Η Τυφλή Ακτή

ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

CARLOS MARIA DOMINGES

Η ΤΥΦΛΗ ΑΚΤΗ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΛΕΝΑ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΑΤΑΚΗΣ 2009

σελ. 238

Ένας πολυεπίπεδος μύθος, επεξεργασμένος με περίσσια γλαφυρότητα και δεξιοτεχνία που διατηρεί αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως το τέλος. Φτάνει να μη χάνει το νήμα της διήγησης που καλύπτει σχεδόν ολόκληρο τον εικοστό αιώνα. Και προχωρεί με αλλεπάλληλες οπισθοδρομήσεις και παρένθετα επεισόδια.. Οι χαρακτήρες ζουν και κινούνται στις γειτονικές χώρες Ουρουγουάη και Αργεντινή και συμμετέχουν ενεργά στα πολιτικά δρώμενα των χωρών αυτών, τα οποία όμως αναδύονται διακριτικά μέσα απόν αφήγηση και δεν αποτελούν τον κεντρικό καμβά του έργου.

Ένα ζευγάρι άκληρων μεταναστών από την Αγγλία υιοθετεί δυο κοριτσάκια, το ένα από τα οποία διατηρεί ακόμη ζωντανές τις μνήμες των φυσικών γονιών του. Εγκαταλείπει όμως την Αργεντινή και κλείνεται σε ένα απομακρυσμένο σπίτι σε μια έρημη ακτή της Ουρουγουάης. Τι τάχα να κρύβεται πίσω απ’ αυτή του την απόφαση;

Ένας κηπουρός του οποίου σχεδόν μοναδική απασχόληση αποτελεί η φροντίδα του φράχτη από λιγούστρα που περικλείει το σπίτι. Και η περισυλλογή των σκοτωμένων πουλιών που βρίσκονται κάθε πρωί ανάμεσα στα πεσμένα φύλλα του κήπου.

Μια γυναίκα γεμάτη ελπίδες, ενέργεια και πάθος που ονειρεύεται να αλλάξει τον κόσμο κινούμενη ανάμεσα στις δυο γειτονικές χώρες και σε δυο δικτατορίες. Μια γυναίκα, η οποία στο τέλος  «αναλαμβάνεται» θαρρείς από την ιστορία . Χάνεται χωρίς κανείς να ξέρει πού και πώς…

Και η μικρή «Καμπότζη» με τη μίνι φούστα και το δερμάτινο μπουφάν, η οποία μην αντέχοντας το βάρος του ονόματός της , που είναι το ίδιο με το όνομα της ηρωίδας θείας της, αποφασίζει να το αλλάξει με τον πιο πρωτότυπο τρόπο…

Τα δυο τελευταία πρόσωπα θα συναντηθούν στην «τυφλή ακτή» της Ουρουγουάης κάτω από εξαιρετικά παράδοξες συνθήκες και θα εξομολογηθούν το ένα στο άλλο το παρελθόν τους που τους στιγμάτισε. Και ο αναγνώστης να διαισθάνεται περισσότερο, παρά να διαπιστώνει τα κοινά στοιχεία δυο τόσο διαφορετικών διηγήσεων, που θα έλεγες ότι οδηγούν σε ηθελημένες «αλλαγές ταυτοτήτων», καθώς, όπως είναι φυσικό, ο καθένας περιγράφει και αξιολογεί τα πρόσωπα και τις καταστάσεις μέσα από το δικό του πρίσμα. Και μέσα από αυτή τη διήγηση να αναδύονται  σκηνές φρίκης τις οποίες έζησαν οι κάτοικοι των δυο γειτονικών χωρών:

«Τότε εμφανίζονταν πτώματα στα νησιά, τυλιγμένα σε μαύρες κουβέρτες δεμένες με δυο γύρες σύρμα. Κάμποσοι είχαν ακούσει τα ελικόπτερα τη νύχτα., στο Ναράνχο ή στο Σάουσε, σαν τεράστια πουλιά που υπνοβατούσαν, κι άλλοι τα είχαν δει στο φως της μέρας. Έλεγαν πως ο τρελο-Αντρέου έψαχνε τους μπόγους για να βρει χρυσές θήκες δοντιών, πως οι περισσότερες οδοντοστοιχίες ανήκαν σε νέους, αλλά εκείνος είχε ένα πάνινο σακούλι , απ’ όπου έβγαζε τα χρυσά πετραδάκια του και τα έπαιζε στα δάχτυλα…» (σελ. 135)

Η «Τυφλή Ακτή» μας βεβαιώνει για μια ακόμη φορά ότι το ισπανόφωνο μυθιστόρημα της Νότιας Αμερικής όχι μόνο δεν έχει εξαντλήσει τα θέματα και τις φόρμες του, αλά ότι έχει πολλά ακόμη να μας δώσει…