Τα χειρότερα Παραμύθια των Αδελφών Γκριμ

ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΧΙΛΗ / ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ
LUIS SEPULVEDA /
MARIO DELGADO /APARAIN
ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΓΚΡΙΜ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ-ΤΖΙΝΑ ΣΕΡΕΤΗ
Opera 2006
σελ. 232

Οι δυο παγιαδόρ (πλανόδιοι τροβαδούροι) Κάιν και Άβελ Γκριμ περιπλανούνται χρόνια στη Νότια Αμερική, από τους πάγους της Παταγονίας ως τις άγονες στέπες της Ουρουγουάης συνθέτοντας και εκτελώντας με τα «τσαράνγκο» τους , τα ιδιότυπα λαϊκά τους όργανα, τις «παγιάδες» τους (λαϊκότροπα στιχουργήματα) μπροστά σους σκληρούς και βάρβαρους «γκάουτσο» που τους ανταμείβουν εκσφενδονίζοντας εναντίον τους ότι βρουν μπροστά τους.

Το κοπιώδες  και σκοτεινό αυτό οδοιπορικό βάλθηκαν να παρακολουθήσουν  δυο ιδιόρρυθμοι ερευνητές καθηγητές , ζηλωτές του Σέρλοκ Χολμ,  σε δεκαέξι επιστολές που ανταλλάσσουν μεταξύ τους με γαλατική αβρότητα : ο Χιλιανός Σεγισμούντο Ραμίρο φον Κλατς και ο Όρσον Κ. Καστελάνος από την Ουρουγουάη. Παρακολουθούμε την πορεία των επιστολών από το Μοσκίτος της Ουρουγουάης ως το Τορτίτας του Στενού του Μαγγελάνου και τ’ ανάπαλιν με όσα ευτράπελα τη συνοδεύουν: τον αφοσιωμένο μέχρι απελπισίας ταχυδρόμο των χιλιανών ταχυδρομείων Μιγκέλ Στρογκόφ που μεταφέρει την επιστολή του πρώτου κολυμπώντας στα παγωμένα νερά του κόλπου της Πένας με τον ταχυδρομικό σάκο στα δόντια του κα;ι με ένα ξύλινο πόδι  σε στυλ Λουδοβίκου ΙΣΤ’ και τη …νηκτική του απόληξη, ως το σκουπιδότοπο του Μοσκίτος της Ουρουγουάης , όπου ο συνεπής ρακοσυλλέκτης Ροσεβέλ Αλδάο την περιμαζεύει κάθε φορά, καθότι το φασιστόμουτρο  Συνεργατικός Χοντρός των  ταχυδρομείων της χώρας την πετάει στα σκουπίδια μόλις φτάνει, για να προστατέψει τη χώρα του από το μόλυσμα του μαρξισμού …

Οι δυο αριστοτέχνες του λόγου συγγραφείς συναγωνίζονται αλλήλους στα τερατολογήματα που ξεπερνούν τα όρια και της πιο αρρωστημένης φαντασίας. Και βέβαια δεν χάνουν την ευκαιρία να σατιρίσουν και να σαρκάσουν τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα των χωρών τους, και της Αμερικής γενικότερα. Έτσι παρακολουθούμε έκπληκτοι το σκύλο του ρακοσυλλέκτη να δαγκάνει με μανία τον «Συνεργατικό χοντρό» και να … ψοφάει εν ακαρεί, καθότι

 «το άμοιρο ζώο αγνοούσε –και πώς να το γνωρίζει άλλωστε- ότι στην πραγματικότητα, αυτό το χιτλερικό γουρούνι δεν διαθέτει εγκεφαλική μάζα, αλλά μια περίεργη κυτταρική δομή θανάσιμη για τα οικόσιτα θηλαστικά».(σελ. 121)

 Μαθαίνουμε ακόμη προς το τέλος του αφηγήματος ότι οι δυο «ταχυδρόμοι», ο ανιδιοτελής Μιγκέλ Στρογκόφ και ο ρυπαρός Ροσεβέλ Αλδάο συνεταιρίζονται και δημιουργούν μια ιδιωτική ταχυδρομική εταιρεία «ελεγχόμενη κατά 90% από τον …Ντικ Τσένι με αντικείμενο τη διεκπεραίωση της αλληλογραφίας ανάμεσα στους φυλακισμένους του Γκουαντάναμο και του Αφγανούς οικείους τους. Και επειδή κανένα γράμμα δεν πάει εκεί και κανένα δε φεύγει από εκεί, μολαταύτα οι τολμηροί ερασιτέχνες συνέταιροι εισπράττουν πάντα το 10% που τους αναλογεί, εξασφαλίζοντας έτσι μια άνετη και ξέγνοιαστη ζωή»!(σελ. 190)

Το βιβλίο το συνοδεύει στο τέλος ένα ιδιότυπο «Γλωσσάριο», γραμμένο με το ίδιο κέφι, που βοηθάει αρκούντως τον αμύητο περί τα πολιτιστικά της Νότιας Αμερικής αναγνώστη να πλοηγηθεί στα τερατώδη δρώμενα του έργου , αλλά και από εκτενείς σημειώσεις των μεταφραστών, οι οποίοι ομολογουμένως  εκτελούν έναν πραγματικό  μεταφραστικό άθλο, άξιο για βραβείο μετάφρασης από τα ισπανικά…