγίου) και διαδραματίζεται κυρίως στη Θεσσαλονίκη και στο Μεσολόγγι, κατορθώνει το ακατόρθωτο: την πειστική αναβίωση της συγκεκριμένης αυτής εποχής με όλες τις παραμέτρους της: τοπογραφική, ιστορική, πολιτική και κοινωνική.
Αλλά ο συγγραφέας δε συγγράφει ιστορικό δοκίμιο. Όλα τα παραπάνω αποτελούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζουν και κινούνται οι βασικοί χαρακτήρες του έργου του: ο ενθουσιώδης αμερικανός φιλέλληνας Γκάμπριελ Λίντον από τη Βοστόνη και η θελκτική Λαζαρίνα, κόρη του ξεπεσμένου θεσσαλονικιού άρχοντα Ασημάκη. Δίπλα όμως σ’ αυτούς, τους καθαρά μυθιστορηματικούς χαρακτήρες του έργου, ο Ις. Σγ. , κατά την προσφιλή του τακτική, τοποθετεί και διακριτά ιστορικά πρόσωπα: το λόρδο Μπάιρον, τον Κασομούλη, τον Ιωάννη Παπάφη, κι ακόμη δίνει σάρκα και οστά και στον «Ανώνυμο» συγγραφέα της «Ελληνικής Νομαρχίας».
Έτσι στην «Αηδονόπιτα», τη μόνη πίτα που δεν τρώγεται, καθώς αποτελεί το ανεκπλήρωτο όραμα κάθε ιδαλγού, παρακολουθούμε τις εργώδεις προσπάθειες των επαναστατημένων Γραικών να δημιουργήσουν κράτος, τους ηρωισμούς των αγαθών, αλλά και τις ραδιουργίες των πονηρών και παράλληλα την ερωτική εποποιία με κέντρο τους δυο βασικούς χαρακτήρες του έργου.
Ο συγγραφέας χειρίζεται με μαεστρία το σύγχρονο νεοελληνικό λόγο, αλλά φαίνεται πως έχει μελετήσει με περισσή φροντίδα και το γλωσσικό ιδίωμα της εποχής στην οποία αναφέρεται, καθώς χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο το διάλογο και συμπληρωματικά μόνο την τριτοπρόσωπη αφήγηση. Η αφηγηματική του μέθοδος μάλιστα αποτελεί έναν έξοχο συμφυρμό σ’ αυτή την τριτοπρόσωπη διήγηση και στην άμεση αφήγηση πρωταγωνιστή σε μορφή ημερολογίου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: