tag:blogger.com,1999:blog-6568127437919698932024-03-13T10:00:58.314+02:00AesopusAesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.comBlogger106125tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-52298872645171917712014-07-21T18:18:00.000+03:002014-07-21T18:18:06.804+03:00Μια ζωή γλυκιά και πικρή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTVtE7zlNZVR8kfUUpzTTGePg7-ZFxp13jE9oxzCTHm_ez11BRt0D0_OlJ72GIS9gpMgYhgCtD883Zre-lfz2ut-wUYuFC2lvssa3DbRl74glGMP4p3VoIVe-x3JaIJf0FjZQFtHTvXos/s1600/%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%9D%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%A0%CE%97.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; display: inline !important; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: left;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTVtE7zlNZVR8kfUUpzTTGePg7-ZFxp13jE9oxzCTHm_ez11BRt0D0_OlJ72GIS9gpMgYhgCtD883Zre-lfz2ut-wUYuFC2lvssa3DbRl74glGMP4p3VoIVe-x3JaIJf0FjZQFtHTvXos/s1600/%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%9D%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%A0%CE%97.jpg" /></a><o:p> </o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ</div>
<span style="text-align: justify;">ΝΙΝΑ ΜΠΕΝΡΟΥΜΠΗ</span><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΛΥΙΚΙΑ ΚΑΙ ΠΙΚΡΗ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ 2004</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
σελ. 280</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Νίνα Μπενρουμπή, κόρη των
Σαλβατόρ και Λουσί Ρεβάχ (μετά το γάμο της το 1946 με τον Αλμπέρτο Μπενρουμπή,
Νίνα Μπενρουμπή), γεννημένη στη Θεσαλονίκη το 1923, αποφασίζει, ογδοντάχρονη
πια, να μας διηγηθεί την ιστορία της ζωής της, «Μια ζωή γλυκιά και πικρή» (και
πάλι γλυκιά). </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και πρέπει να ομολογήσουμε ότι
αυτή η ζωή ελάχιστα θα ενδιέφερε τον σημερινό αναγνώστη, αν η ίδια η αφηγήτρια
δεν είχε την ατυχία να βιώσει στο πετσί
της τα τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν ανεξίτηλα την ιστορία της φυλής της και
της πόλης μας γενικότερα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα πρώτα χρόνια μάλιστα της ζωής
της, ως τα χρόνια της κατοχής, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ειδικά για
τον θεσσαλονικιό αναγνώστη, καθώς αναπαρασταίνουν με ειλικρίνεια τη ζωή της
εβραϊκής αστικής τάξης στα χρόνια του μεσοπολέμου με συχνές αναφορές στη
ρυμοτομία της πόλης εκείνη την εποχή, στα ιδιωτικά σχολεία στα οποία φοιτούσαν
οι γόνοι αυτής της τάξης, στα κέντρα που διασκέδαζαν και στα καταστήματα από τα
οποία ψώνιζαν. Ο κάτοικος μάλιστα της ανατολικής Θεσσαλονίκης (ανάμεσα στις
οδούς 25<sup>ης</sup> Μαρτίου και Ιταλίας (28<sup>ης</sup> Οκτωβρίου) θα βρει
ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο ανάγνωσμα , καθώς η περιοχή αυτή, αγνώριστη σήμερα, τότε
αποτελούσε μια ακμάζουσα εβραϊκή συνοικία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το σημείο όμως που διαβάζεται
απνευστί είναι εκείνο που περιγράφει τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην πόλη
μας, τα οποία και σηματοδότησαν το ξεκλήρισμα μιας ιδιαίτερα ανθηρής ως τότε εβραϊκής
κοινωνίας. Η αφηγήτρια, εικοσάχρονη τότε, μας μιλά για τη σύλληψη ολόκληρης της
οικογένειάς της, τον εγκλεισμό της στο γκέτο του Χιρς και στη συνέχεια τη
μεταφορά της σε ειδική, προνομιούχα, πτέρυγα του στρατοπέδου <span lang="EN-US">Bergen</span><span lang="EN-US"> </span>–<span lang="EN-US">Belsen</span>, καθώς ολόκληρη η
οικογένειά της ήταν εφοδιασμένη με ισπανικά διαβατήρια και η φρανκική Ισπανία
αποτελούσε τον πιο πιστό σύμμαχο του Χίτλερ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από τον Φεβρουάριο του 1944 ως τον Νοέμβριο του 1945 η αφηγήτρια με την
οικογένειά της συμμετέχει σε μια περιπετειώδη περιπλάνηση: Ισπανική Βαρκελώνη,
στρατόπεδο της <span lang="EN-US">U</span>,<span lang="EN-US">N</span>.<span lang="EN-US">R</span>.<span lang="EN-US">R</span>.<span lang="EN-US">A</span>. στο
Μαρόκο, Γάζα Παλαιστίνης (υπό αγγλική κατοχή τότε), Τελ Αβίβ και τέλος
επιστροφή στη γενέθλια γη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από το σημείο αυτό η αφήγηση
χάνει το ενδιαφέρον της, καθώς περιορίζεται σε ανούσιες περιγραφές για τη
διασπορά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα της ευρύτερης οικογένειάς της, σε
αναφορές για μετακομίσεις, γεννήσεις, γάμους και κηδείες των μελών της…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ως τη νύχτα του σεισμού του 1978,
ο οποίος περιγράφεται ως η πιο μεγάλη τραγωδία της ζωής της! (τι σου είναι ο
άνθρωπος…) «Πέρασα έξι μήνες για να συνέλθω» και τέτοια. Κι αυτό γιατί στη
Μηχανιώνα, κάποιος παππούς είχε προαισθανθεί την ολοκληρωτική καταστροφή της
Θεσσαλονίκης! Ευτυχώς που φιλοξενήθηκε στο ξενοδοχείο Νεφέλη, στο Πανόραμα, για
μήνες μετά το σεισμό… </div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στην αφήγηση τα γεγονότα περιγράφονται
με απόλυτη χρονολογική σειρά, χωρίς λογοτεχνικές αξιώσεις, στρογγυλεμένα κάπως,
προφανώς για να μη θιγούν υπαρκτά πρόσωπα και ασφαλώς με τις απαραίτητες
υπερβολές και αποσιωπήσεις που χαρακτηρίζουν ανέκαθεν κάθε απομνημονευτικό
χρονικό.</div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-70028608276845746692014-07-13T09:00:00.000+03:002014-07-13T09:00:55.523+03:00Οι κατάσκοποι των Βαλκανίων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWZKsqPCa-1MnG3KTiUywk0ASXhzerpg0U1cVy3Eu13dvPeB0A1aPbctp8YFrJK6fCDSmFAHwC8G2z4s3J8gH3jgUwn0KQSAIrmDH5BuauJ85yQQ9kfsh_iBxPAaccJkGDjmHlhKxAXck/s1600/%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%9A%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%99.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWZKsqPCa-1MnG3KTiUywk0ASXhzerpg0U1cVy3Eu13dvPeB0A1aPbctp8YFrJK6fCDSmFAHwC8G2z4s3J8gH3jgUwn0KQSAIrmDH5BuauJ85yQQ9kfsh_iBxPAaccJkGDjmHlhKxAXck/s1600/%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%9A%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%99.jpg" /></a><span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;">ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;">ALAN FURST<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;">ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;">ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;">ΠΑΤΑΚΗΣ 2011<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;">σελ. 432<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;">Ο Άλαν Φερστ θεωρείται ο δημοφιλέστερος στη Δύση συγγραφέας
κατασκοπευτικών μυθιστορημάτων (Ο Κατάσκοπος της Βαρσοβίας). Νεοϋορκέζος,
γεννημένος το 1941 στο Long Island, βραβεύτηκε με το βραβείο Fulbright το 1963
και ταξίδεψε στη Γαλλία, όπου δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Montpellier. Στη
συνέχεια μετακόμισε στο Παρίσι που το θεωρούσε κοιτίδα του πολιτισμού. Οι ήρωές
του ζουν και κινούνται πάντα στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά
προτίμηση σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;">Εδώ καταπιάνεται με ένα
θέμα που μας αφορά άμεσα: με το κλίμα
που επικρατούσε στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στα υπόλοιπα Βαλκάνια από την κήρυξη
του πολέμου της χώρας μας με την Ιταλία
ως την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα (Οκτώβριος 1940-Απρίλιος 1941). Γνώστης
της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας (ή μάλλον των στερεοτύπων της), αλλά όχι και
της τοπογραφίας της Θεσσαλονίκης και της
Μακεδονίας εκείνης της εποχής, τοποθετεί τους κύριους χαρακτήρες του έργου του
στο κέντρο της πόλης, στην οποία «ο ήλιος ανατέλλει από το κέντρο του Αιγαίου»,
οι ήρωές του μετακινούνται από τις 40 Εκκλησίες με το τραμ και το τρένο Θεσσαλονίκης-Αλεξανδρούπολης έχει σταθμό στην …Καβάλα. Και άλλα τέτοια..
Αλλά τέλος πάντων. Μυθιστόρημα γράφει ο άνθρωπος και όχι ιστορικό δοκίμιο.
Εξάλλου, καθώς η δράση του μυθιστορήματος μεταφέρεται και σε άλλες πόλεις των
Βαλκανίων, όπως είναι το Βελιγράδι, αλλά και στο Παρίσι , καθώς και στο
Βερολίνο, ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να αποδείξει την αναμφισβήτητη
εξοικείωσή του με αυτές τις πόλεις. Ακόμη και το γεγονός ότι συγχέει τον
Πάγκαλο με τον Μεταξά, μπορεί να του συγχωρηθεί… Δικτάτορες ήταν και οι δύο…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;">Εκεί όμως που στην κυριολεξία διαπρέπει ο Άλαν Φερστ είναι η
αστυνομική αφήγηση. Δεξιοτέχνης στο είδος της. Ξέρει που θα διακόψει τη ροή
της, από πού θα την επαναλάβει , πού θα την κορυφώσει. Ο βασικός ήρωας του
έργου, ο Κώστας Ζαννής, διευθυντής της «Ειδικής Ασφάλειας» της πόλης ,
παρακινημένος από πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις, καταπιάνεται τους κρίσιμους
αυτούς μήνες για την παγκόσμια ιστορία με ένα επικίνδυνο έργο: τη φυγάδευση από
τη Γερμανία στην Τουρκία επιφανών Εβραίων που κινδυνεύουν. Οι γνώσεις του
εξάλλου για τα ιστορικά γεγονότα της εποχής που τον ενδιαφέρει είναι
αναμφισβήτητες. Έτσι παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τις αποφασιστικές
κινήσεις του Χίτλερ για την εισβολή του στα Βαλκάνια, τη διστακτικότητα των
Άγγλων να τον σταματήσουν, τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των μεγάλων
δυνάμεων της εποχής, όπως αυτά σκιαγραφούνται στον πόλεμο των κατασκόπων τους
στην πόλη της Θεσσαλονίκης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;">Βέβαια από την αφήγηση δεν απουσιάζει και η γυναικεία συμμετοχή.
Ο ήρωάς μας περιστοιχίζεται από μια χορεία γυναικών, που συνήθως παίζουν
σημαίνοντα ρόλο στην υπόθεση…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: 'Courier New'; font-size: 11pt;">Συναρπαστικό και
απροσδόκητο είναι το τέλος. Εκείνος και εκείνη, που σκόπευαν να φύγουν
από τη Θεσσαλονίκη όταν επιτέθηκαν οι Γερμανοί, βρέθηκαν στην Τουρκία επειδή το
τρένο που πήραν δεν σταμάτησε στην Αλεξανδρούπολη, όπου «εκείνος» ήθελε να
κατεβεί για «να βγει στο βουνό, να κάνει αντίσταση». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none;">
<span style="font-family: 'Courier New'; font-size: 11pt;">Ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται με αδιάπτωτο ενδιαφέρον.</span><span style="color: #141823; font-family: "Courier New"; font-size: 11.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 10.0pt; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<br /></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-37369033873687986002014-07-11T12:26:00.001+03:002014-07-11T12:26:34.766+03:00Σφαγείο Σαλονίκης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaVw-2ODqtncMFWCVHQ60DDl5Hc9jsOI2o_g4fY4VgD9JxbltQlY6mRqIjSRshCzxTzEkfddMmiZ7oZ9PyZfZRHpSAirE75biCnaFUkH04j55DhZPukdbUm76kGA3yhZhSB1fxxi8q_B8/s1600/sfageio-salonikis.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaVw-2ODqtncMFWCVHQ60DDl5Hc9jsOI2o_g4fY4VgD9JxbltQlY6mRqIjSRshCzxTzEkfddMmiZ7oZ9PyZfZRHpSAirE75biCnaFUkH04j55DhZPukdbUm76kGA3yhZhSB1fxxi8q_B8/s1600/sfageio-salonikis.jpg" /></a>ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ; ΕΝ ΑΡΜΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΘΑΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΣΦΑΓΕΙΟ ΣΑΛΟΝΙΚΗΣ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΨΥΧΟΓΙΟΣ 2011</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σελ. 366</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θεσσαλονίκη 1943. Οι Ναζί προετοιμάζουν την τελική λύση για τους
Εβραίους κατοίκους της. Ο υποδιοικητής της Γκεστάπο Σούμπερτ με τον Μαξ Μέρτεν
σχεδιάζουν με κάθε λεπτομέρεια την εξόντωσή τους και τη διανομή της λείας. Οι μηχανές των συρμών που θα τους μεταφέρουν
στο Μπιργκενάου και το Άουσβιτς είναι αναμμένες. Στο γκέτο του Χιρς, όπου τους
έχουν στοιβάξει , κλαυθμός και οδυρμός. Τα σπίτια τους και τα μαγαζιά τους στο
έλεος των «μεσεγγυούχων», δηλαδή των ταγματασφαλιτών και των συμπαθούντων. Το
χρυσάφι τους έχει κάνει φτερά. Μεταφέρεται στο Βερολίνο και την Αθήνα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η πόλη πεινάει. Οι μαυραγορίτες
τρίβουν τα χέρια τους. Στα άντρα των ταγματασφαλιτών στις οδούς Πολωνίας (Αλεξ.
Σβώλου) και Παύλου Μελά, εκατοντάδες ύποπτοι
για σαμποτάζ ή «κομμουνιστική» προπαγάνδα μακελεύονται. Η κομμουνιστική
οργάνωση ΟΠΛΑ κάθε βράδυ «εκτελεί» ντόπιους φασίστες, συνεργάτες των Γερμανών ,
αλλά και κάθε εχθρό της κομματικής γραμμής, όπως τους τροτσκιστές.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μέσα σ’ αυτόν τον Αρμαγεδδόνα ο
αστυνόμος της Γενικής Ασφάλειας Στέφανος Ασλάνογλου πασχίζει να εκτελεί το
καθήκον του ισορροπώντας πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Η Έμμα, η Εβραία σύντροφός
του, έχει λάβει την εντολή να μην ξεμυτίζει από το διαμέρισμά τους. Ο διοικητής
του τού αναθέτει την εξιχνίαση ενός διπλού αποτρόπαιου φόνου, στον οποίο
φαίνεται ότι εμπλέκονται υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της γερμανικής διοίκησης…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γραφή τολμηρή, νατουραλιστική
σύμφωνη με το πνεύμα (εκείνων) των καιρών. Ο συγγραφέας δεν χαρίζεται σε
κανέναν, δεν αγιοποιεί, δεν καταγγέλλει. Απλώς περιγράφει. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το μυθιστόρημα δεν συνιστάται για
παιδιά, καθώς και για ευαίσθητες ψυχές όπως είναι οι <span lang="EN-US">Atenistas</span><span lang="EN-US"> </span>στην
Αθήνα και οι ομόλογοί τους <span lang="EN-US">LosLampicos</span>
στη Θεσσαλονίκη, και δεν ανήκει σ’ εκείνα που ψυχαγωγούν στην παραλία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δυο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:</div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 54.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 54.0pt; text-align: justify;">
Ο Σταύρος
Ασλάνογλου, ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος αναγκάζεται να αφηγηθεί στην
Έμμα, την Εβραία σύντροφό του, που την κρατά κρυμμένη στο διαμέρισμά του για το
φόβο (όχι των Ιουδαίων βέβαια) «όσα γνωρίζει
κι όσα υποθέτει. Όσα περιμένει κι όσα φοβάται . Όλα χωρίς να κρύψει
τίποτε» (σελ. 212):</div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 54.0pt; text-align: justify;">
Για τους Έλληνες
που συνωστίζονταν στα γραφεία της Γκεστάπο, στην Αγίας Σοφίας, με το χαρτί μιας
διεύθυνσης στο χέρι, έτοιμοι να παραδώσουν τον Εβραίο και χωρίς τσίπα να βάλουν
χέρι στην περιουσία του. Για το χρυσό που βρέθηκε σε σπίτια μαγαζιά και
συναγωγές, κατασχέθηκε αμέσως και στάλθηκε ο μισός στο Βερολίνο κι ο άλλος
μισός στην Αθήνα. Για τα καμιόνια που φόρτωναν στους συνοικισμούς άντρες,
γέρους και γυναικόπαιδα, σαν να ήταν πρόβατα που οδηγούνταν στο σφαγείο, κάτι
που δεν απείχε πολύ από την αλήθεια. Για τους εγκάθετους συμπολίτες μας που
έφτυναν, προπηλάκιζαν και πετούσαν πέτρες, καθώς οι καταραμένοι Οβριοί
περνούσαν τους δρόμους. Για τα δεκάδες βαγόνια που ήρθαν έτοιμα να φορτώσουν
τους χιλιάδες κυνηγημένους και μέσω Φλώρινας, Βελιγραδίου και Βουδαπέστης θα
τους οδηγούσαν στα στρατόπεδα εξόντωσης της Πολωνίας, χωρίς να πέσει ούτε μια
σφαίρα από τα παρτιζάνικα κινήματα των Ελλήνων και των Σέρβων κομμουνιστών. Για
το ολοκαύτωμα που τους βόλευε όλους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
…………………………………………………………………………………………..</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ντύνομαι βιαστικά και βγαίνω…
Τραβάω γραμμή στο κτίριο της Γενικής Ασφάλειας, στην Εθνικής Αμύνης. Η
συνηθισμένη κίνηση στους δρόμους. Φορτηγά με τους επονομαζόμενους πεταλάδες,
τους στρατιώτες της Βέρμαχτ με την ημικυκλική μεταλλική ταυτότητα στο λαιμό,
ταγματασφαλίτες, μαύρα κοράκια σε περιπολίες με ύφος κουραδόμαγκα, μαυραγορίτες
με κρυμμένα τρόφιμα στους μπόγους και κλεμμένα χρυσαφικά στις τσέπες,
γερμανοτσολιάδες με μαύρα μακριά πέτσινα παλτά, όλοι οι καριόληδες που, αν είχα
στα χέρια μου ένα οπλισμένο πολυβόλο, θα τους έκανα σουρωτήρι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και κοντά σ’ όλα αυτά τα τομάρια
κι εξαιτίας αυτών, λιπόσαρκα κορμιά
κοντά στους κάδους των μαγαζιών, τυραννισμένα και πονεμένα πρόσωπα γυναικών,
άντρες υποψήφιοι οποιαδήποτε ώρα και στιγμή για ομηρία και στήσιμο στον τοίχο,
και γριές μαυροντυμένες στα σκαλιά της Παναγιάς της Δεξιάς με απλωμένο το
αποστεωμένο χέρι τους, ικετεύοντας για μια μπουκιά ψωμί, για μια στάλα ζωή. Η
πατρίδα πεινούσε και πέθαινε και κάποιοι άλλοι
εκμεταλλεύονταν αυτή την ευκαιρία και πλούτιζαν…» (σελ.217)</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 268.5pt; text-align: justify;">
</div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-65282234864196467772014-06-04T17:17:00.001+03:002014-06-04T17:17:50.406+03:00Βαλς στη ομίχλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEVl8HZEm9aALrVfhiURWLW78ieiUEGXqMRoyKCks7VIoa0kLIQ2naoz1UISQqPuVORzp0XV1gBqIc5V6kyzaN6XiirBvIdDnK8tfpRv4HEvEJvTPRyxX6CnLdm294sur_3XrcKlgSii0/s1600/%CE%92%CE%91%CE%9B%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEVl8HZEm9aALrVfhiURWLW78ieiUEGXqMRoyKCks7VIoa0kLIQ2naoz1UISQqPuVORzp0XV1gBqIc5V6kyzaN6XiirBvIdDnK8tfpRv4HEvEJvTPRyxX6CnLdm294sur_3XrcKlgSii0/s1600/%CE%92%CE%91%CE%9B%CE%A3.jpg" height="200" width="116" /></a><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΒΑΛΣ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2014 </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
(έκδοση ξαναδουλεμένη)</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
σελ. 246</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Να το δηλώσουμε εξαρχής: αποτελεί
άθλο η τοποθέτηση των χαρακτήρων ενός μυθιστορήματος σε μια εποχή και σε ένα
περιβάλλον που απέχει έναν ολόκληρον αιώνα από τις μέρες μας. Και ο άθλος αυτός
γίνεται πιο σημαντικός, αν ο τόπος της δράσης των ηρώων του έργου είναι μια
Θεσσαλονίκη του τέλους του ΙΘ’ αι. Μια Θεσσαλονίκη ακόμη τουρκοκρατούμενη , με
τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα και εμφανή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των
βαλκανικών εθνικισμών και συγκρούσεων…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Υποθέτω ότι αυτό το νόημα έχει
και το «ξαναδούλεμα» της πρώτης έκδοσης του μυθιστορήματος του 2001, η οποία θα
περιείχε ενδεχομένως και κάποιες ιστορικές αστοχίες και αναχρονισμούς… </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και βέβαια δεν είναι η πλοκή του
έργου εκείνο που το κάνει ξεχωριστό. Μια πολυχρησιμοποιημένη τεχνική, σύμφωνα
με την οποία η ηρωίδα του έργου
μεταφέρεται ξαφνικά κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες, σε μια παρωχημένη εποχή και
συνεχίζει τη ζωή της στους ίδιους γνωστούς της , αλλά και τόσο διαφορετικούς, τόπους με άγνωστα πρόσωπα. Για
να «ξυπνήσει» στο τέλος και να συνεχίσει τη ζωή της στον παρόντα αιώνα…Εκεί που την άφησε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εκεί, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη του
τέλους του ΙΘ’ αιώνα, η ηρωίδα μας εμπλέκεται σε μια
ιστορία αστυνομικής υφής: στη διαλεύκανση ενός ανεξήγητου φόνου, μπροστά στην
οποία η τουρκική αστυνομία σηκώνει τα χέρια. Ανατροπές διαδέχονται η μία την
άλλη. Με κορυφαία την τελευταία, την οποία είναι αδύνατον να φανταστεί και ο
πιο φανατικός φίλος του αστυνομικού μυθιστορήματος…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εκείνο όμως που πραγματικά θέλγει
τον αναγνώστη δεν είναι η πλοκή του, αλλά η ανάδυση εκείνης της ξεχωριστής ατμόσφαιρας
της εποχής, με τα χρώματα και τους ήχους της, τα υπαρκτά –κατά κανόνα-πρόσωπα που ζουν και κινούνται στα
στενορύμια και στα καταστήματα της
πόλης, που επικοινωνούν μεταξύ τους σ’ όλες τις γλώσσες της πόλης: τα τουρκικά,
τα ελληνικά, τα σεφαραδίτικα, τα αγγλικά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αναδύεται έτσι από τα βάθη της
συλλογικής μνήμης μια Θεσσαλονίκη του λεγόμενου «μακεδονικού αγώνα», μια
Θεσσαλονίκη με τις ανατολίτικες δολοπλοκίες, τα δερβισικά τάγματα, τις μυστικές
υπηρεσίες, μια πόλη του καθημερινού μόχθου, αλλά και της χλιδής, μια
Θεσσαλονίκη τέλος των επιδημιών που αποδεκάτιζαν τους πληθυσμούς της
συχνά-πυκνά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το μυθιστόρημα διαβάζεται με
αδιάπτωτο ενδιαφέρον .Συνοδεύεται από επεξηγηματικές σημειώσεις και από μια
πλούσια βιβλιογραφία στην οποία προφανώς χρειάστηκε να καταφύγει η συγγραφέας
για να απεικονίσει με ακρίβεια την πόλη της τελευταίας δεκαετίας του δέκατου
ένατου αιώνα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEVl8HZEm9aALrVfhiURWLW78ieiUEGXqMRoyKCks7VIoa0kLIQ2naoz1UISQqPuVORzp0XV1gBqIc5V6kyzaN6XiirBvIdDnK8tfpRv4HEvEJvTPRyxX6CnLdm294sur_3XrcKlgSii0/s1600/%CE%92%CE%91%CE%9B%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></a></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-48966531130909308962014-05-19T19:14:00.001+03:002014-05-19T19:14:39.454+03:00Χορεύουν οι ελέφαντες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHevmhLTjMy103NI76OiSn-MgQkhL5YclTBFFjdbYplDpjnDSpLD-ImxDgJNwf08KBQTpgTckP-Bd3xwWWlq6-DJGebvaIzUy-5XBKJsQlFYtoXYjFkegZnWFilZ8lajiRKYFaEln-224/s1600/%CE%95%CE%9B%CE%95%CE%A6%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%95%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHevmhLTjMy103NI76OiSn-MgQkhL5YclTBFFjdbYplDpjnDSpLD-ImxDgJNwf08KBQTpgTckP-Bd3xwWWlq6-DJGebvaIzUy-5XBKJsQlFYtoXYjFkegZnWFilZ8lajiRKYFaEln-224/s1600/%CE%95%CE%9B%CE%95%CE%A6%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%95%CE%A3.jpg" /></a>ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ<br />
7. ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ<br />
ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ<br />
ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ<br />
ΑΘΗΝΑ 2012<br />
<br />
Για μια ακόμη φορά η Σοφία Νικολαίδου δοκιμάζει με την προσφιλή της μέθοδο της «μυθοποίησης» να προσεγγίσει όχι κάποια περίοδο της νεότερής μας ιστορίας αυτή τη φορά, αλλά μια κραυγαλέα και άνωθεν επιβεβλημένη «δικαστική πλάνη» που απασχόλησε όχι μόνο τη Θεσσαλονίκη, αλλά και το πανελλήνιο: τη δολοφονία το 1948 του αμερικανού δημοσιογράφου Τζον Πολκ.<br />
Και αυτή τη φορά δεν κρατάει τα προσχήματα, δεν αμφιταλαντεύεται, αλλά ανιχνεύει την υπόθεση σ΄όλες της τις παραμέτρους και καταλήγει σε ετυμηγορία: αυτή στην οποία έχουν καταλήξει όχι μόνο η κοινή γνώμη της πόλης μας, αλλά και οι ιστορικοί (δεν είναι και λίγοι) που ερεύνησαν την υπόθεση στα μεταγενέστερα χρόνια. Ότι δηλαδή ο φέρελπις υπότροφος του Harvard, Τζον Πολκ, υπήρξε θύμα του αγγλοαμερικανικού ανταγωνισμού που είχε ξεσπάσει στην Ελλάδα για την υπεράσπιση των συμφερόντων των δυο αυτών «συμμάχων» στη Μέση Ανατολή.<br />
Και η γραφή της η γνωστή πολυεδρική γραφή από το προηγούμενο έργο της, το «Απόψε δεν έχουμε φίλους» από το οποίο εξάλλου «δανείζεται» και τους βασικούς της χαρακτήρες. Αυτοτελείς αφηγήσεις δηλαδή –σε πρώτο πρόσωπο-καταστάσεων και γεγονότων που αλληλοσυμπληρώνονται και όχι σπάνια αυτοαναιρούνται, όπως είναι φυσικό.<br />
Οι πασίγνωστοι ιστορικοί χαρακτήρες που συνυπάρχουν στην πλοκή του έργου μεταμφιέζονται βέβαια και αποχτούν ιδιαίτερα ονόματα, προσεγμένα κατά τη συνήθη πρακτική των συγγραφέων που δραματοποιούν ιστορικά γεγονότα, και μάλιστα με τρόπο που είναι δύσκολο να εγείρει νομικές διεκδικήσεις οποιοσδήποτε κακόπιστος… Έτσι ο Στακτόπουλος γίνεται Γκρης, ο Πολκ …Τάλας, ο Μουσχουντής Τζιτζιλής κ.ο.κ. Αυτό δημιουργεί βέβαια στους αναγνώστες που γνωρίζουν την υπόθεση μια περιορισμένη σύγχυση και αμηχανία, αλλά γρήγορα την ξεπερνούν.<br />
Μια άλλη εξίσου «πολυφορεμένη» μέθοδος είναι η θέαση των γεγονότων από δυο διαφορετικές εποχές που απέχουν, στην περίπτωσή μας, περίπου εξήντα χρόνια η μια από την άλλη. Η μέθοδος αυτή παρέχει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να αντιμετωπίσει τα ιστορικά αυτά γεγονότα περίπου sub specie eternitatis… Ενώ λοιπόν στο πρώτο επίπεδο («1948 και πριν») αφηγούνται η μητέρα και η αδελφή του Γκρη, ο διευθυντής της ασφάλειας της Θεσσαλονίκης Τζιτζιλής, η αμερικανίδα μητέρα του<br />
Τζακ Τάλας (αξιοσημείωτη αυτή η «μαρτυρία») και άλλα πρόσωπα που ενέχονται άμεσα στην υπόθεση, στο δεύτερο επίπεδο («σχολικό έτος 1910-1911») τη σκυτάλη παραλαμβάνουν μερικοί γνωστοί από το «Απόψε» χαρακτήρες ή επίγονοί τους με κυρίαρχο έναν ρηξικέλευθο τελειόφοιτο λυκείου, τον Μηνά, ο οποίος αρνείται πεισματικά να συμμετάσχει στη φάρσα των Πανελληνίων Εξετάσεων και αναλαμβάνει στο μάθημα της ιστορίας του καθηγητή Σουκιούρογλου (ο υπογράφων την παρούσα ανάρτηση πολύ θα ήθελε να γνωρίζει αν ο …Σουκιούρογλου κρύβει κάποια υπαρκτή προσωπικότητα), αναλαμβάνει λοιπόν να ερευνήσει την ξεχασμένη αυτή υπόθεση της δολοφονίας του Πολκ.<br />
Μ’ αυτή λοιπόν τη μέθοδο η συγγραφέας επιχειρεί να βάλει βαθιά το νυστέρι της κριτικής της σε δυο εποχές: σ’ εκείνην του εμφυλίου, στην οποία αλώνιζαν οι πάσης φύσεως εθνικόφρονες και στη σύγχρονη εποχή που τη χαρακτηρίζει μια έντονη αμφισβήτηση όλων των καθιερωμένων θεσμών και ειδικά της εκπαίδευσης:<br />
«Ο ελληνικός επαρχιωτισμός σε συνδυασμό με τον εθνικό ναρκισσισμό όριζαν τον φαύλο κύκλο της ελληνικής εκπαίδευσης, η οποία αντί να ανοίγει προς τα έξω , κλεινόταν συστηματικά προς τα μέσα. Τα παιδιά μεγάλωναν σ’ ένα τέτοιο μαντρί , όπου η γνώση έμοιαζε ξέχωρη από την εμπειρική επαλήθευση και όπου η μάθηση προβαλλόταν ως βάσανο και σχεδόν ποτέ ως ευχάριστη περιπέτεια. Διδάσκονταν την άκριτη ευσέβεια στα σχολικά εγχειρίδια και στην αυθεντία του δασκάλου. Η παρόρμηση ανεξάρτητης σκέψης πατασσόταν πριν προλάβει να σηκώσει κεφάλι» (σελ. 299)<br />
Και όταν ο επαναστατημένος έφηβος μας κατά την παρουσίαση της άψογης εργασίας του στο τέλος της σχολικής χρονιά , αρνείται να πάρει θέσει και να προτάξει τη δική του ετυμηγορία, παρουσιάζοντας τα γεγονότα «ακριβώς όπως αυτά συνέβησαν», βρίσκεται αντιμέτωπος με την οργή του δασκάλου του, ο οποίος αρνείται τη φενάκη της «αντικειμενικής ιστορίας» υποστηρίζοντας:<br />
«Τα ιστορικά γεγονότα φτάνουν σ’ εμάς ήδη ερμηνευμένα, είναι πιο πονηρά από ότι νομίζουμε. Καιρός να το παραδεχτούμε: Η ιστορία είναι μια κατασκευή. Μυθοπλασία είναι η λέξη που της ταιριάζει.»<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-5336368740642022402014-05-13T15:06:00.001+03:002014-05-13T15:06:49.870+03:00Ο Γύρος του Θανάτου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn9C81zJdCZJUOKkKU5oqqgivm6Df38N71mO-YvcYABhiNbzIYZF4fqLBTV-BQpD4vfvatLomYrrT6zNAtDoVv2ancqkSBcQTmv1F9Ubb4jRvwBLiLAfR1IFHQC20KMk3nHNxg_eN2Esw/s1600/%CE%9A%CE%9F%CE%A1%CE%9F%CE%92%CE%99%CE%9D%CE%97%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn9C81zJdCZJUOKkKU5oqqgivm6Df38N71mO-YvcYABhiNbzIYZF4fqLBTV-BQpD4vfvatLomYrrT6zNAtDoVv2ancqkSBcQTmv1F9Ubb4jRvwBLiLAfR1IFHQC20KMk3nHNxg_eN2Esw/s1600/%CE%9A%CE%9F%CE%A1%CE%9F%CE%92%CE%99%CE%9D%CE%97%CE%A3.jpg" /></a>ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ<br />
6. ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ<br />
Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ<br />
ΑΓΡΑ 2011<br />
Σελ. 216<br />
<br />
Για μια ακόμη φορά αναρωτιέμαι αν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να ερμηνεύσει κανείς τα ιστορικά γεγονότα είναι η λογοτεχνία. Μα, θα ν' αναρωτηθούν κάποιοι, πώς είναι δυνατόν να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα μέσα από πλασματικούς χαρακτήρες και από μια φανταστική πλοκή; Αλλά μήπως αυτά τα ιστορικά γεγονότα που τα προσεγγίζουμε μέσα από την ιστορία δεν μας έρχονται έτοιμα, «ερμηνευμένα», χωρίς να το υποψιαζόμαστε; Και τελικά μήπως αυτό που ονομάζουμε «ιστορία» δεν είναι μια καλοστημένη φαντασία, ένας «γενικά παραδεκτός» μύθος;<br />
Ο Θωμάς Κοροβίνης το γνωρίζει αυτό. Γι αυτό και στην προσπάθειά του να προσεγγίσει μια κρίσιμη εποχή της ιστορίας της Θεσσαλονίκης, με τη Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο και τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, «δανείζεται» έναν χαρακτήρα με σάρκα και οστά, που στοίχειωσε κυριολεκτικά την πόλη τη συγκεκριμένη αυτή εποχή: τον Αριστείδη Παγκρατίδη, τον επονομαζόμενο και «δράκο του Σέιχ Σου»<br />
Αλλά ο αναγνώστης γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι ο συγγραφέας δεν σκοπεύει να δώσει απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα που απασχόλησε –και ακόμη απασχολεί –τους κατοίκους της πόλης, αν δηλαδή το άτομο που εκτελέστηκε «δια τυφεκισμού, εις τον συνήθη τόπον των εκτελέσεων» την αυγή της 16ης Φεβρουαρίου 1968 ήταν και ο δράστης των ειδεχθών εγκλημάτων που του φόρτωσαν. Παρόλο που η καταγραφή των γεγονότων που ακολουθούν διακρίνεται για την χρονογραφική της ακρίβεια , γεγονός που σημαίνει ότι ο συγγραφέας έσκυψε με σχολαστικό ενδιαφέρον στα συγκεκριμένα ιστορικά δρώμενα, συνειδητοποιούμε ότι ο βασικός στόχος του είναι να ανασύρει και να φωτίσει εκείνες τις μυστικές και κυρίαρχες αιτίες που τα διαμόρφωσαν.<br />
Ο συγγραφέας επιλέγει τη λεγόμενη «πολυπρισματική αφήγηση» για τη ζωή του «Αρίστου» αλλά και για την κοινωνία της πόλης. Μιλούν έτσι, πάντα σε πρώτο πρόσωπο, ένα φιλαράκι, μια παραδουλεύτρα για τη μάνα του ήρωα, ένας αχθοφόρος του λιμανιού, ένας παρακρατικός γείτονας, ένα χωροφύλακας δημοκρατικών φρονημάτων, ένα αστός της παραλίας, το αφεντικό του «Γύρου του Θανάτου», μια τραβεστί και τέλος μια τραγουδίστρια.<br />
Και το αποτέλεσμα αποδεικνύεται θαυμαστό. Όσοι ζήσαμε εκείνα τα συγκεκριμένα χρόνια, όσοι μετείχαμε θέλαμε δεν θέλαμε στα γεγονότα, τα οποία και θάψαμε με τον καιρό όσο πιο βαθιά γίνεται, γιατί δε γινόταν αλλιώς, μόνο έτσι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε, με το «Γύρο του Θανάτου» τα ξαναζούμε, με την πατίνα του χρόνου βέβαια, δεόντως εξωραϊσμένα, αλλά με τα ίδια ζωηρά χρώματα και τις ίδιες μυρωδιές. Σκληρές μέρες. Αλλά οι άνθρωποι θηρία!<br />
<br />
«Λουτρά δεν είχαμε. Μια φορά τη βδομάδα, το Σάββατο, κι εκείνο αν λούζαμε τα παιδιά μας στη σκάφη την τσίγκινη, σε μια κουζίνα κρύα, μπούζι…Πολεμούσαμε να τη ζεστάνουμε με το μαγκάλι. Κι από αυτό το μαγκάλι πόσοι δεν δηλητηριάστηκαν και δεν τους βρήκανε τεζαρισμένους το πρωί… Αποχωρητήρια μέσα στα σπίτια δεν είχαμε. Όλα έξω, στις αυλές. Και σε απόσταση από το σπίτι. Με καμιά παλιοεφημερίδα σκουπιζόμασταν… Κι ήτανε και σκληρές οι άτιμες… Κι ύστερα που βγήκαμε τα λαϊκά περιοδικά και τ’ αγοράζανε όλα τα φτωχικά τα σπίτια, μεταχειριζόμασταν τα φύλλα τους, που ήταν κάπως τρυφερά. Με το μαχαίρι τα κόβαμε. Όπως ο χασάπης το χασαπόχαρτο. Ας είναι καλά το «Ντόμινο» και το «Ρομάντσο», αυτά μας έσωσαν» (σελ. 64)<br />
<br />
<br /></div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-36980813984776484962014-05-02T18:49:00.002+03:002014-05-02T18:58:09.440+03:00Γιούντιν, μια γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm1eCWmZll7sWbnNO47wY9xUQZhe0XCEaE868ZJf-HMWV_SkLIF3wdWlSCdDF-2GO5DZHXRJt30FZ_nu_sp3Apz5yDSD5Epk6CD2hR8aeEEClO3iM7CfypZT14IFaOuwog6Y1i2nw7ElA/s1600/%CE%93%CE%99%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9D.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm1eCWmZll7sWbnNO47wY9xUQZhe0XCEaE868ZJf-HMWV_SkLIF3wdWlSCdDF-2GO5DZHXRJt30FZ_nu_sp3Apz5yDSD5Epk6CD2hR8aeEEClO3iM7CfypZT14IFaOuwog6Y1i2nw7ElA/s1600/%CE%93%CE%99%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9D.jpg" /></a>ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
5. ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΓΙΟΥΝΤΙΝ, μια γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΑΓΚΥΡΑ 2012<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
σελ.416<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όλο και αυξάνεται τον τελευταίο καιρό ο αριθμός των λογοτεχνικών έργων
που κυκλοφορούν με θέμα ή εκτενείς
αναφορές στην πόλη της Θεσσαλονίκης,. Συνεχίζοντας την περιδιάβασή μας στα έργα αυτά , μετά το «Άλας της Γης» της
Ισμήνης Καπάνταη, τα «Ζηλωτικά» του Νίκου Ματσούκα, το «Απόψε δεν έχουμε φίλους»
της Σοφίας Νικολαϊδου και το «Θεόπαιδο» του Πάνου Θεοδωρίδη, παρουσιάζουμε ένα
πρόσφατο μυθιστόρημα που πολύ συζητήθηκε : το «Γιούντιν» του Γιώργου Ρωμανού.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μεγαλεπήβολο το εγχείρημα με το οποίο καταπιάνεται ο συγγραφέας: να
ανασύρει από τη συλλογική λήθη «μνήμες» επιμελώς θαμμένες, χρόνια τώρα, σχετικές με την ιστορία των Εβραίων της
Θεσσαλονίκης. Να το δηλώσουμε επομένως εξαρχής ότι το αποτέλεσμα αυτής της
κοπιαστικής εργασίας, τον δικαιώνει απόλυτα. Άλλη μια προσπάθεια λοιπόν απόδοσης
καθυστερημένης δικαιοσύνης, σχετικής –αυτή τη φορά- με το τραγικό ολοκαύτωμα
των Εβραίων της πόλης μας.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από την πρώτη σελίδα αντιλαμβάνεται κανείς το μεγάλο δίλημμα το οποίο
αντιμετώπισε ο συγγραφέας: να στήσει πειστικούς μυθιστορηματικούς χαρακτήρες ή
να συντάξει ένα εύπεπτο ιστορικό δοκίμιο βασισμένο στα πολύτιμα στοιχεία και
τις προφορικές μαρτυρίες που με κόπο συγκέντρωσε;<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο ίδιος δίνει την απάντηση (σελ. 365): «Σε σχέση με τόσα ντοκουμέντα
που πέρασαν από τα χέρια μου, και πάρα πολλά που δεν τα ανέφερα, πιστεύω πως
εκείνο που έχει σημασία σε ένα μυθιστόρημα δεν είναι η αλήθεια των
ντοκουμέντων, αλλά η αλήθεια της μυθοπλασίας.»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ναι, αλλά ο πειρασμός της κατοχής αυτού του πολύτιμου υλικού είναι
μεγάλος. Και όταν συνειδητοποιεί ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτό δεν
«αξιοποιείται» μυθιστορηματικά το παραθέτει στο τέλος του έργου, σ’ ένα
«Παράρτημα», με τη μορφή σημειώσεων που
δήθεν βρίσκονται στα χέρια μιας από τις ηρωίδες του έργου… Στοιχείο που
θεωρούμε ότι αντιστρατεύεται τη μυθοπλασία του έργου.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κατά τα άλλα, το σκηνικό της δράσης των ηρώων του στήνεται ρεαλιστικά
σε μια Θεσσαλονίκη , όπως αυτή εξελίσσεται οικοδομικά από την ενσωμάτωσή της
στον ελληνικό κορμό ως και τη δεκαετία του ’60. Ακόμη και χάρτης της πόλης δίνεται
και «φωτογραφία» του διατηρητέου κτιρίου (της βίλας Πλανσέ) παρατίθεται κατάλληλα …φωτοσοπημένη.
Η βίλα αυτή, σύμφωνα με το μύθο του μυθιστορήματος, υπήρξε η έδρα της τραγικής
ιστορίας των ηρώων της (μια παραλλαγή
της γνωστής ιστορίας της βίλας Μπάνκα)…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παρακολουθούμε λοιπόν την ιστορία τριών γενεών της εβραϊκής οικογένειας
του Ερρίκου και της Μαζαλτώφ Μπεφόρ που ξεκινάει από τα προπολεμικά χρόνια και
φτάνει ως τα χρόνια της δολοφονίας του Λαμπράκη (με τους επιζήσαντες του
ολοκαυτώματος).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο συγγραφέας επιλέγει τη γνωστή μέθοδο
της πολυπρισματικής αφήγησης. Οι βασικοί ήρωες του έργου αφηγούνται σε πρώτο
πρόσωπο τα γεγονότα , τα οποία συχνά συμπίπτουν μεταξύ τους χωρίς ουσιώδεις
«ανατροπές», με εξαίρεση βέβαια το αφηγηματικό ύφος του καθενός. Μνημείο
αριστουργηματικής αφήγησης αποτελούν τα κεφάλαια στα οποία εξιστορεί τα
γεγονότα ο υπο-προλετάριος ήρωας από την Καπουτζίδα, Αφού… (Έτσι: «Αφού» ήταν
το όνομά του, καθώς επαναλάμβανε και εκεί που δεν χρειαζόταν τη συγκεκριμένη
λέξη).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε γενικές γραμμές, γινόμαστε μάρτυρες εκείνης της τραγικής σύναξης των
Εβραίων της πόλης στην πλατεία Ελευθερίας, δήθεν για απογραφή, της μεταφοράς
τους στο γκέτο της συνοικίας Χιρς, της επιβίβασής τους στα φορτηγά τρένα για το
Νταχάου…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια παρακολουθούμε τα γεγονότα που βιώνουν οι δυο βασικοί ήρωες
του έργου, η Λέα και ο Αλέξανδρος στο
στρατόπεδο Μπέργκεν Μπέλσεν, ως την απελευθέρωσή του από τους Ρώσους. Την
απόδραση του Αλέξανδρου, τη σύλληψή του και την αποστολή του στα ρωσικά γκουλάγκ
αυτή τη φορά, όπως συνέβη στην πλειοψηφία των «απελευθερωμένων» από τους Ρώσους
αιχμαλώτων…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η αφήγηση κλείνει με την περιπετειώδη ζωή της Λώρυ (<span lang="EN-US">sic</span>), ηρωίδας της τρίτης γενιάς των Μπεφόρ, που
θα γεννηθεί μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, και του Ελιάν που
σκηνοθετεί μια ταινία για τα γνωστά μας γεγονότα, με την οποία θα συμμετάσχει στο φεστιβάλ της
Δράμας…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έργο επικών διαστάσεων λοιπόν το «Γιούντιν», μέσα από το οποίο
αποχτούμε μια νέα θέαση κρίσιμων γεγονότων της συγκεκριμένης εποχής , πέρα από
την επικρατούσα. Για τη σχέση των Εβραίων με το νέο καθεστώς της πόλης το 1912
, τα σχέδια των Βουλγάρων, τη σχέση των Εβραίων με την Αντίσταση, τη δολοφονία
του Πόλκ, το ρόλο των δωσίλογων της πόλης και ένα πλήθος άλλων συμπληρωματικής σημασίας…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κλείνοντας την όλη αφήγηση ο «σκηνοθέτης» Ελιάν σημειώνει:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έτσι κι αλλιώς εδώ και χρόνια, όλα τα έβλεπα μέσα στην οθόνη του
μυαλού μου. Σκεφτόμουν τη Θεσσαλονίκη λες και βρίσκομαι πάνω σε μια σημαδούρα
στη μέση του Θερμαϊκού και κοιτάζω κατά το Σέιχ Σου. Νύχτα και μέρα.. Και κάθε
νύχτα βουνό και πόλη γίνονται ένα σώμα, κουλουριασμένο κάτω από τον σκοτεινό
μανδύα του που είναι διάσπαρτος με χιλιάδες φωτάκια. Κι αν εκείνη τη στιγμή
ξεσπάσουν οι εκρήξεις των πυροτεχνημάτων στον ουρανό, όλα εκείνα τα κόκκινα, κίτρινα,
ασημένια, μοβ και μπλε καθρεφτίζονται στα νερά, τα κάνουν να κοχλάζουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σαν να είναι έτοιμο να αναδυθεί κάτι μέσα από τη θάλασσα. Αλλά αμέσως
τα νερά ξεφουσκώνουν. Και γρήγορα χαράζει η μέρα. Χάνονται οι εκλάμψεις της
νύχτας. Γαληνεύει ο Θερμαϊκός. Γίνεται ολόκληρος ένα μοναδικό, σιωπηλό,
γιγάντιο κύμα, που πάλλεται απ’ άκρη σ’ ακρη του κόλπου, όπως η μεμβράνη ενός
ταμπούρλου που μόλις έχει ηχήσει. Κι εκείνος ο ήχος-μήνυμα σκορπίζει στον
ουρανό. Ξημερώνει. Αχνοφέγγει πάνω από την πόλη. Φως.»</div>
<o:p></o:p></div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-82558868619543889662014-04-19T19:18:00.002+03:002014-04-19T19:19:57.944+03:00Το Θεόπαιδο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwE9RWyH8xJ187I9t5kpfaW9PBuGf5wtLckwaMe5QFjMJImvAFOiHLEzpkEwWw3fTft18XKYM5PbA4qSa7c3k2VG5zcda42lxco7qcog4AEsit0k0OwmYqPIzK5VOY1waLbIAqMMW5B6w/s1600/%CE%98%CE%95%CE%9F%CE%A0%CE%91%CE%99%CE%94%CE%9F.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwE9RWyH8xJ187I9t5kpfaW9PBuGf5wtLckwaMe5QFjMJImvAFOiHLEzpkEwWw3fTft18XKYM5PbA4qSa7c3k2VG5zcda42lxco7qcog4AEsit0k0OwmYqPIzK5VOY1waLbIAqMMW5B6w/s1600/%CE%98%CE%95%CE%9F%CE%A0%CE%91%CE%99%CE%94%CE%9F.jpg" /></a>ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
ΤΟ ΘΕΟΠΑΙΔΟ<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
ΚΕΔΡΟΣ 1992<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
σελ.120<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μετά το «Αλας της γης» της Καπάνταη και τα «Ζηλωτικά» του Ματσούκα (ξανα)διάβασα
το «Θεόπαιδο» του Πάνου Θεοδωρίδη, τακτικού φίλου στο Φωτοβιβλίο. Κι
αυτό γιατί ο συγγραφέας του ανιχνεύει –με τον τρόπο του- τα ίδια συνταρακτικά
γεγονότα στα οποία αναφέρονται και οι
δυο προηγούμενοι συγγραφείς. Με μια ουσιώδη διαφορά: ο Π. Θ. είναι βαθύς
γνώστης των χώρων στους οποίους κινούνται οι ήρωές του, καθώς και των ιστορικών
γεγονότων της κρίσιμης εκείνης εποχής (κάτι που απουσιάζει από την Καπάνταη) και
βέβαια, όπως είναι γνωστό, είναι
προικισμένος και με τη χαρισματική πένα του παραμυθά (αυτό που δε διαθέτει ο
Ματσούκας). <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μια απόλαυση λοιπόν η ανάγνωση! Θαρρείς και έχεις ξεθάψει από ξεχασμένο
σωρό περγαμηνών σε παλιό μοναστήρι ένα μοναδικό χρονικό της εποχής του Ανδρέα
Παλαιολόγου και του Καντακουζηνού! Παιδί γίνεσαι και κρέμεσαι από την πένα του
για να ζήσεις εκείνα τα θεοτικά γεγονότα που συνέβησαν από τα Νικολοβάρβαρα του 1338 ως την Πεντηκοστή του 1339 όχι μόνο
στη συμβασιλεύουσα, αλλά και στην ύπαιθρό της , κυρίως στον οδικό άξονα από την
πόλη ως τη Χριστούπολη. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αφηγητής ο Δημήτρις Σπαρτηνός, αρχοντόπουλος και ψευτοκαλόγερος από το
Λοζίκι (περιοχή της Βόλβης). Και γύρω του μια
ιδιόρρυθμη κομπανία : ο δούλος του Βολέας, η «εταιρική κούρβα» Μάριον, ο
τζουτζές Καναβός και στη συνέχεια μια πλειάδα ακόμη αλλοπρόσαλλων τυχοδιωκτών
της εποχής.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και απέναντί τους ο μυστηριώδης καλόγερος Συμεών, που περιφέρει στα χωριά ένα σαλό παιδάκι θαυματοποιό, υφαίνοντας σε ολόκληρη την «Ποπολία» ένα
ιδιόρρυθμο κοινωνικό κίνημα, ενώ μαίνεται στη Θεσσαλονίκη ο πόλεμος των
φίλων του αυτοκράτορα Ανδρόνικου με το
σφετεριστή του θρόνου μέγα δομέστικο Καντακουζηνό… Το έμβλημα του καλόγερου η μυστηριώδης λέξη ΜΑΡΠΟΥ, την οποία πρωτοείδαν
να εμφανίζεται σ’ έναν εσπερινό της μονής Ακαπνίου «ενώ ο Μιχαήλ Παλαιολόγος,
γενάρχης του βασιλικού μας οίκου, ήτανε ακόμη στρατηγός».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ιστορία μας ξεκινάει με ένα
σύντομο ταξίδι στην πολιορκημένη από τις ορδές του Καντακουζηνού Θεσσαλονίκη:
«Στο κάστρο δεν μπήκαμε από τις πόρτες τις καλές. Κατεβήκαμε στη θάλασσα και
κοντά στη Μονή των Εξαπτερύγων περάσαμε τον έλεγχο και κοιμηθήκαμε απέξω, σε
θαλάσσιο πανδοχείο».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την επομένη θα μπουν στην πόλη και θα συναντήσουν τον αρχηγό των
Ζηλωτών Ανδρέα Παλαιολόγο. «Ήταν ένας κοκαλιάρης, στοχαστικός που εμπόδια
έβρισκε στα πάντα». Σύντομα όμως θα ανακαλύψουν ότι έχουν πέσει σε μια
καλοστημένη παγίδα. Τρομοκρατημένοι θα εγκαταλείψουν άρον άρον την πόλη και θα
ξεκινήσουν ένα μακρύ οδοιπορικό που θα καταλήξει στο κάστρο της Αλεκτορούπολης
(στη σημερινή Νέα Πέραμο) όπου και κορυφώνεται και η αφήγηση…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και εκεί στο κάστρο της Αλεκτορούπλης, το οποίο οι ήρωές μας υπερασπίζονται
σθεναρά από στεριά και θάλασσα (οι δυο αντίπαλοι οίκοι πλέον έχουν ενωθεί, αλλά
αυτοί δεν το ξέρουν), την ύστατη στιγμή, όταν πια όλα έχουν χαθεί…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Από αυτήν τη σιωπή, ένας μόνον ήχος έμεινε, κυρίαρχος στη ζωή μου από
εδώ κι εμπρός. Οι οιμωγές των πληγωμένων. Όπως τα λεπίδια και τα συρσίματα των
σωμάτων σταμάτησαν, έμεινε μια πολυφωνία, μια ποικιλία κραυγών, δακρύων και βασάνων,
άκουγες λύκους να πονάνε και κατσικάκια του γάλακτος. Άκουγες παιδιά και
γυναίκες , παλικαράδες που κλαίγανε το χαμένο τους χέρι κι άλλους που
ζουπούσανε την κοιλιά τους , για να βγάλουνε κάποια αιχμή. Κι αυτοί οι ήχοι ακούγονταν ξεχωριστά και
μαζί, ακούγονταν ένας ένας κι αξεχώριστα και αυτοί οι ήχοι ήτανε ο ήχος της
φρίκης. Ήρθε η φρίκη και ωσάν το χιόνι κάθισε πάνω σε όλων τις καρδιές. Φίλοι
κι εχθροί ακούσανε τη φωνή και το κάλεσμά της και δεν έμεινε άνθρωπος να μην
ανατριχιάσει.» (σελ. 98)<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η μαγεία σε όλο της το μεγαλείο.<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το βιβλίο φέρεται ότι είναι εξαντλημένο από τον εκδοτικό οίκο.</div>
<o:p></o:p></div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-18543030630536900472014-04-14T17:03:00.000+03:002014-04-14T17:03:15.835+03:00Απόψε δεν έχουμε φίλους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk3ic8ndB9TjZjHauvbWS2M7nSrh_Aw9QxIw4IiuCu_InJmtb1FodCG1_sCVDKvc0z5QLsYnPFkgRSf98HbTjkGoh5GnLN5xy7oiMWJ_TUA3RJyysKDgo6TBJMn2z0HyLUInlWKv25Iek/s1600/%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%A8%CE%95.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk3ic8ndB9TjZjHauvbWS2M7nSrh_Aw9QxIw4IiuCu_InJmtb1FodCG1_sCVDKvc0z5QLsYnPFkgRSf98HbTjkGoh5GnLN5xy7oiMWJ_TUA3RJyysKDgo6TBJMn2z0HyLUInlWKv25Iek/s1600/%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%A8%CE%95.jpg" /></a><span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">ΕΛΛΗΝΙΚΟ
ΜΥΘΙΣΤΌΡΗΜΑ <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">ΣΟΦΙΑ
ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ
ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
2010<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">σελ. 280<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Άλλο ένα μυθιστόρημα με θέμα του τη Θεσσαλονίκη, στο οποίο η
συγγραφέας του επείγεται να αποδώσει «δικαιοσύνη» στους αδικημένους και τους
λησμονημένους από την ιστορία ιχνηλατώντας κρίσιμα γεγονότα έξι περίπου
δεκαετιών. Και βέβαια, από τη στιγμή που δεν συγγράφει ιστορικό δοκίμιο, ο
μανιχαϊστικός τρόπος με τον οποίο στήνει τους χαρακτήρες της, κάθε άλλο παρά
ενοχλεί. Ίσως δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του σύγχρονου αναγνώστη, αλλά
–επαναλαμβάνουμε-, η πρόθεση της συγγραφέως συμφωνεί πλήρως με τις προσλαμβάνουσες
παραστάσεις που έχουμε διαμορφώσει τα τελευταία χρόνια μέσα από αμέτρητα
διαβάσματα και ακούσματα γ ‘ αυτά ια κρίσιμα γεγονότα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Θεσσαλονίκη λοιπόν, από την εξάπλωση των ναζιστικών ιδεών
του 1934, ως τις εκρηκτικές διαδηλώσεις του 2008 («Να καεί, να καεί το
μπουρδέλο η Σχολή»). Αν υπολογίσουμε μάλιστα και κάποιες σύντομες αναδρομές στο
απώτερο παρελθόν, η αφήγηση φτάνει ως την «αλησμόνητον νύκτα» της 17<sup>ης</sup>
Ιουνίου του 1913, κατά την οποία μονάδες της νεοσύστατης από το Βενιζέλο
κρητικής χωροφυλακής κατέσφαξαν 150 Βούλγαρους στρατιώτες που είχαν καταφύγει
στο ναό της Αγίας Σοφίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Η κυψέλη όλων των αλληλοσυγκρουόμενων ιδεών και χαρακτήρων είναι
η Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Με τους καθηγητές της να βυσσοδομούν ο ένας
εναντίον του άλλου, τους υποψήφιους διδάκτορες να προσφέρουν γην και ύδωρ
προκειμένου να προωθηθούν ή –στην αντίθετη περίπτωση - να αντιστέκονται στις
παγιωμένες αντιλήψεις των κριτών τους και να αποβάλλονται από την
πανεπιστημιακή κοινότητα σαν στυμμένες λεμονόκουπες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Ένας παντοκράτορας καθηγητής της έδρας της Νεότερης Ιστορίας,
το παρελθόν του οποίου ανιχνεύεται με εύστοχες και ακριβείς αναφορές. Ένας
βοηθός που επιλέγει ως θέμα της διδακτορικής του διατριβής τη δράση των δωσίλογων
της κατοχής στη Θεσσαλονίκη. Ένας παροπλισμένος καθηγητής, πρώην συνεργάτης των
Γερμανών και υμνητής του χιτλερικού ιδεώδους, δίπλα του δυο συνεργοί του
επιλεγμένοι με σοφία από τα κατακάθια του λούμπεν προλεταριάτου της εποχής και
δυο νέα παιδιά –ένα αγόρι και ένα κορίτσι- που καταφέρνουν να αλώσουν το
πανεπιστημιακό κατεστημένο αλλά διαπιστώνουν έντρομα ότι βρίσκονται παγιδευμένα
σε επιλογές που δεν επιθυμούσαν. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Βέβαια οι παροικούντες εις Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε ποια ιστορικά πρόσωπα «κρύβονται» πίσω από
τους κύριους χαρακτήρες του μυθιστορήματος, κατάλληλα μεταμφιεσμένα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Η δράση με χαρακτηριστική αντίστιξη ξετυλίγεται από από τα
προσφυγόσπιτα της δυτικής Θεσσαλονίκης με τις γραφικές γιαγιάδες , ξακουστές
για τις ικανότητές τους στη μαγειρική, ως τις βίλες του Πανοράματος με τις
έγκλειστες δούλες που υπηρετούν πρόθυμα κάθε ιδιοτροπία των αφεντικών τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Και το κρίσιμο ερώτημα για την συγγραφέα είναι πάντα αν
υπάρχει «αντικειμενική» ιστορία, απαλλαγμένη από κάθε ψήγμα ιδεολογίας:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">«Μπαρμπούτσαλα, αντέκρουε από μέσα του ο Σουκιούρογλου.
Πίστευε πως η απουσία ιδεολογίας είναι μπανανόφλουδα. Καταλάβαινε αυτό που
αρνούνταν να εννοήσουν πολλοί υψηλόβαθμοι καθηγητές, ότι η άμωμη ιστορία είναι
χυδαίο επιστημονικό ψέμα. Όσοι το προφασίζονται έχουν να κουκουλώσουν αμαρτίες.
Η απουσία ιδεολογίας, σκεφτόταν, αποτελεί την πιο ισχυρή, την πιο αδίστακτη
ιδεολογία. Το έλεγε και το πίστευε…» (σελ.37)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Απόδειξη ότι όλοι οι δωσίλογοι της Θεσσαλαονίκης « με το
Νομοθετικό Διάταγμα 179 της 26<sup>ης</sup> Απριλίου 1969 ξεκαθαριζόταν πέραν
πάσης αμφιβολίας ποιος ήταν ο εχθρός και ποιος ο φίλος της χώρας»…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">8 Δεκεμβρίου 2008. Χαμός Κυρίου. «Κόλαση φωτιάς στο
Αριστοτέλειο» θα γράψουν οι εφημερίδες…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">«Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η σχολή» ουρλιάζουν έξαλλοι οι
διαδηλωτές. Και στην είσοδο του νέου κτιρίου της σχολής το παλιό σύνθημα
υπάρχει ακόμη: <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;"> ΚΟΥΒΑΛΑ ΤΟΝ ΠΡΟΤΖΕΚΤΟΡΑ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;"> ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΛΕΚΤΟΡΑ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Ξεκοιλιασμένα ντουλάπια , σπασμένοι υπολογιστές <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Κι ο επίκουρος έξω από το κτίριο προσπαθεί να ξεφύγει,
κρατάει την τσάντα του προστατευτικά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">«Σιγά ρε παιδιά, φίλος είμαι!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">«Απόψε δεν έχουμε φίλους» του φωνάζει μέσα από το κασκόλ ο
άλλος, ο αιρετικός, που χρόνια
ονειρευόταν αυτή την εκδίκηση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">«Όμως δεν μπορεί. Κι αδύνατον να βλέπει. . Δεν ήξερε πως τα
βιβλία τσιρίζουν όταν καίγονται…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Το μυθιστόρημα διαβάζεται σχεδόν απνευστί και από τον
αναγνώστη που δεν διαθέτει τις κατάλληλες προσλαμβάνουσες παραστάσεις για να έχει
σχηματισμένη γνώμη για τα πράγματα. Κάτι είναι κι αυτό…<o:p></o:p></span></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-70744187482407934082014-04-06T19:15:00.000+03:002014-04-06T19:15:38.798+03:00Το άλας της γης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO8lZ5xf28scXA8dyC6bSH27qJZYP6STkp-7NPlafpNKleZX6L9mZs-bPxemLihfdMF-h0wZ_myHvnhx9c7Lpqb1wqWuyAfWtCsXWTYOqk63nUEuANxG9CwtpFmttMSlCMojRdvUYXyXo/s1600/%CE%A4%CE%9F+%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%A3+%CE%A4%CE%97%CE%A3+%CE%93%CE%97%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO8lZ5xf28scXA8dyC6bSH27qJZYP6STkp-7NPlafpNKleZX6L9mZs-bPxemLihfdMF-h0wZ_myHvnhx9c7Lpqb1wqWuyAfWtCsXWTYOqk63nUEuANxG9CwtpFmttMSlCMojRdvUYXyXo/s1600/%CE%A4%CE%9F+%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%A3+%CE%A4%CE%97%CE%A3+%CE%93%CE%97%CE%A3.jpg" height="200" width="117" /></a>ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ </div>
<div class="MsoNormal">
ΙΣΜΗΝΗ ΚΑΠΑΝΤΑΗ</div>
<div class="MsoNormal">
ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ</div>
<div class="MsoNormal">
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2002</div>
<div class="MsoNormal">
Σελ. 264</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η συγγραφή μυθιστορήματος, οι ήρωες του οποίου ζουν και
κινούνται σε εποχές παρωχημένες, αποτελεί ομολογουμένως γενναίο εγχείρημα. Πολύ
περισσότερο, όταν η προσέγγιση της εποχής, καθώς οι πηγές μας είναι εξαιρετικά
φειδωλές, αποβαίνει εξαιρετικά προβληματική. Απαιτεί από τον συγγραφέα βαθιά και ενδελεχή ενασχόληση με το χώρο και
το χρόνο της δράσης των ηρώων του, για να αποφύγει συνήθεις ετεροχρονισμούς και αστοχίες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Ισμήνη Καπάνταη
φαίνεται ότι το γνωρίζει αυτό. Εξάλλου το αντιμετώπισε, με περισσή
επιτυχία στο χαρακτηριστικό μυθιστόρημά
της «Απειρωτάν και Τούρκων» (Εστία 1990)
, αλλά για χώρο και χρόνο πολύ πιο προσιτό
στη συλλογική ιστορική μνήμη. Αυτή τη φορά επιλέγει να κινηθεί στο χώρο της Θεσσαλονίκης σε μια εποχή που
απέχει εφτακόσια σχεδόν χρόνια από τις
μέρες μας, όταν η καταρρέουσα Βυζαντινή Αυτοκρατορία σπαρασσόταν από σφοδρές
κοινωνικοπολιτικές έριδες. Μη διαθέτοντας λοιπόν τα κατάλληλα εργαλεία αποφεύγει
να αναπαραστήσει με πειστικότητα την ατμόσφαιρα της εποχής και περιορίζεται να στήσει τους ήρωές της χωρίς το χαρακτηριστικό χρώμα της εποχής στην οποία
κινούνται, βαθιά ανθρώπινους εντούτοις. Γιατί ο πειρασμός της αναπαράστασης μιας εποχής στην
οποία συνέβησαν συνταρακτικά γεγονότα, κοσμοϊστορικά θα λέγαμε, είναι μεγάλος.
Ο κύριος στόχος λοιπόν της συγγραφέως δεν είναι να μας παρασύρει σε μια
γοητευτική συμμετοχή στα γεγονότα της εποχής, αλλά να αποδώσει δικαιοσύνη.
Δικαιοσύνη στους ηττημένους, οι οποίοι, όπως πάντα συμβαίνει με τους όπου γης
ηττημένους, παρέμειναν στη ιστορία σφόδρα συκοφαντημένοι, σχεδόν θεριά ανήμερα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ζούμε λοιπόν μόνο τον απόηχο των τραγικών γεγονότων της
Επανάστασης των Ζηλωτών (1342-1350) και μάλιστα μέσα από τις αφηγήσεις δυο
γυναικών κυρίως , της Ξένιας και της Μελανίας, οι οποίες, όπως ήταν φυσικό, δεν βγήκαν στους
δρόμους, δεν έσφαξαν , δεν σφάχτηκαν. Βίωσαν όμως τα γεγονότα μέσα από
διηγήσεις , αλλά και τραγικές απώλειες των δικών τους.</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Ελάχιστα επομένως μαθαίνουμε για τη σφοδρή κοινωνική
σύγκρουση που συντάραξε τη Θεσσαλονίκη. Σε γενικές γραμμές παρακολουθούμε από
αντανάκλαση τις δυο φοβερές σφαγές, πρώτα των ηττημένων και στο τέλος των
νικητών, που ερήμωσαν την πόλη. Οι «Δυνατοί»
(ευγενείς, γαιοκτήμονες) από τη μια μεριά , οι Ζηλωτές (ναύτες και
ναυτεργάτες του λιμανιού ) από την άλλη. Με τους πρώτους ο Ιωάννης
Καντακουζηνός -ο κυρ Γιάννης-(που στέφεται στο Διδυμότειχο αυτοκράτορας, ενώ
στη βασιλεύουσα στο θρόνο βρίσκεται ο ανήλικος Ιωάννης Παλαιολόγος.) Από αυτή
τη δυναστική διαμάχη επωφελούνται οι απόκληροι της πόλης , παίρνουν τα όπλα και
κυριαρχούν σ’ αυτή για οχτώ χρόνια. Καμιά νύξη στο μυθιστόρημα για τα μέτρα που
πήραν και για τη διοίκηση που εφάρμοσαν. Καμιά αναφορά επίσης και στο παράλληλο
θρησκευτικό κίνημα των Ησυχαστών με επικεφαλής το Γρηγόριο τον Παλαμά. Η
συγγραφέας αρκείται να σκιαγραφήσει κάποιους υπαρκτούς , καθώς φαίνεται, ήρωες
του κινήματος, κυρίως από την οικογένεια των Ευγενικών, οι οποίοι στην αρχή
συνεργάστηκαν με τους επαναστάτες, όταν όμως είδαν ότι γι αυτούς χάνεται το
παιχνίδι, τους πρόδωσαν για να επιπλεύσουν. Χαρακτηριστικά , η τελευταία
γυναίκα που «διηγείται», γερόντισσα πια, η Μελανία, καταλήγει: </div>
<div style="text-align: justify;">
«Όταν αναπολώ την περασμένη μου ζωή, την Ευγενία, τον Μιχαήλ, τον Μάρκο, τον Νικόδημο, ξεχνώ το αίμα που
χύθηκε, τον σπαραγμό, τους θρήνους…Το άλας της γης, λέγω, έτσι τους θυμάμαι. Το
άλας της γης.»</div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα μυθιστόρημα διαβάζεται ευχάριστα, καθώς είναι απαλλαγμένο
από εκτενείς περιγραφές και παρατηρήσεις που συνήθως ενοχλούν το μέσο
αναγνώστη.<o:p></o:p></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-65007423721595503402014-04-06T19:04:00.001+03:002014-04-06T19:05:45.307+03:00Ζηλωτικά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt2KZ6Dbit8NwVgqqmwE-TVBX1kjLA4PFZSGCgg_hFo4E56HyoTo70c8HwHfJZNweFdI2P0AlI-BJXRpXcY1zsfA5C4bg8O0XAZDk1o_eIAe4FLo9CAKYYzYidQa_hqfyTqL89xmbmT-k/s1600/%CE%96%CE%B7%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt2KZ6Dbit8NwVgqqmwE-TVBX1kjLA4PFZSGCgg_hFo4E56HyoTo70c8HwHfJZNweFdI2P0AlI-BJXRpXcY1zsfA5C4bg8O0XAZDk1o_eIAe4FLo9CAKYYzYidQa_hqfyTqL89xmbmT-k/s1600/%CE%96%CE%B7%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC.jpg" height="200" width="138" /></a>ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ<br />
ΝΙΚΟΣ ΑΘ. ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ<br />
ΖΗΛΩΤΙΚΑ<br />
ΒΑΝΙΑΣ 2001<br />
Σελ. 276<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Είναι φορές, που, αφού έχω διαβάσει και την τελευταία σελίδα κάποιου μυθιστορήματος, (και καθώς ποτέ δεν έχω αφήσει στη μέση λογοτεχνικό έργο, όσο κακό και αν είναι), αναρωτιέμαι: γιατί κάποιοι αξιόλογοι ενδεχομένως και προβεβλημένοι στο επάγγελμα που κυρίως εξασκούν, επιμένουν να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους και στο χώρο της λογοτεχνίας; Και εάν οι ίδιοι δεν συνειδητοποιούν ότι το εγχείρημα αυτό θέλει κότσια , που βεβαίως και δεν διαθέτουν, κάποιοι από το κοντινό τους περιβάλλον δεν τους το έχουν υποδείξει; Γιατί βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι «εξ όνυχος τον λέοντα»…</div>
<div style="text-align: justify;">
Στη συγκεκριμένη περίπτωση κατανοώ τους λόγους του ολισθήματος. Ο συγγραφέας, καθηγητής της Δογματικής και της Ιστορίας της Φιλοσοφίας στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, ασφαλώς και θα κινούνταν (+2006) με άνεση στο χώρο του μαθήματός του. Αρκεί όμως αυτό, για να συνθέσει κανείς λογοτεχνικό έργο με ζωντανούς και αληθοφανείς χαρακτήρες, με πειστική δράση και απεικόνιση συναισθημάτων και ιδεών; Ασφαλώς όχι. Το αποτέλεσμα: ένα πρωτόλειο κατασκέυασμα, μια κακή «έκθεση ιδεών» 276 σελίδων με πρωτοφανείς γλωσσικές, εκφραστικές και λογικές αφέλειες. Που αφήνουν τον υποψιασμένο αναγνώστη άναυδο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι ήρωές του κινούνται σαν νευρόσπαστα στις «ρύμνες» (sic) της Θεσσαλονίκης του ΙΔ’ αιώνα, μπαίνουν σ΄όλες τις εκκλησίες της και τα μοναστήρια , όπου εκστασιάζονται από τις τοιχογραφίες και τα ψηφιδωτά τους , τα οποία περιγράφονται θαρρείς για ξενάγηση παιδιών του δημοτικού. Αναμασούν ακόμη αδιαλείπτως τσιτάτα θεολογικού- και όχι μόνο -περιεχομένου (και εκεί που αυτά δεν προσφέρουν απολύτως τίποτε) και συζητούν ατέλειωτα θέματα δογματικού περιεχομένου, τη στιγμή που η πόλη ασφυκτιά πολιορκημένη από τον Καντακουζηνό και τον Ορχάν, λιμοκτονεί και χειμάζεται από την πανούκλα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Οι βασικοί χαρακτήρες του έργου, ιστορικά πρόσωπα όλοι, είναι οι δυο αρχηγοί των Ζηλωτών, ο ριζοσπάστης Μιχαήλ, ο οποίος εκτελείται με τον πιο άγριο τρόπο από τους «Δυνατούς» στην πρώτη φάση του κινήματος , και ο μετριοαπαθής Ανδρέας Παλαιολόγος, που επιβιώνει μετά την κατάπνιξη της στάσης και γίνεται μοναχός στη Μονή της Λαύρας με το όνομα Αγάθων. Δίπλα τους και παράλληλα κινούνται οι «σοφοί» της πόλης: ο νομομαθής Αρμενόπουλος, ο Νικόλαος Καβάσιλας, ο Νικηφόρος Γρηγοράς, ο Ματθαίος Βλάσταρις, ο Ακίνδυνος και ο γέροντας Αρσένιος της Μονής Λατόμου. Αμφιβάλλω αν όλοι αυτοί συνυπήρξαν τη ζυγκεκριμένη χρονική περίοδο. Εν πάση περιπτώσει. «Μυθιστορηματική αδεία» αυτό γίνεται κατανοητό…</div>
<div style="text-align: justify;">
Μαζί τους και τρείς «δέσποινες»: η Ισαβέλλα Ξανθοπούλου, η Υπατία Παλαιολογίνα και η Βρυεννία Χριστιανοπούλου. Προφανώς για την οικονομία της πλοκής του έργου. Η οποία μιμείται την πλοκή των μυθιστορημάτων Νόρα: έρωτες, μίση, πάθη και τέτοια. Μέσα σε αυστηρά εκκλησιαστικά πλαίσια, βέβαια. Και η λέξη «φιλί» ακόμη αποφεύγεται και αντικαθίσταται από το «φίλημα»…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι σελίδες όμως που στην κυριολεξία δεν διαβάζονται είναι εκείνες που περιγράφουν τις «συνάξεις» των σοφών της πόλης. Καθεμιά σε άλλη εκκλησία, για να μη μας ξεφύγει καμιά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Σε μια σύναξη λοιπόν των «σοφών» της πολιορκημένης πόλης (σελ. 332) , ένας από αυτούς συστήνει σε κάποιον άλλο να διαβάσει την Ιστορία του Ηρόδοτου και του Θουκυδίδη. Κι εκείνος του απαντά:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Εγώ διαβάζω αυτούς τους ιστορικούς, αλλά τους συγκρίνω με τον Ευσέβιο. Στην προοπτική τη δική του ενώνεται η γήινη πορεία με μια άλλη διάσταση. Αλίμονο σ’ όποιον δεν βλέπει την πορεία και τα όρια αυτής της γήινης διάστασης σ’ αυτή την οικονομία και την ευκαμψία, αλλά περισσότερο αλίμονο σ’ όποιον δεν αντιλαμβάνεται τούτη τη διάσταση ουρανωμένη (sic), με άλλα λόγια σε μια προέκταση που δείχνει πως η γήινη οικονομία δεν εξαντλείται μοναχά στα δικά της όρια και έτσι σπάζει ο κύκλος , η αναγκαιότητα και η διαρκής αλλοτρίωση και συντελείται μια φωτοδοτική επέκταση, μια οικονομία, που, ενώ δεν αφήνει να χαθεί τίποτε από τα γήινα περιγράμματα, τα διευρύνει με ευλυγισία σε ολοένα νέους δρόμους με τις φωτοδοτικές θεοφάνειες , όπου συντελείται η αποκάλυψη στην κτίση και στην ιστορία, ξέρουμε πως ο κόσμος ο δικός μας έχει δύναμη και ελπίδα να διευρυνθεί ακατάληκτα και πέρα από τα όρια του»</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υποθέτω ότι μόνο αφελείς και ανελλήνιστοι θα μπορούσαν να εντυπωσιαστούν από εκείνη την ...ουρανωμένη διάσταση και τις ... φωτοδοτικές θεοφάνειες. Αν εξακολουθούσα ακόμη ακόμη να διδάσκω , σκέφτομαι ότι θα το απόσπασμα αυτό θα το χρησιμοποιούσα ως παράδειγμα γραφής κλασικής ασυναρτησίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και μια απορία: Το ζευγάρι Ανδρέας Παλαιολόγος-Ισαβέλλα Ξανθοπούλου πραγματοποιεί συχνά ρομαντικούς περιπάτους στην παραλία της πόλης. Και θαυμάζει τη θάλασσαα και τη θεα στο Θερμαϊκο. Μα μπροστά του δεν πρέπει να υψωνόταν εκείνο το αδιαπέραστο και ογκώδες θαλάσσιο τείχος; Το οποίο και γι αυτόν ακριβώς το λόγο καθαιρέθηκε πρώτο: γιατί έκρυβε τον ορίζοντα της πόλης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-11075111504175463492013-05-02T18:07:00.000+03:002013-05-03T13:15:07.435+03:00Τα Πρόσωπα και οι Μάσκες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEVxUljt7xbzlHcDn2VvYFVZf5hqW768JAA4MGJ6Ns2L5Vq_rAqTcKiJ1hVWPnnihRczy0HiXUQjNaL-DCW-fx43gPZZv7LgWiljb6m1P75vo50K5_E0-pOnSjeOlmvG5ilxavjlneNac/s1600/%CE%A4%CE%91+%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A9%CE%A0%CE%91.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEVxUljt7xbzlHcDn2VvYFVZf5hqW768JAA4MGJ6Ns2L5Vq_rAqTcKiJ1hVWPnnihRczy0HiXUQjNaL-DCW-fx43gPZZv7LgWiljb6m1P75vo50K5_E0-pOnSjeOlmvG5ilxavjlneNac/s1600/%CE%A4%CE%91+%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A9%CE%A0%CE%91.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">EDUARDO GALEANO<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΙΣΜΗΝΗ ΚΑΝΣΗ <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">ΠΑΠΥΡΟΣ letras<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">ΑΘΗΝΑ 2008<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">σελ.460<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Arial; text-align: justify;">"Τα Πρόσωπα και οι Μάσκες"
αποτελούν το δεύτερο τόμο της τριλογίας
του Εντουάρντο Γκαλεάνο "Μνήμη της Φωτιάς", γεννημένου το 1940 στο Μοντεβιδέο της
Ουρουγουάης. Πρόκειται για μιαν αριστουργηματική αφήγηση της ιστορίας της αμερικανικής
ηπείρου, η οποία όμως επιμένει στη «λεηλατημένη» μνήμη της Λατινικής Αμερικής,
σύμφωνα με την έκφραση του συγγραφέα. Όπου μέσα από μια αλληλουχία τετρακοσίων
περίπου σύντομων αλλά και πυκνών κειμένων αποχτά ο αναγνώστης την πιο πλήρη ,
αλλά και γοητευτική εικόνα διακοσίων χρόνων ιστορίας της Αμερικανικής Ηπείρου.
Καταυγάζονται έτσι οι ταραχώδεις 18ος και
19ος αιώνες με μια σειρά από φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες, καθημερινά γεγονότα και
στιγμιότυπα, με απόλυτη χρονολογική σειρά,
τα οποία η επίσημη ιστορία παραλείπει ως ασήμαντα, αλλά όμως
αποκαλύπτουν το αληθινό πρόσωπο, την πραγματική ταυτότητα της ηπείρου, αυτή που
κρύβεται πίσω από το προσωπείο που επέβαλαν οι αδίστακτοι αποικιοκράτες στους
πολιτισμούς όλων των χωρών. Παρακολουθούμε λοιπόν τους αγώνες και τις αγωνίες
των αυτοχθόνων, όπως είναι οι Σιου της
Βόρειας Αμερικής , οι Αζτέκοι και οι Ίνκας του Μεξικού και του Περού, που δεν
έχουν πια στον ήλιο μοίρα, αλλά και των μαύρων που εισάγονται από την Αφρική
κατά κοπάδια και θεωρούνται εμπόρευμα.
Πρόκειται για μια σημαντική περίοδο όπου φτάνει στις απόμακρες ακτές της
ο απόηχος της Γαλλικής και της Αμερικανικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού. Αλλά
είναι και η εποχή όπου η Αϊτή γίνεται η πρώτη χώρα όπου καταργείται η δουλεία
(εδώ να σημειώσουμε ότι αυτή η χώρα είναι η πρώτη που αναγνώρισε το
νεοελληνικό κράτος που προέκυψε από την επανάσταση του 1821). Μεγάλες
προσωπικότητες σκιαγραφούνται αυτή την
περίοδο, όπως ο Χοσέ Μαρτί, ο Σιμόν Μπολίβαρ, ο Χοσέ Αρτίγκας, μαζί και ο
Φραγκλίνος Ρούσβελτ, ο Λίνκολν κ.ά. Είναι η εποχή που οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι
απομυζούν τον φυσικό και ορυκτό πλούτο
της ηπείρου... Οι ιστορίες του Γκαλεάνο αναζωογονούν την ιστορική μνήμη,
υπερβαίνουν τα ιστορικά στερεότυπα και μας ανοίγουν ένα μαγικό παράθυρο από
όπου βλέπουμε το πρόσωπο και την ψυχή αυτής της ηπείρου.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">Ένα δείγμα:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4UG9HTY6VQCLK12gK9VnQeKtG3DZm5pH7wPwYfFOTxb0ZdhWOWfdKAuREWe0Y8J8qtgJUaZtGvLqmol63C5wkkUedB3wmJ1LJ4_bW7z2Q_1L4h3IQSvZuxSGHvmyDqtC31x2FPth5u28/s1600/%CE%A0%CE%A9%CE%9B%CE%95%CE%99%CE%A4%CE%91%CE%99.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4UG9HTY6VQCLK12gK9VnQeKtG3DZm5pH7wPwYfFOTxb0ZdhWOWfdKAuREWe0Y8J8qtgJUaZtGvLqmol63C5wkkUedB3wmJ1LJ4_bW7z2Q_1L4h3IQSvZuxSGHvmyDqtC31x2FPth5u28/s320/%CE%A0%CE%A9%CE%9B%CE%95%CE%99%CE%A4%CE%91%CE%99.gif" width="180" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">Ένα άλλο<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">1854<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">Αμοτάπε<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">Ένας αυτόπτης μάρτυρας αφηγείται πως
αποχαιρέτησε τον κόσμο ο Σιμόν Ροντρίγκες<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial;">«Ο δον Σιμόν , μόλις είδε τον παπά
του Αμοτάτε να μπαίνει στην κάμαρά του, ανασηκώθηκε στο κρεβάτι του , τον έβαλε
να καθίσει στη μοναδική καρέκλα που υπήρχε και άρχισε μια διάλεξη για τον
ματεριαλισμό.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial;">Ο παπάς τα έχασε, δεν το περίμενε,
αλλά δεν τόλμησε ν’ ανοίξει το στόμα του για να τον διακόψει.»<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial;">Το
βιβλίο συνοδεύεται από αλφαβητικό ευρετήριο, και ακριβή αναφορά 361
πηγών αναφοράς από όπου ο συγγραφέας εμπνέεται το κάθε θέμα του.<span style="font-size: x-small;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<br /></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-10203971489263095552013-04-06T19:44:00.002+03:002013-04-06T19:44:46.045+03:00Ο Κατήγορος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXWZyCOXB3uK3QN5DM_NiRULkQqCe5mtcAd1M4Mns33yn5CzLNExXQ600Bgtbhr-WhJXySm4M_xxpKMgKfY-owEcGwbCwTC3hJ8Ou-lnRSRl5_2WEdM_W6ZRpYwkIUQhCNIY8zKkncijk/s1600/%CE%9F+%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%97%CE%93%CE%9F%CE%A1%CE%9F%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXWZyCOXB3uK3QN5DM_NiRULkQqCe5mtcAd1M4Mns33yn5CzLNExXQ600Bgtbhr-WhJXySm4M_xxpKMgKfY-owEcGwbCwTC3hJ8Ou-lnRSRl5_2WEdM_W6ZRpYwkIUQhCNIY8zKkncijk/s320/%CE%9F+%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%97%CE%93%CE%9F%CE%A1%CE%9F%CE%A3.jpg" width="216" /></a>ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US">AUGUSTO ROA BASTOS<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο ΚΑΤΗΓΟΡΟΣ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μετάφραση: ΣΤΡΑΤΟΣ ΙΩΑΝΝΊΔΗΣ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΚΚΡΕΜΕΣ </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΑΘΗΝΑ 1999</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σελ. 416</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο συγγραφέας γεννήθηκε στην
Ασουνσιόν της Παραγουάης το 1917 και πέθανε στη γενέτειρά του το 2005, μετά όμως
από μια ζωή συνεχών μεταναστεύσεων.( Όταν μεταφράστηκε Ο Κατήγορος στην Ελλάδα,
ο συγγραφέας του ζούσε ακόμη στην
Ασουνσιόν.) Το 1922 είδε με τα μάτια του
την πρώτη μεγάλη απεργία στις φυτείες του ζαχαροκάλαμου της χώρας του που
γέμισε νεκρούς τον τόπο, παρ΄ όλο που κράτησε μόνο …έξι ώρες. Αργότερα θα
γράψει τα πρώτα του διηγήματα που είναι
εμπνευσμένα από τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής. Στα γυμνασιακά του χρόνια
φοίτησε στο γνωστό Κολέγιο της πόλης ,το
Σαν Χοσέ. Δεν πρόλαβε όμως να τελειώσει το λύκειο, γιατί το 1932, ξέσπασε ο
πόλεμος του Τσάκο κατά της Βολιβίας. Το σκάει λοιπόν, μ’ ένα συμμαθητή του και
τραβά για το μέτωπο. Μέχρι την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου είχε εκδώσει
πολλές συλλογές με ποιήματα και διηγήματα. Το 1942 μάλιστα κερδίζει και το
εθνικό βραβείο ποίησης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το 1945 προσκαλείται στη Γαλλία από το υπουργείο
πληροφόρησης της χώρας -που το διηύθυνε ο Αντρέ Μαλρό - και δίνει μια σειρά διαλέξεων για τη λατινοαμερικάνικη
κουλτούρα. Το 1947 , χρονιά που
διαφέντευε τη χώρα ένας ασήμαντος δικτάτορας, ο συγγραφέας μας αναγκάζεται να
αυτοεξοριστεί για πολλά χρόνια, στην αρχή στην Αργεντινή (ως το 1976) και στη
συνέχεια, όταν και στην Αργεντινή
επιβλήθηκε η δικτατορία του Βιντέλα, στη Γαλλία και στην Ισπανία…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο μεταξύ στην πατρίδα του είχε
επικρατήσει η τελευταία και πιο μακρόχρονη δικτατορία, του διαβόητου Αλφρέδο
Στρέσνερ (1954-1988), του «Τυραννόσαυρου» για τον συγγραφέα, την οποία
αντιμάχεται από την εξορία του με νύχια και με δόντια. Απ΄ αυτή εξάλλου είναι
εμπνευσμένο και το μυθιστόρημά του «Ο Κατήγορος». Τόσο στην Αργεντινή, όσο και
στην Ευρώπη ο συγγραφέας μας ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, με εκδοτική
δραστηριότητα και με συγγραφή σεναρίων για τον κινηματογράφο. Δικό του είναι το
σενάριο της ταινίας του <span lang="EN-US">El</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Senor</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Presidente</span><span lang="EN-US"> </span>του μεγάλου γουαταμελάνου Μιγκέλ Άνχελ Αστούριας (1966). Στη
Γαλλία δίδαξε λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, καθώς και τη γλώσσα γκουαρανί ως λέκτορας καθηγητής του πανεπιστημίου της
Τουλούζης . Μετά την πτώση του Στρέσνερ (1988) επιστρέφει επιτέλους στη
γενέθλια γη του. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το 1983 άρχισε να δουλεύει το
τελευταίο βιβλίο της Παραγουανής Τριλογίας του , «Ο Κατήγορος». Το 1989
τιμήθηκε με το ύψιστο βραβείο της ισπανόφωνης λογοτεχνίας το <span lang="EN-US">Premio</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Cervantes</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span class="apple-converted-space"> </span><i>Ο Κατήγορος</i><span class="apple-converted-space"> θεωρείται </span> το πιο άμεσο, το πιο εξομολογητικό από τα
μυθιστορήματα του Ρόα Μπάστος. Ο κύριος χαρακτήρας αλλά συγχρόνως και αφηγητής
του μυθιστορήματος, με το ψευδώνυμο Φελίξ Μοράλ, είναι ένας εξηντάρης
παραγουανός εξόριστος, σακατεμένος από τα βασανιστήρια, που διδάσκει λατινοαμερικανική λογοτεχνία στο
πανεπιστήμιό μιας επαρχιακής πόλης της Γαλλίας . Η καθημερινή ζωή του μοιράζεται
ανάμεσα στα αμφιθέατρα και στη Χιμένα Τάσις, την Ισπανίδα γυναίκα της ζωής του. Οι φοιτητές τον
εκτιμούν, η Χιμένα του προσφέρει τον απόλυτο έρωτα, αλλά ο Φελίξ Μοράλ δεν
μπορεί να βρει τη γαλήνη. Μια έμμονη ιδέα του έχει σφηνωθεί: να εξοντώσει τον
δικτάτορα της πατρίδας του, τον διαβόητο «Τυραννόσαυρο» Στρέσνερ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εντελώς
ανέλπιστα η τύχη του εξόριστου ήρωα του
χαμογελά: ένας καλοζωισμένος και δανδής παριζιάνος φίλος του, ο Κλοβίς ντε
Λαρζάκ, του εξασφαλίζει μια πρόσκληση για ένα παγκόσμιο συνέδριο πολιτισμού που
θα λάβει χώρα στην Ασουνσιόν υπό την αιγίδα του ίδιου του δικτάτορα. Το
πανάκριβο πανηγύρι οργανώνεται για να διαφημιστούν τα δήθεν επιτεύγματα του
Στρέσνερ και ο Μοράλ μπορεί να παραστεί εκεί χωρίς να τον αναγνωρίσουν, αφού
διαθέτει γνήσιο γαλλικό διαβατήριο και ένα καινούργιο πρόσωπο που προήλθε από
μια προγενέστερη πλαστική επέμβαση. Διαθέτει επίσης ένα εξωφρενικό σχέδιο για
την εξολόθρευση του τυραννόσαυρου, ένα σχέδιο εμπνευσμένο από τα χρόνια του Καίσαρα Βοργία. Ο Μοράλ αντιμετωπίζει τη
μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του. Θα καταφέρει τελικά να πραγματώσει το όραμά
του; Θα πετύχει η απόπειρα τυραννοκτονίας; Αυτός είναι ο βασικός καμβάς της
υπόθεσης του έργου. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο
συγγραφέας μας όμως παρεμβάλλει στο έργο του και ένα μακροσκελέστατο ιντερμέτζο,
ίσως μεγαλύτερο από το κυρίως θέμα του, που αφορά ένα σημαντικό ιστορικό επεισόδιο της
πατρίδας του που έλαβε χώρα έναν αιώνα προηγουμένως: τον πόλεμο της τριπλής
συμμαχίας που υποχρεώθηκε να η υποστεί η Παραγουάη ενάντια στη Βραζιλία, την
Αργεντινή και την Ουρουγουάη (1865-1870), στη διάρκεια του οποίου παρακολουθούμε
την άγρια καταδίωξη του στρατού της μέσα στα δάση της ζούγκλας , η οποία θα
καταλήξει στην ταπεινωτική ήττα του από τις δυνάμεις της τριπλής συμμαχίας. Ο
πρόεδρος της χώρας (ο παραγουανός Χριστός) , στρατάρχης Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες
πέφτει στο πεδίο της μάχης και οι εχθροί του σταυρώνουν το πτώμα του, ενώ η
σύντροφος του Ελίζα Αλίσια (η κυρά
Λιντς) , η οποία στη διάρκεια της φυγής της έθαβε σε μυστικά σημεία τον αμύθητο θησαυρό της χώρας,
θάβει τη σορό του συντρόφου της και «φυτεύει» στον τάφο του ένα σταυρό χωρίς
όνομα…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το
παρένθετο αυτό περιστατικό συνδέεται με το κύριο θέμα του έργου από το γεγονός ότι
ο δικτάτορας Στρέσνερ εκατό χρόνια αργότερα, θα ανακαλύψει του κρυμμένους
θησαυρούς του Σολάνο Λόπες και θα χρηματοδοτήσει μ’ αυτούς το φαραωνικό του έργο,
αναδεικνύοντας συγχρόνως τον αρχιστράτηγο εθνικό ήρωα της χώρας (ανέκαθεν οι
δικτάτορες είχαν ανάγκη από εθνικούς ήρωες). Ο Αουγκούστο Ρόα Μπάστος καταδεικνύει
στο έργο του την εξαχρείωση στην οποία οδηγεί ένας δικτάτορας το σύνολο των
πολιτών της, αλλά και το ηθικό αδιέξοδο στο οποίο μπορούν οδηγηθούν οι λίγοι,
οι εκλεκτοί που αποφασίζουν να αντισταθούν. Ένα αδιέξοδο που αντιμετωπίζεται μόνο
με ένα μεγάλο, ολοκληρωμένο έρωτα, όπως ο έρωτας του πρωταγωνιστή με τη Χιμένα….
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-42818497936265315952013-02-13T17:26:00.000+02:002013-04-04T09:54:40.377+03:00Το κόκκινο στο φτερό του παπαγάλου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8v3xQMxvBymfLQfGiEPp5zb6GtD3AdsmeJhRgj70TMUB02jY5RyhkOO1ytET2LiJBEPt3S_NLAVwt-J5n_eoFa5aTiPfINhp3nSOuuphPM0Q-72oNlBI6fJnECzr6mAaPZJZMHGGAE9Y/s1600/%CE%A0%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%93%CE%91%CE%9B%CE%9F%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8v3xQMxvBymfLQfGiEPp5zb6GtD3AdsmeJhRgj70TMUB02jY5RyhkOO1ytET2LiJBEPt3S_NLAVwt-J5n_eoFa5aTiPfINhp3nSOuuphPM0Q-72oNlBI6fJnECzr6mAaPZJZMHGGAE9Y/s1600/%CE%A0%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%93%CE%91%CE%9B%CE%9F%CE%A3.jpg" /></a>ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US">DANIEL</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">CHAVARRIA</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ
ΠΑΠΑΓΑΛΟΥ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μετάφραση: Κρίτων Ηλιόπουλος</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΕΚΔΟΣΕΙΣ <span lang="EN-US">opera</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΑΘΗΝΑ 2002</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σελ. 412<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Ντανιέλ Τσαβαρία (<span lang="EN-US">Daniel</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Chavaria</span>), γεννημένος στην
Ουρουγουάη το 1933, έζησε μια απίστευτα περιπετειώδη ζωή σε διάφορες χώρες της
Λατινικής Αμερικής οι οποίες χειμάζονταν από στρατιωτικές δικτατορίες ως το
1969, οπότε διέφυγε με …αεροπειρατεία στην Αβάνα, όπου ζει και διδάσκει μέχρι
σήμερα αρχαία ελληνικά, λατινικά και κλασσική φιλολογία. Το «Κόκκινο στο Φτερό
του Παπαγάλου» γραμμένο το 2002, είναι το έκτο βιβλίο του μου έχει μεταφραστεί
στα ελληνικά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το «Κόκκινο στο Φτερό του
Παπαγάλου» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «πολιτικό θρίλερ». Ο συγγραφέας του
αποδεικνύεται άριστος χειριστής αυτού του λογοτεχνικού είδους. Ρεαλιστικοί χαρακτήρες, τεκμηριωμένες
ιστορικές αναφορές και αφήγηση που σου
κόβει την ανάσα… </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τρεις είναι οι βασικοί χαρακτήρες
γύρω από τους οποίους ξετυλίγεται η όλη πλοκή του έργου:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Ορλάντο Ορτίς Ορτέγα (συνοπτικά Τρεσό, από τα αρχικά του ονόματός
του): αδίστακτος και στυγνός βασανιστής με …ανώτερες σπουδές σε αντίστοιχα
εκπαιδευτικά κέντρα των Η.Π.Α. που έδρασε στη διάρκεια των δικτατορικών
καθεστώτων της δεκαετίας του 70, τόσο της Ουρουγουάης, όσο και της Αργεντινής. Μετά
την πτώση των δικτατορικών αυτών καθεστώτων , κατέφυγε στην Αβάνα ψεύτικο όνομα (Ορλάντο Ρίος) και συνέχισε να
ζει πριγκιπικά με τους ποταμούς των δολαρίων που λάβαινε τακτικά από τους
διαχειριστές της αμύθητης περιουσίας του…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Άλντο Μπιάνκι, αργεντινός
υπήκοος, που είχε την ατυχία, ένα βράδυ
του 1976, καθώς περπατούσε σε δρόμο του
Μπουένος Άιρες με το κορίτσι του να
συναντήσει τον Τρεσό τυχαία, τη στιγμή που έβγαινε από το σινεμά . Η σκηνή που
ακολουθεί είναι κάτι παραπάνω από σκληρή: είναι απάνθρωπη, είναι σοκαριστική
(Ζητώ συγνώμη από τους φίλους και τις φίλες που την παραθέτω αυτολεξεί. Παρόλο
που απέχει πολύ από αντίστοιχες σκηνές που της τρέχουσας επικαιρότητας που
διαβάσαμε στον τύπο… Και τις παρακάμψαμε ως αναξιόπιστες, καθώς προέρχονταν από
αναρχικούς.) :</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τα πισινά της κοπέλας τον
ερέθισαν και δεν τον ένοιαξε που η κοπέλα συνοδευόταν. Και τότε του ήρθε το
ευφυέστατο κομπλιμέντο:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Με τέτοιο κωλαράκι θα πέρναγα τη
μέρα χέζοντας!». Ακούγοντας εκείνη την πρόστυχη βλακεία ο συνοδός της αντέδρασε
με λυσσασμένη ταχύτητα και του σβούριξε μια κλοτσιά στα αχαμνά. Ο Ορλάντο δεν
το περίμενε και ο πόνος τον ανάγκασε να διπλωθεί στα δυο. Μα συνήλθε γρήγορα.
Έβαλε μπρος τα καρατίστικα κόλπα του και τσάκισε το παιδί. Με τη βοήθεια ενός
περαστικού αστυνομικού τους συνέλαβε και τους οδήγησε στη Σχολή Μηχανικού, με
την πρόφαση ότι ήταν καταζητούμενοι «Μοντονέρος» («Τρομοκράτες» , αντάρτες της
δεκαετίας του ‘70 στην Αργεντινή). Την κοπέλα τη βίασαν ομαδικά. Λιπόθυμη
σχεδόν την υπέβαλαν σ’ ένα βασανιστήριο σχεδιασμένο στις ΗΠΑ, που ήταν ακόμη σε
πειραματικό στάδιο. Ήταν μια συσκευή που αναρροφούσε το παχύ έντερο από τον
πρωκτό και το έβγαζε έξω, μια πιθαμή περίπου. Μετά έβαλαν ποντίκια στο έντερο
και στον κόλπο της κοπέλας με τη βοήθεια ενός σωλήνα. Εκείνον τον ανάγκασαν να κοιτάζει.
Για να τους σταματήσει ο νεαρός τους πρόσφερε χρήματα, ικέτεψε, έκλαψε, ξέρασε,
ούρλιαξε. Έχασε τις αισθήσεις του και λιποθύμησε πολλές φορές.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η κοπέλα φυσικά ξεψύχησε και ο
Άλντο , αφού πλήρωσε μια ολόκληρη περιουσία, αφέθηκε ελεύθερος και κατέφυγε στην
Ιταλία , όπου ζούσε ασκώντας το επάγγελμα του αρχιτέκτονα μηχανικού.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Μπίνι , αποτελεί τον τρίτο
χαρακτήρα. Μια νεαρή αφελής πόρνη πολυτελείας από την Αβάνα είναι, μια
«χινετέρα», που παίζει το ρόλο του
συνδετικού κρίκου ανάμεσα στους δυο άντρες , που συναντιούνται τυχαία μετά από
εικοσιπέντε χρόνια στην πρωτεύουσα της Κούβας. Ο συγγραφέας βρίσκει την
ευκαιρία να πλέξει το εγκώμιο αυτής της βαθιά ανθρώπινης ύπαρξης, να την
περιβάλει με το λαμπρό φωτοστέφανο του μάρτυρα</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και το μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορήματος
αναλώνεται στο ανελέητο κυνήγι ενός εγκληματία, που ξέρει να καμουφλάρεται και
να γίνεται αρεστός, μέχρι και αντικείμενο θαυμασμού από τους γύρω του. Και στην
αποφασιστικότητα του θύματος να αποδώσει επιτέλους δικαιοσύνη. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο συγγραφέας, ακολουθώντας τη μέθοδο
της παράλληλης αφήγησης, όταν η αγωνία βρίσκεται στο κατακόρυφό της, αλλά και
του ετεροχρονισμού της αφήγησης, με αποτέλεσμα κάποια κρίσιμα γεγονότα να φωτίζονται
αφού έχουν συμβεί, δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα για τη διατήρηση αδιάπτωτου
του ενδιαφέροντος του αναγνώστη. Παρόλο που από την αρχή είναι βέβαιος ότι η ύβρις
θα προκαλέσει αργά ή γρήγορα την «τίσιν»,.και ότι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
μπορεί να μακροημερεύουν καμιά φορά, αλλά πάντα τιμωρούνται…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-43271336849266486442012-11-22T13:23:00.000+02:002012-11-22T14:24:04.138+02:00Τα χειρότερα Παραμύθια των Αδελφών Γκριμ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk0vTdBU99xxwfo1I9toScC_UlNWLcICSOhFPyiHpc3uxGIlIYDO9sUL37fE4JKoqI8f5v9-2YX5CBeszlIJsIFWEdMRIIX6Sbk36_hKwcvxhOFqPCdz-GPwMo82NeaFCz0liMwJSbSjQ/s1600/%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9C%CE%A5%CE%98%CE%99%CE%91.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk0vTdBU99xxwfo1I9toScC_UlNWLcICSOhFPyiHpc3uxGIlIYDO9sUL37fE4JKoqI8f5v9-2YX5CBeszlIJsIFWEdMRIIX6Sbk36_hKwcvxhOFqPCdz-GPwMo82NeaFCz0liMwJSbSjQ/s1600/%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9C%CE%A5%CE%98%CE%99%CE%91.jpg" /></a><br />
<div class="MsoNormal">
<br />
ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ<br />
ΧΙΛΗ / ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ<br />
LUIS SEPULVEDA /<br />
MARIO DELGADO /APARAIN<br />
ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΓΚΡΙΜ<br />
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ-ΤΖΙΝΑ ΣΕΡΕΤΗ<br />
Opera 2006<br />
σελ. 232<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Οι δυο παγιαδόρ (πλανόδιοι τροβαδούροι) Κάιν και Άβελ Γκριμ περιπλανούνται χρόνια στη Νότια Αμερική, από τους πάγους της Παταγονίας ως τις άγονες στέπες της Ουρουγουάης συνθέτοντας και εκτελώντας με τα «τσαράνγκο» τους , τα ιδιότυπα λαϊκά τους όργανα, τις «παγιάδες» τους (λαϊκότροπα στιχουργήματα) μπροστά σους σκληρούς και βάρβαρους «γκάουτσο» που τους ανταμείβουν εκσφενδονίζοντας εναντίον τους ότι βρουν μπροστά τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το κοπιώδες και σκοτεινό αυτό οδοιπορικό βάλθηκαν να παρακολουθήσουν δυο ιδιόρρυθμοι ερευνητές καθηγητές , ζηλωτές του Σέρλοκ Χολμ, σε δεκαέξι επιστολές που ανταλλάσσουν μεταξύ τους με γαλατική αβρότητα : ο Χιλιανός Σεγισμούντο Ραμίρο φον Κλατς και ο Όρσον Κ. Καστελάνος από την Ουρουγουάη. Παρακολουθούμε την πορεία των επιστολών από το Μοσκίτος της Ουρουγουάης ως το Τορτίτας του Στενού του Μαγγελάνου και τ’ ανάπαλιν με όσα ευτράπελα τη συνοδεύουν: τον αφοσιωμένο μέχρι απελπισίας ταχυδρόμο των χιλιανών ταχυδρομείων Μιγκέλ Στρογκόφ που μεταφέρει την επιστολή του πρώτου κολυμπώντας στα παγωμένα νερά του κόλπου της Πένας με τον ταχυδρομικό σάκο στα δόντια του κα;ι με ένα ξύλινο πόδι σε στυλ Λουδοβίκου ΙΣΤ’ και τη …νηκτική του απόληξη, ως το σκουπιδότοπο του Μοσκίτος της Ουρουγουάης , όπου ο συνεπής ρακοσυλλέκτης Ροσεβέλ Αλδάο την περιμαζεύει κάθε φορά, καθότι το φασιστόμουτρο Συνεργατικός Χοντρός των ταχυδρομείων της χώρας την πετάει στα σκουπίδια μόλις φτάνει, για να προστατέψει τη χώρα του από το μόλυσμα του μαρξισμού …</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι δυο αριστοτέχνες του λόγου συγγραφείς συναγωνίζονται αλλήλους στα τερατολογήματα που ξεπερνούν τα όρια και της πιο αρρωστημένης φαντασίας. Και βέβαια δεν χάνουν την ευκαιρία να σατιρίσουν και να σαρκάσουν τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα των χωρών τους, και της Αμερικής γενικότερα. Έτσι παρακολουθούμε έκπληκτοι το σκύλο του ρακοσυλλέκτη να δαγκάνει με μανία τον «Συνεργατικό χοντρό» και να … ψοφάει εν ακαρεί, καθότι</div>
<div style="text-align: justify;">
«το άμοιρο ζώο αγνοούσε –και πώς να το γνωρίζει άλλωστε- ότι στην πραγματικότητα, αυτό το χιτλερικό γουρούνι δεν διαθέτει εγκεφαλική μάζα, αλλά μια περίεργη κυτταρική δομή θανάσιμη για τα οικόσιτα θηλαστικά».(σελ. 121)</div>
<div style="text-align: justify;">
Μαθαίνουμε ακόμη προς το τέλος του αφηγήματος ότι οι δυο «ταχυδρόμοι», ο ανιδιοτελής Μιγκέλ Στρογκόφ και ο ρυπαρός Ροσεβέλ Αλδάο συνεταιρίζονται και δημιουργούν μια ιδιωτική ταχυδρομική εταιρεία «ελεγχόμενη κατά 90% από τον …Ντικ Τσένι με αντικείμενο τη διεκπεραίωση της αλληλογραφίας ανάμεσα στους φυλακισμένους του Γκουαντάναμο και του Αφγανούς οικείους τους. Και επειδή κανένα γράμμα δεν πάει εκεί και κανένα δε φεύγει από εκεί, μολαταύτα οι τολμηροί ερασιτέχνες συνέταιροι εισπράττουν πάντα το 10% που τους αναλογεί, εξασφαλίζοντας έτσι μια άνετη και ξέγνοιαστη ζωή»!(σελ. 190)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το βιβλίο το συνοδεύει στο τέλος ένα ιδιότυπο «Γλωσσάριο», γραμμένο με το ίδιο κέφι, που βοηθάει αρκούντως τον αμύητο περί τα πολιτιστικά της Νότιας Αμερικής αναγνώστη να πλοηγηθεί στα τερατώδη δρώμενα του έργου , αλλά και από εκτενείς σημειώσεις των μεταφραστών, οι οποίοι ομολογουμένως εκτελούν έναν πραγματικό μεταφραστικό άθλο, άξιο για βραβείο μετάφρασης από τα ισπανικά…</div>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-90975561730777343622012-10-13T18:49:00.000+03:002012-10-13T18:49:50.227+03:00Μακρινό Αστέρι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVcgJnj9QdDDzqB2K4aVHCQfQrPY8UX-DDJ-cWp8EX_qc67iLhqYYx0cjOLX0KIoFAy6vXQjqPQjQVTaBQOTU8GauT3lT2HW_86XEROtDE_fV_Xbn-YVBjTKZOoEjNu_cyb6pp09mWW8g/s1600/9789600344004.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVcgJnj9QdDDzqB2K4aVHCQfQrPY8UX-DDJ-cWp8EX_qc67iLhqYYx0cjOLX0KIoFAy6vXQjqPQjQVTaBQOTU8GauT3lT2HW_86XEROtDE_fV_Xbn-YVBjTKZOoEjNu_cyb6pp09mWW8g/s1600/9789600344004.jpg" /></a>ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ</div>
<div class="MsoNormal">
ΧΙΛΗ</div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">ROBERTO</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">BOLANO</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
ΜΑΚΡΙΝΟ ΑΣΤΕΡΙ</div>
<div class="MsoNormal">
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ</div>
<div class="MsoNormal">
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2007</div>
<div class="MsoNormal">
σελ. 208</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Ρομπέρτο Μπολάνιο γεννήθηκε στο
Σαντιάγο της Χιλής το 1953 και πέθανε στο Μπλάνες, ένα καταλάνικο χωριό της
Ισπανίας, το 2003 από ηπατική διαταραχή. Υπηρέτησε την ποίηση, το μυθιστόρημα
και το διήγημα. Δημοσίευσε συνολικά πέντε ποιητικές συλλογές, έντεκα
μυθιστορήματα και τέσσερις συλλογές διηγημάτων, τα περισσότερα μέσα στα δέκα
τελευταία χρόνια της ζωής του. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο
Μεξικό, όπου και προσχώρησε σε μια τροτσκιστική ομάδα, αλλά το 1973 επέστρεψε
στη Χιλή, για να συμβάλει στο ελπιδοφόρο πείραμα της κυβέρνησης του Σαλβαδόρ
Αλιέντε. Μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ το 1974, συλλαμβάνεται, αλλά
απελευθερώνεται γρήγορα με τη μεσολάβηση δυο αστυνομικών, πρώην συμμαθητών του.
Αφού περιπλανήθηκε αρκετά χρόνια σε αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής , αλλά
και της Ευρώπης , κατέληξε στο Μπλάνες της Ισπανίας, όπου έζησε και τα
τελευταία χρόνια της ζωής του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Ρομπέρτο Μπολάνιο αποτελεί τον
κυριότερο εκπρόσωπο της λεγόμενης «λογοτεχνίας της εκκεντρικότητας». Το πρώτο
του μυθιστόρημα το εκδίδει το 1984, αλλά γίνεται πασίγνωστος με τη «Ναζιστική
Λογοτεχνία της Αμερικής» (1996), που τη χειροκρότησε σύσσωμη η ισπανόφωνη
κριτική.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το «Μακρινό Αστέρι» (1996)
αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια μεγεθυμένη προέκταση της «Ναζιστικής
Λογοτεχνίας», καθώς αναφέρεται στη ζωή και το έργο ενός ποιητή-δαίμονα, του
Αλβέρτο Ρουίς Τάγλε, που δεν ήταν άλλος από τον γερμανικής καταγωγής υποσμηναγό
της χιλιάνικης αεροπορίας του Πινοσέτ,
Κάρλος Βίντερ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο αφηγητής-συγγραφέας συχνάζει
στο ίδιο λογοτεχνικό εργαστήρι του Σαντιάγο με τον Βίντερ, ο οποίος έχει
κατακτήσει τις καρδιές όλων των γυναικών της συντροφιάς, αλλά , λίγο αργότερα,
και το χιλιάνικο ουρανό με τους στίχους που γράφει σ’ αυτόν με τον καπνό του αεροπλάνου του… Ο αφηγητής, κρατούμενος ήδη
από το δικτατορικό καθεστώς, παρακολουθεί έκπληκτος τους εμπνευσμένους από τη
Βίβλο στίχους που γράφει ο Βίντερ στον ουρανό του Σαντιάγο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ακολουθεί η αποστολή του Βίντερ στην
Ανταρκτική, στον ουρανό της οποίας θα χαράξει το μεγαλοπρεπές «Η ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ
ΕΙΝΑΙ Η ΧΙΛΗ». Την παραμονή της αποστολής το καθεστώς παραθέτει δείπνο προς
τιμήν του, στο οποίο παρευρίσκεται και μια ωραιότατη «δεσποσύνη» με κορακίσια
μαλλιά.. «Κάρλος θα σκοτωθείς!» αναφωνεί σε μια στιγμή κεφιού στη διάρκεια του
δείπνου. Ο Κάρλος βέβαια δεν σκοτώνεται, εξαφανίζεται όμως μυστηριωδώς ή
άγνωστη κοπέλα…. Το ίδιο μυστηριωδώς εξαφανίζεται και ο Χουάν Στάιν, ο
διευθυντής του λογοτεχνικού εργαστηριού στο οποίο σύχναζαν ο αφηγητής και ο
Βίντερ, όπως και ο ανταγωνιστής του
Στάιν, ο Διέγο Σότο! Αλλά και τις δίδυμες αδελφές Γκαρμέντια, οι οποίες ήταν
ερωτευμένες με τον Βίντερ, δεν τις βλέπει κανείς πια μετά την επίδειξη του Βίντερ…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Βίντερ όμως είναι και καλλιτέχνης
φωτογράφος . Και οι καλλιτέχνες δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε! Οργανώνει
λοιπόν μια έκθεση φωτογραφίας στο Σαντιάγο, στα εγκαίνια της οποίας
παρευρίσκεται σύσσωμο το κατεστημένο της δικτατορικής Χιλής. Και ο χώρος της
έκθεσης είναι ένα απλό δωμάτιο του σπιτιού του, που μετατρέπεται σε εκθεσιακό
χώρο, κατάφορτο από εκατοντάδες φωτογραφίες εξαφανισμένων γυναικών
διαμελισμένων οικτρά, γυναικών που σφαδάζουν από τον πόνο, καθώς είναι ακόμη
ζωντανές! Οι επισκέπτες διακρίνουν ανάμεσά τους πολλά «εξαφανισμένα» άτομα των
χρόνων εκείνων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια το αφήγημα
μετατρέπεται σε αστυνομικό θρίλερ. Ο συγγραφέας-αφηγητής βρίσκεται πια στο
Μπλάνες της Καταλωνίας, ο Πινοσέτ αποτελεί παρελθόν και ένας δαιμόνιος
αστυνομικός της εποχής του Αλιέντε, ο Άβελ Ρομέρο, τον προσεγγίζει και του
προσφέρει ένα μεγάλο ποσό για να συνδράμει με τις λογοτεχνικές του γνώσεις στον
εντοπισμό του αγνοούμενου Βίντερ, ο οποίος κατά τις πληροφορίες του ζει με άλλο
όνομα στην Ισπανία…Πίσω από τη συγκεκριμένη επιχείρηση κρύβεται ένας πάμπλουτος
χορηγός. Ποιος τάχα να είναι αυτός και ποιο τέλος θα έχει επιχείρηση;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο Μακρινό Αστέρι ο Μπολάνιο
μετατρέπεται σε χρονικογράφο ενός δαίμονα, μασκαρεμένου σε ποιητή, τον οποίο
παρακολουθεί, μέσα από ασήμαντες δευτερεύουσες λεπτομέρειες και
συμπληρωματικούς χαρακτήρες, άλλοτε υπαρκτούς (ιστορικά πρόσωπα, όπως ο
Νερούδα), αλλά κατά κανόνα φανταστικούς, τόσο πειστικούς όμως που ο αναγνώστης
αδυνατεί να τους ξεχωρίσει μεταξύ τους. Ο συγγραφέας καταθέτει ακόμη την
άποψή του για το ρόλο της λογοτεχνίας και της τέχνης γενικότερα με το κακό, με
το παράλογο, με το έγκλημα. Και πείθει τον αναγνώστη ότι η επικρατούσα αντίληψη
ότι η τέχνη οφείλει να υπηρετεί τον άνθρωπο, είναι ένα καλοστημένο παραμύθι για
μικρά παιδιά!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-48310447262641945252012-10-03T19:25:00.001+03:002012-10-03T21:50:54.822+03:00Η Τυφλή Ακτή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2GmD4M-5IwKAro-Nch5dSz3ltjGw01bPRwPGVxQS5sOkg4aUZ_fjFOTJarqSyZyykVdbRFfzMHB7b3MInrrWZ81JHZVlaTM7sf_HhepHmV-rcRf5vIrUGUTaMSaCMAOgR2xSm12nLOfU/s1600/%CE%97+%CE%A4%CE%A5%CE%A6%CE%9B%CE%97+%CE%91%CE%9A%CE%A4%CE%97.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2GmD4M-5IwKAro-Nch5dSz3ltjGw01bPRwPGVxQS5sOkg4aUZ_fjFOTJarqSyZyykVdbRFfzMHB7b3MInrrWZ81JHZVlaTM7sf_HhepHmV-rcRf5vIrUGUTaMSaCMAOgR2xSm12nLOfU/s1600/%CE%97+%CE%A4%CE%A5%CE%A6%CE%9B%CE%97+%CE%91%CE%9A%CE%A4%CE%97.jpg" /></a>ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ</div>
<div class="MsoNormal">
ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ</div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">CARLOS
MARIA DOMINGES<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
Η ΤΥΦΛΗ ΑΚΤΗ</div>
<div class="MsoNormal">
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΛΕΝΑ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ</div>
<div class="MsoNormal">
ΠΑΤΑΚΗΣ 2009</div>
<div class="MsoNormal">
σελ. 238</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένας πολυεπίπεδος μύθος,
επεξεργασμένος με περίσσια γλαφυρότητα και δεξιοτεχνία που διατηρεί αδιάπτωτο
το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως το τέλος. Φτάνει να μη χάνει το νήμα της
διήγησης που καλύπτει σχεδόν ολόκληρο τον εικοστό αιώνα. Και προχωρεί με
αλλεπάλληλες οπισθοδρομήσεις και παρένθετα επεισόδια.. Οι χαρακτήρες ζουν και
κινούνται στις γειτονικές χώρες Ουρουγουάη και Αργεντινή και συμμετέχουν ενεργά
στα πολιτικά δρώμενα των χωρών αυτών, τα οποία όμως αναδύονται διακριτικά μέσα
απόν αφήγηση και δεν αποτελούν τον κεντρικό καμβά του έργου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα ζευγάρι άκληρων μεταναστών
από την Αγγλία υιοθετεί δυο κοριτσάκια, το ένα από τα οποία διατηρεί ακόμη
ζωντανές τις μνήμες των φυσικών γονιών του. Εγκαταλείπει όμως την Αργεντινή και
κλείνεται σε ένα απομακρυσμένο σπίτι σε μια έρημη ακτή της Ουρουγουάης. Τι τάχα
να κρύβεται πίσω απ’ αυτή του την απόφαση;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένας κηπουρός του οποίου σχεδόν
μοναδική απασχόληση αποτελεί η φροντίδα του φράχτη από λιγούστρα που περικλείει
το σπίτι. Και η περισυλλογή των σκοτωμένων πουλιών που βρίσκονται κάθε πρωί
ανάμεσα στα πεσμένα φύλλα του κήπου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μια γυναίκα γεμάτη ελπίδες, ενέργεια και πάθος που ονειρεύεται να αλλάξει τον κόσμο κινούμενη ανάμεσα στις
δυο γειτονικές χώρες και σε δυο δικτατορίες. Μια γυναίκα, η οποία στο τέλος «αναλαμβάνεται» θαρρείς από την ιστορία . Χάνεται χωρίς κανείς να ξέρει πού και
πώς…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και η μικρή «Καμπότζη» με τη μίνι
φούστα και το δερμάτινο μπουφάν, η οποία μην αντέχοντας το βάρος του ονόματός
της , που είναι το ίδιο με το όνομα της ηρωίδας θείας της, αποφασίζει να το
αλλάξει με τον πιο πρωτότυπο τρόπο…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα δυο τελευταία πρόσωπα θα
συναντηθούν στην «τυφλή ακτή» της Ουρουγουάης κάτω από εξαιρετικά παράδοξες
συνθήκες και θα εξομολογηθούν το ένα στο άλλο το παρελθόν τους που τους στιγμάτισε. Και ο
αναγνώστης να διαισθάνεται περισσότερο, παρά να διαπιστώνει τα κοινά στοιχεία
δυο τόσο διαφορετικών διηγήσεων, που θα έλεγες ότι οδηγούν σε ηθελημένες
«αλλαγές ταυτοτήτων», καθώς, όπως είναι φυσικό, ο καθένας περιγράφει και
αξιολογεί τα πρόσωπα και τις καταστάσεις μέσα από το δικό του πρίσμα. Και μέσα
από αυτή τη διήγηση να αναδύονται σκηνές
φρίκης τις οποίες έζησαν οι κάτοικοι των δυο γειτονικών χωρών:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τότε εμφανίζονταν πτώματα στα
νησιά, τυλιγμένα σε μαύρες κουβέρτες δεμένες με δυο γύρες σύρμα. Κάμποσοι είχαν
ακούσει τα ελικόπτερα τη νύχτα., στο Ναράνχο ή στο Σάουσε, σαν τεράστια πουλιά
που υπνοβατούσαν, κι άλλοι τα είχαν δει στο φως της μέρας. Έλεγαν πως ο
τρελο-Αντρέου έψαχνε τους μπόγους για να βρει χρυσές θήκες δοντιών, πως οι
περισσότερες οδοντοστοιχίες ανήκαν σε νέους, αλλά εκείνος είχε ένα πάνινο
σακούλι , απ’ όπου έβγαζε τα χρυσά πετραδάκια του και τα έπαιζε στα δάχτυλα…»
(σελ. 135)</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η «Τυφλή Ακτή» μας βεβαιώνει για
μια ακόμη φορά ότι το ισπανόφωνο μυθιστόρημα της Νότιας Αμερικής όχι μόνο δεν
έχει εξαντλήσει τα θέματα και τις φόρμες του, αλά ότι έχει πολλά ακόμη να μας
δώσει…<o:p></o:p></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-32935299002296508432012-09-20T10:10:00.002+03:002012-09-21T22:50:56.434+03:00Χειμωνιάτικη Πόλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix9Z55_nM8giVXZe_geBfRHOFWd32TAfTLZZR3-3iuGPFQ1pkMHFJs0J__GOB9xEw-nSGIpRHeG_SSLUshYd9zYlw2BtIBCG6cGeKv8GAtemhy7xZRfQc7LWXCdmi5E2dfMsFPwuu4ZDI/s1600/%CE%A7%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%A9%CE%9D%CE%99%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%97.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix9Z55_nM8giVXZe_geBfRHOFWd32TAfTLZZR3-3iuGPFQ1pkMHFJs0J__GOB9xEw-nSGIpRHeG_SSLUshYd9zYlw2BtIBCG6cGeKv8GAtemhy7xZRfQc7LWXCdmi5E2dfMsFPwuu4ZDI/s1600/%CE%A7%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%A9%CE%9D%CE%99%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97+%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%97.jpg" /></a><span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">ABDON</span><span lang="EN-US" style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">UBIDIA</span><span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΠΟΛΗ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">ΡΟΕΣ 2009<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">σελ. 130<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">Η ιστορία εκτυλίσσεται τη δεκαετία του εβδομήντα,
όταν, σύμφωνα με τις διεθνείς συγκυρίες,
στον Ισημερινό και ειδικά στο Κίτο χάρη
στο πετρέλαιο , το χρήμα αρχίζει να ρέει άφθονο και η μεσαία τάξη της χώρας
μεταμορφώνεται εγκαταλείποντας τις παραδοσιακές αξίες της και περνάει στην εποχή
του άκρατου καταναλωτισμού.</span><span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">Ο ήρωάς μας, που διανύει ήδη την ηλικία του Χριστού, ζει
μια ευτυχισμένη ζωή σε κάποιο ευπρόσωπο προάστιο του Κίτο. Με τη νέα και
αφοσιωμένη γυναίκα του, τα δυο παιδιά του, μια υπηρέτρια…Και με μια δουλειά –σε
διαφημιστική εταιρία – που του προσφέρει κάτι παραπάνω από όσα χρειάζεται. Η
ζωή του κυλάει σύμφωνα με τα πρότυπα. των απανταχού μεσοαστών: γραφείο, κάποιο
μπαρ με παρέα φίλων, κάποιες ασήμαντες «απιστίες», σπίτι, δείπνο σε
οικογενειακή ατμόσφαιρα, ύπνος και πάλι από την αρχή…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">Ώσπου , κάποιο απόγευμα, την ώρα που απολάμβανε μια
παγωμένη μπίρα με τους φίλους του στο συνηθισμένο τους μπαρ, πέφτει σαν
κεραυνός το θέμα του Σαντιάγο. Ένας παλιός φίλος ήταν που κινδύνευε… Είχε πέσει
έξω στις επιχειρήσεις του , είχε καταχρεωθεί και κινδύνευε από στιγμή σε στιγμή
να μπει φυλακή… Κι ο ήρωάς μας, πιστός στις αρχές των νεανικών του χρόνων, της
αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, προσφέρεται να τον φιλοξενήσει μέχρι να
τον φυγαδεύσουν στο εξωτερικό…Από τη στιγμή αυτή αρχίζει το εσωτερικό του
δράμα. Ένα δράμα με τη μορφή ενός εσωτερικού μονόλογου, που το παρακολουθούμε
με κομμένη την ανάσα, ως το πέσιμο της αυλαίας (με την ευκαιρία: η νουβέλα θα
μπορούσε θαυμάσια να διασκευαστεί σε ένα συναρπαστικό θεατρικό μονόπρακτο).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">Η Σουσάνα, η νεαρή και όμορφη σύζυγός του, την οποία
θεωρούσε δεδομένη , μεταμορφώνεται. Ξύπνησε το πρωί, όπως συνήθως, για να
ξεπροβοδίσει τα παιδιά στο σχολείο, και δεν ήταν αχτένιστη, είχε λυτά τα μαλλιά
της , καλοχτενισμένα και δε φορούσε τη συνηθισμένη άχαρη ρόμπα της, άλλά μια
καλόγουστη φούστα και μια ασορτί μπλούζα.. Και το βράδυ την ώρα που οι τρεις
τους έπαιζαν ένα παιχνίδι με ζάρια<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">«ο Σαντιάγο γελώντας αυθόρμητα άγγιξε τα μαλλιά της Σουσάνας, σαν να τα
χάιδευε. Τώρα όμως η Σουσάνα έγειρε τα ο κεφάλι και πήρε εκείνη την έκφραση που
είχε και το πρωί. Τα μαλλιά της έπεσαν στο πρόσωπό της κρύβοντάς το. Κι όταν τα
μάζεψε, έδειχνε αλλαγμένη, ανέκφραστη, απόμακρη κι είχε τα μάτια στυλωμένα στα
ζάρια…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">Αυτό ήταν. Το σαράκι της ζήλιας άρχισε για τα καλά να
ροκανίζει τα σωθικά του ήρωά μας. Μεταμορφώθηκε. Άρχισε να βλέπει με τη
φαντασία του σκηνές και καταστάσεις που κάθε άλλο παρά συνέβαιναν. Χάνει το
ενδιαφέρον του για τη δουλειά του, επιχειρεί ξαφνικές εφόδους στο σπίτι, όπου
φυσικά όλα τα βρίσκει όπως τα ήξερε.
Αποφασίζει να ζητήσει άδεια από τη δουλειά του και να φύγει με τη
γυναίκα του διακοπές στη θάλασσα, όπου είχε να πάει μαζί της από τα χρόνια της
μνηστείας τους. Μια άλλη φωνή όμως μέσα του τον προσγειώνει: πρέπει να φανεί
αξιοπρεπής και ευγενής όπως ήταν ο χαρακτήρας του. Να δαμάσει τη φαντασία του
που του έπαιζε αυτό το άσχημο παιχνίδι και να σταθεί δίπλα στον παλιό φίλο που
κινδύνευε. Ποια από τις δυο «φωνές» θα επικρατήσει;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">Ο Ουμπίδια καταγράφει τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα του
ήρωά του με σαφήνεια και λεπτομέρεια ψυχολογικού δοκιμίου. Ο αναγνώστης έχει την εντύπωση ότι
παρακολουθεί μια «συνεδρία» κλινικού ψυχολόγου. Και δυσκολεύεται να ταυτιστεί
με κάποια από τις δυο παρορμητικές τάσεις του ήρωα: να σώσει ένα γάμο που
υπήρξε χωρίς να το συνειδητοποιήσει πηγή γαλήνης και σταθερότητας επί δέκα
χρόνια ή να θυσιαστεί προστατεύοντας ένα καλό φίλο από τα νύχια της εξουσίας;
Το μόνο που δεν περνάει από το νου είναι ότι με μια ψύχραιμη αντιμετώπιση θα
μπορούσε ίσως να τα πετύχει και τα δύο. Ο άνθρωπος όμως σε παρόμοιες στιγμές
αφήνεται έρμαιο των παρορμήσεών του…Η ισπανόφωνη λογοτεχνία της Νότιας Αμερικής
δεν μας έχει συνηθίσει σε παρόμοια θέματα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma; font-size: 10.0pt;">Ο Αμπδόν Ουμπίδια , γεννημένος το 1944 στο Κίτο του
Ισημερινού, θεωρείται μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της ισπανόφωνης
λογοτεχνίας. Διηγηματογράφος και μυθιστοριογράφος από το 1979 («Κάτω από τον ίδιο παράξενο
ουρανό», εθνικό βραβείο λογοτεχνίας), έχει ασχοληθεί και με την καταγραφή της
λαϊκής προφορικής λογοτεχνίας. Η «Χειμωνιάτικη Νύχτα» θεωρείται από τις πιο
γνωστές νουβέλες του και έχει γνωρίσει στα ισπανικά είκοσι εκδόσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-63022404829960388362012-09-14T13:52:00.000+03:002012-09-14T15:51:15.287+03:00Η Βρόμικη Ιστορία της Αβάνας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD4_2XJQSYvNsU2nKGrlfwaVBgDxLcBvN-BEyrD7tvpyCVOLhNix9GfyvhfpzNSpZWsM_LLmtVvzUQaSQIr0Xzhj0xtrXjjg3qj6tOW3wz1ywCxdz9BI791XlmePj5zC44gKjNp4iK_JI/s1600/%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B1.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD4_2XJQSYvNsU2nKGrlfwaVBgDxLcBvN-BEyrD7tvpyCVOLhNix9GfyvhfpzNSpZWsM_LLmtVvzUQaSQIr0Xzhj0xtrXjjg3qj6tOW3wz1ywCxdz9BI791XlmePj5zC44gKjNp4iK_JI/s1600/%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B1.jpeg" /></a>ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΚΟΥΒΑ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US">PEDRO JUAN GUTIERREZ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ΒΡΟΜΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΒΑΝΑΣ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΕΛΑΙΟΤΡΙΒΑΚΗ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2005</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σελ. 464</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Ο<span class="apple-converted-space"> </span></span><span class="apple-converted-space"><span lang="EN-US" style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Pedro</span></span><span class="apple-converted-space"><span lang="EN-US" style="font-family: Arial; font-size: 10pt;"> </span></span><span class="apple-converted-space"><span lang="EN-US" style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Juan</span></span><span class="apple-converted-space"><span lang="EN-US" style="font-family: Arial; font-size: 10pt;"> </span></span><span class="apple-converted-space"><span lang="EN-US" style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Gutierrez</span></span><span class="apple-converted-space"><span lang="EN-US" style="font-family: Arial; font-size: 10pt;"> </span></span><span class="apple-converted-space"><span style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως ο Μπουκόφσκι της Καραϊβικής.</span></span><span style="font-family: Arial; font-size: 10pt;"> Γεννημένος στην Κούβα το 1950, ασχολήθηκε στα νιάτα μου
με πολλά επαγγέλματα: αυτά του εφημεριδοπώλη, του παγωτατζή, του καθηγητή
κολύμβησης, ώσπου να καταλήξει στο επάγγελμα του συγγραφέα. Εργάστηκε ακόμη για
χρόνια ως δημοσιογράφος και εκφωνητής στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Στα βιβλία
του, τα οποία γνώρισαν αμέσως μεγάλη εκδοτική επιτυχία στο εξωτερικό, αναδύεται
συνήθως ένα θλιβερό και ζοφερό πορτρέτο της σύγχρονης Κούβας. Όλα πρωτοκυκλοφόρησαν στο Μεξικό και από τα
ισπανικά μεταφράστηκαν σε πολλές άλλες γλώσσες. Στην πατρίδα του το πρώτο
μυθιστόρημά του που κυκλοφόρησε είναι το «Ο Έρωτας νοστάλγησε την Κούβα»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Στη χώρα μας κυκλοφορούν από τις εκδόσεις
Μεταίχμιο τα βιβλία του:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Ο Έρωτας νοστάλγησε την Κούβα (2004)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Ο δικός μας Γκράχαμ Γκρην στην Αβάνα (2006)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Η βρόμικη ιστορία της Αβάνας (2005)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Στην καρδιά της Κούβας (2008)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Ο βασιλιάς της Αβάνας (2009)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; font-size: 10pt;">Η μελαγχολία των λιονταριών (2011)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Βρόμικη Τριλογία της Αβάνας πρωτοκυκλοφόρησε
στο Μεξικό από τον εκδοτικό οργανισμό <span lang="EN-US">Editorial</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Anagrama</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">to</span> 2005, αν και η συγγραφή
της είχε ολοκληρωθεί το 1998. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πρόκειται μια σειρά από εξήντα
αφηγήματα (τα περισσότερα με αυτοβιογραφικό χαρακτήρα) ,</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
φαινομενικά αυτόνομα, ουσιαστικά
όμως άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους, τα οποία ο συγγραφέας παραθέτει σε τρεις
ενότητες (σε σχέση μόνο με το χρόνο συγγραφής τους): Αγκυροβολημένος σε
Ουδέτερη Ζώνη-Τίποτα να κάνω-Η γεύση η δική μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Γκουτιέρες με μια γραφή σε
καταιγιστικούς ρυθμούς ανατέμνει την κουβανική κοινωνία της δεκαετίας του ’90,
όχι απλά χωρίς φόβο και χωρίς πάθος , αλλά με μια πρωτοφανή νατουραλιστική
διάθεση που σοκάρει. Οι χαρακτήρες ζουν και κινούνται κυρίως στην Αβάνα,
εγκλωβισμένοι σαν τα ποντίκια στη φάκα ή σαν τις κατσαρίδες που ψάχνουν
απεγνωσμένα την τροφή τους τις νύχτες, καθώς δεν έχει απομείνει τίποτε από την
ημερήσια κατανάλωση των απεγνωσμένων ανθρώπων… Η παλιά Αβάνα με τις
υπερπολυτελείς επαύλεις και τα άνετα
οικιστικά συγκροτήματα των πλούσιων αστών της μοιάζει βομβαρδισμένη ή χτυπημένη από
καταστροφικό λοιμό: τα κτίρια καταρρέουν κάτω από το ανελέητο μαστίγωμα των
συνεχών βροχών και των κυκλώνων, οι ανελκυστήρες από χρόνια ακινητοποιημένοι,
οι όροφοί τους πρόχειρα διαιρεμένοι σε αυτόνομα δωμάτια (σολάρ τα λένε) και
στις ταράτσες τους να χτίζονται καθημερινά με παντοειδή φτηνά υλικά δωμάτια 4Χ4
στεγασμένα με τσίγκους και πισσόχαρτα που στεγάζουν ως και δεκαπέντε άτομα το
καθένα (καθώς η εσωτερική μετανάστευση είναι αδύνατο να ελεγχθεί), με κοινά
αποχωρητήρια που πλημμυρίζουν από σκατά, όταν το νερό δε φτάνει τόσο ψηλά τις περισσότερες
ώρες…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα καταναλωτικά αγαθά, όλα
κατώτερης ποιότητας και με το δελτίο. Ώρες ολόκληρες πρέπει να στηθείς στην
ουρά για να προμηθευθείς μισό λίτρο ρύζι, φασόλια ή ρούμι που μυρίζει
πετρέλαιο…Και φυσικά η μαύρη αγορά να που οργιάζει. Ο ήρωάς μας ταξιδεύει τις
νύχτες με το τρένο, με τους επιβάτες όρθιους, κρεμασμένους από τις
χειρολαβές, για τρεις και τέσσερις ώρες, με σκοπό να προμηθευτεί από τα χωριά λίγο βοδινό κρέας ή αστακούς –που φαίνεται ότι
αφθονούν στην Κούβα-προϊόντα που θα τα
πουλήσει στην Αβάνα χέρι με χέρι με κίνδυνο πάντα να συλληφθεί και να τιμωρηθεί
με χρόνια φυλάκισης… Γιατί, καθώς
φαίνεται, οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης έχουν γεμάτες τις τσέπες τους με
κουβανικά πέσος , με τα οποία όμως δεν
βρίσκουν να αγοράσουν τίποτε! Το μόνο που τους μένει είναι να κυνηγήσουν τα
δολάρια, στέλνοντας τις γυναίκες τους να πορνεύονται τις νύχτες με αμερικανούς
τουρίστες, ή σε έσχατη απελπισία να κατασκευάζουν πρόχειρες σχεδίες που
επιπλέουν πάνω σε φουσκωμένες σαμπρέλες
και να δοκιμάζουν να διασχίσουν τον ωκεανό ως το Μαϊάμι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κοινωνίες όμως που φτάνουν σε
παρόμοιο σημείο εξαθλίωσης από κάπου οφείλουν να πιαστούν, για να επιβιώσουν.
Και τη λύση την προσφέρει το πανάρχαιο γενετήσιο ένστικτο, δυναμωμένο από τη
στέρηση και τη απελπισία…Ο συγγραφέας εδώ αποδεικνύεται δεξιοτέχνης.
Περιγράφει σκηνές ενός άγριου και
αχαλίνωτου ερωτισμού με τα πιο μελανά χρώματα. Νέγροι, μιγάδες (μουλάτες
εκπληκτικής ομορφιάς αλλά και άφατης χυδαιότητας), αλλά και λευκοί επιδίδονται σε
ανείπωτα σεξουαλικά όργια, για να αποσυρθούν στη συνέχεια στις τρύπες τους
εξουθενωμένοι, και να ξεχάσουν…Η κοκαΐνη και το χασίς στην ημερήσια διάταξη,
προσφέρουν ένα άλλο, πρώτης γραμμής αδιέξοδο. Και να βλέπεις και τις γριές
αμερικάνες τουρίστριες, που καταφτάνουν στην Αβάνα σωρηδόν να θαυμάζουν τα
πανέμορφα αρχιτεκτονήματα παλαιών ημερών και να φωτογραφίζουν για ένα δολάριο
νέγρους με ορθωμένα πέη!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και όσο σκέφτομαι τον ενθουσιασμό
μας στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν επικράτησε στην Κούβα η επανάσταση του
Κάστρο και του Γκουεβάρα , και την αναπτέρωση των ελπίδων μας, καθώς πιστεύαμε
ότι γεννιέται κάτι νέο και ελπιδοφόρο… Απελπισία! </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-88073913962293946582012-09-01T12:24:00.000+03:002012-09-01T19:15:24.050+03:00Η Θέληση και η Τύχη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2X5o2dtHaJ7ZviJA7jMmNhnerArlD7nnXy2SWHShK3Eu7KXtl9P8n-h-M3av8ux2TLtu3hl_TJDoIZi6PHtCgdcHh8SFeSC2PVWvFi5SLDii_pkdtVwJNoMmovLL8FznN_DG-iHeUu7o/s1600/FUENTES.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2X5o2dtHaJ7ZviJA7jMmNhnerArlD7nnXy2SWHShK3Eu7KXtl9P8n-h-M3av8ux2TLtu3hl_TJDoIZi6PHtCgdcHh8SFeSC2PVWvFi5SLDii_pkdtVwJNoMmovLL8FznN_DG-iHeUu7o/s320/FUENTES.jpg" width="223" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ </div>
<div class="MsoNormal">
ΜΕΞΙΚΟ<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">CARLOS</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">FUENTES</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Η ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ Η ΤΥΧΗ</div>
<div class="MsoNormal">
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΠΟΝΑΤΣΟΥ</div>
<div class="MsoNormal">
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2010</div>
<div class="MsoNormal">
σελ. 496</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο μεγάλος μεξικανός λογοτέχνης (μυθιστοριογράφος,
διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος), γεννημένος το 1928,
έγραψε το 23<sup>ο</sup> μυθιστόρημά « Η
Θέληση και η τύχη» το 2008, δηλαδή σε
ηλικία ογδόντα χρονών! Και βέβαια,
μπορεί αυτός να μην έχει χτυπηθεί από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, όπως ο
συνομήλικός του κολομβιανός <span lang="EN-US">Garcia</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Marquez</span>, είναι φυσικό όμως να
έχει εξαντληθεί, να έχει «αδειάσει» και από την τελευταία ικμάδα φαντασίας και
δημιουργικότητας που χαρακτήριζαν τα προηγούμενα έργα του, όπως λ χ «Ο θάνατος
του Αρτέμιο Κρους» (1962) και «Η Πορτοκαλιά» (1994) (δες προηγούμενες
αναρτήσεις μας) αλλά και πολλά άλλα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι το
έργο που κρατάμε στα χέρια μας είναι, αμελητέο ή ασήμαντο. Κάθε άλλο. Το
δυσάρεστο όμως είναι ότι ο προσεχτικός αναγνώστης δεν μπορεί να μην προχωρήσει
σε συγκρίσεις με προηγούμενα έργα του, πράγμα που δεν ευνοεί ούτε στο ελάχιστο αυτό
το τελευταίο (για την ώρα;) μυθιστόρημά
του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η πένα βέβαια αυτού του δεξιοτέχνη της
μεξικάνικης πεζογραφίας σε πολλά σημεία του έργου εκπλήσσει με την αμεσότητα
και την «αιρετική» της γοητεία. Έτσι, όταν γράφει για τους φτωχούς του Μεξικού, αποφαίνεται: </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Η συντριπτική πλειοψηφία της </i><i><span lang="EN-US">masa</span><span lang="EN-US"> </span></i><i><span lang="EN-US">paupertatis</span>, της μάζας των φτωχών της πόλης του Μεξικού δεν είχε
άλλη επιλογή από τη φτώχεια ή την εγκληματικότητα… Το χειρότερο κλισέ της
συναισθηματικότητας είναι το να
πιστεύεις ότι οι φτωχοί είναι καλοί. Δεν είναι αλήθεια. Η φτώχεια είναι φρίκη,
οι φτωχοί είναι καταραμένοι, καταραμένοι από την υποταγή τους στο μοιραίο και
μπορούν να λυτρωθούν από την υποταγή τους μόνο αν εξεγερθούν ενάντια στη
δυστυχία τους και γίνουν εγκληματίες. Το έγκλημα είναι η αρετή της φτώχειας!»
(σελ. 99)<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για την επανάσταση και τους ήρωές
της:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς τη μεσαία τάξη και το Μεξικό δεν είναι η
εξαίρεση. Η επανάσταση που αποκλείει τη μεσαία τάξη δεν είναι προλεταριακή
επανάσταση, είναι δικτατορία του προλεταριάτου. Και στο Μεξικό, όλοι οι ήρωες
της επανάστασης πέθαναν νέοι. Ενώ οι επιζήσαντες γέρασαν και πλούτισαν…» (σελ.
420)<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το σχέδιο του Φουέντες
μεγαλεπήβολο. Να προχωρήσει σε μια ανατομία των σχέσεων της πολιτικής εξουσίας
του Μεξικού –και όχι μόνο- με τους πανίσχυρους επιχειρηματικούς κύκλους που τη
στηρίζουν. Και το κατορθώνει εύστοχα. Μόνο που ο μύθος τον οποίον επέλεξε για
να φωτίσει αυτή τη σχέση αποδεικνύεται κάπως ανεπαρκής και ελάχιστα πειστικός. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
‘Ένα ζευγάρι φερέλπιδων και
φιλόδοξων νέων, ο Χοσουέ και ο Χερικό (εμφανής ο συμβολισμός από την Παλαιά
Διαθήκη: Ιησούς του Ναυή-Ιεριχώ), ενώ δεν έχουν γονείς, μεγαλώνουν και σπουδάζουν χάρη σε παράλληλες
μυστικές χορηγίες από κάποιο άγνωστο άτομο, η ταυτότητα του οποίου θα
αποκαλυφθεί προς το τέλος του έργου, αν και ο προσεχτικός αναγνώστης αρχίζει να
την υποψιάζεται πολύ νωρίτερα. Η σχέση τους από στενή και αδελφική (Κάστωρ και
Πολυδεύκης) μεταλλάσσεται σιγά σιγά σε σχέση αμοιβαίας εχθρότητας (Κάιν και Άβελ).
Καθώς όμως θα εμπλακούν χωρίς τη θέλησή τους στα γρανάζια του αδυσώπητου αγώνα
πολιτικής και επιχειρηματικής εξουσίας, από διαφορετικό μετερίζι ο καθένας, στο
τέλος θα θυσιαστούν αμφότεροι, αλεσμένοι από τις μυλόπετρες αυτής της αέναης
συμπόρευσης αλλά και εχθρότητας των δυο πόλων της εξουσίας. Σ’ αυτό το θλιβερό τέλος θα συμβάλει
και η απαραίτητη <span lang="EN-US">femme</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">fatale</span><span lang="EN-US"> </span>Ασούντα Χορντάν, η οποία, αφού τους εγκλωβίσει στη σαγήνη της. θα τους εξαντλήσει ως αναλώσιμα είδη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τους δυο πόλους της εξουσίας, της
πολιτικής και της επιχειρηματικής, που
συνεργάζονται αλλά και αντιμάχονται η μια την άλλη, εκπροσωπούν ο εκλεγμένος
πρόεδρος της Δημοκρατίας Βαλεντίν Πέδρο Καρέρα και ο μεγαλοβιομήχανος ειδών
πληροφορικής Μαξ Μονρόι. Και ανάμεσά τους, χωρίς να παίρνει θέση ο δαιμόνιος
δικηγόρος και πανεπιστημιακός καθηγητής Αντόνιο Σανχινές (η διανόηση), ο οποίος
ουσιαστικά κατευθύνει χωρίς την παραμικρή ηθική αναστολή τους δυο αντιπάλους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ως εδώ ο μύθος λειτουργεί ως ένα
κοινό ρομάντζο ή θρίλερ. Ο συγγραφέας
μας όμως, πιστός στη γνωστή συνταγή της ισπανόφωνης μυθοπλασίας, στον μαγικό
ρεαλισμό, θα παρεμβάλει στοιχεία μεταφυσικά, στοιχεία «τρομακτικά», τα οποία
ομολογώ δεν έχουν πάψει να γοητεύουν τον σύγχρονο αναγνώστη: τα γεγονότα τα
αφηγείται … ένα κομμένο κεφάλι που επιπλέει στα κύματα του ειρηνικού. Είναι το
κεφάλι του Χοσουέ, ο οποίος αποκεφαλίστηκε άγρια με ματσέτες από τους
εγκάθετους της ερωμένης του. Ένα κεφάλι που θα
αναλάβει ο προφήτης Ιεζεκιήλ να το οδηγήσει στους ουρανούς, αλλά κατά τη
διάρκεια της πτήσης του θα έχει την ευκαιρία να συνομιλήσει εκ βαθέων με την
πριν από έναν αιώνα πεθαμένη μητέρα του Μαξ Μονρόι, η οποία είναι θαμμένη σε
κάποιο μυστικό νεκροταφείο!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μήπως η γοητεία του
λατινοαμερικάνικου μαγικού ρεαλισμού έχει γίνει πια μανιέρα;<o:p></o:p><br />
<br />
Νέα Καλλικράτεια 1 Σεπτεμβρίου 2012<br />
<br /></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-89808186926030037712012-07-14T01:11:00.000+03:002012-07-14T01:32:14.004+03:00Το Φεγγάρι των Τρελών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3c9UdUEHaZkfLUijx8JNQ9j-TmoN_cSZJDxla-3_9uLntsd6BSKXIXp9EBuivuj0DebQzrMXoaBbU7YfRPs_jibg3a-DsEBNkbsvEbwNgp3TLHFNw5j7X8jKgC_heIXF6eyJWU-8Q9Zs/s1600/%CE%A4%CE%9F+%CE%A6%CE%95%CE%93%CE%93%CE%91%CE%A1%CE%99.jpg_hyuncompressed" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3c9UdUEHaZkfLUijx8JNQ9j-TmoN_cSZJDxla-3_9uLntsd6BSKXIXp9EBuivuj0DebQzrMXoaBbU7YfRPs_jibg3a-DsEBNkbsvEbwNgp3TLHFNw5j7X8jKgC_heIXF6eyJWU-8Q9Zs/s320/%CE%A4%CE%9F+%CE%A6%CE%95%CE%93%CE%93%CE%91%CE%A1%CE%99.jpg_hyuncompressed" width="209" /></a>ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ</div>
<div class="MsoNormal">
ΒΟΛΙΒΙΑ</div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">MANFREDO
KEMPFF<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ</div>
<div class="MsoNormal">
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΝΙΑ ΚΟΡΟΒΕΣΗ</div>
<div class="MsoNormal">
ΚΑΠΑΤΟΣ 2001</div>
<div class="MsoNormal">
σελ. 296</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μια ιστορία για την τρέλα και τη
λαγνεία σε ρυθμούς καταιγιστικούς, η οποία σίγουρα θα ικανοποιήσει όσους
απεχθάνονται τους «αργούς ρυθμούς» είτε στην αφήγηση, είτε στον κινηματογράφο.
Βέβαια οι συγκεκριμένοι αναγνώστες-θεατές δεν έχουν ακόμη ανακαλύψει τη μαγεία
του «εσωτερικού ρυθμού» που συχνά
σηματοδοτεί ένα αφήγημα ή μια κινηματογραφική ταινία που φαινομενικά
εξελίσσεται με χαρακτηριστική (εξωτερική) βραδύτητα. Όπως και να’ ναι , εδώ τα
γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με μια τέτοια ταχύτητα που δεν προλαβαίνεις
να τα αφομοιώσεις. Και επαναλαμβάνονται ασταμάτητα σε μια ακολουθία χωρίς λόγο
θυμίζοντας τα λαϊκά αναγνώσματα στην Ελλάδα των μέσων του περασμένου αιώνα, που
κυκλοφορούσαν σε εβδομαδιαία φυλλάδια,
γράφονταν στο πόδι την τελευταία στιγμή και τελείωναν μόνο όταν το ενδιαφέρον
των αναγνωστών άρχιζε να εξαντλείται! Εν πάση περιπτώσει το συγκεκριμένο
αφήγημα μπορεί να το αρχίσει κανείς από
οποιοδήποτε σημείο του χωρίς τον κίνδυνο στερηθεί κάτι το ουσιώδες!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο μύθος εξελίσσεται σε μια φάρμα,
κάπου στη Λατινική Αμερική (δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια ούτε ο τόπος , ούτε
ο χρόνος στον οποίο συμβαίνουν τα γεγονότα), σε μια Λατινική Αμερική όπου κυριαρχούν
ακόμη οι φεουδαρχικές και πατριαρχικές δομές. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο δον Σεζάρ Αγκιλέρα είναι ο
πατριάρχης της οικογένειας, το «μεγάλο αφεντικό». Η δόνα Λάουρα, η γυναίκα του.
Τον παντρεύτηκε από ψυχρό υπολογισμό, του γέννησε τρία παιδιά, δυο αγόρια κι ένα
κορίτσι και τώρα τον μισεί θανάσιμα. Τριγύρω τους ένας επιστάτης, ένα πλήθος
από υπηρετικό προσωπικό, εργάτες, βοσκοί των αναρίθμητων κοπαδιών του,
μιγάδες, δούλοι. Και γυναίκες, πολλές γυναίκες. Κάθε ηλικίας και κοινωνικής
τάξης, όλες προορισμένες να διακορεύονται βίαια, να βιάζονται επανειλημμένα,
να γεννοβολούν και να τρέμουν μπροστά στη θεόσταλτη δύναμη των αντρών…Η επίσημη
εκκλησία αρωγός και σύμμαχος της άγριας αυτής κοινωνίας και ο νόμος ανύπαρκτος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο μεγάλος γιος, ο Φελίπε, δεν εννοεί
να συμβιβαστεί με τα καθήκοντα και τις απαιτήσεις της κοινωνικής του τάξης.
Κλείνεται στο δωμάτιό του, διαβάζει βιογραφίες μεγάλων ανδρών, ονειροπολεί. Ο
πατέρας έξαλλος με τη συμπεριφορά του («μόνο μια φούστα του λείπει») βάζει τα
αγόρια των υποτακτικών του να τον δέρνουν, για ν’ αντιδράσει επιτέλους! Εκείνος
όμως ερωτεύεται παράφορα, μόνο που του είναι αδύνατο να «διαχειριστεί» τον
έρωτά του σύμφωνα με τους κανόνες της ιδιόρρυθμης τοπικής κοινωνίας. Στο τέλος
καταφεύγει στις «υπηρεσίες» της μικρότερης αδελφής του, της Καρλότας, η οποία
αντιμετωπίζει κι αυτή παρόμοιο συναισθηματικό αδιέξοδο. Πώς να συμβιβάσει τις
φυσιολογικές ορμές της ηλικίας της με τον ιησουϊτισμό της οικογένειας και της
κοινωνικής της τάξης; Είναι η πρώτη που τρελαίνεται και αυτοπυρπολείται…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κι ο Φελίπε που θεωρεί τον εαυτό
του υπεύθυνο για το θάνατο της αδελφής του βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στα
άδυτα των ψυχικών διαταραχών. Ώσπου κάποτε θα αναγκάσει τον πατέρα του να τον
απομακρύνει από την οικογενειακή εστία και να τον στείλει σε μια μακρινή φάρμα,
για να μην τον εκθέτει…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Φαμπιάν, ο μικρότερος, επιλέγει
μιαν άλλη πορεία. Αναλαμβάνει μια δύσκολη αποστολή στις βόρειες επαρχίες της
χώρας, σ΄ εκείνες με τους «βάρβαρους ινδιάνους», που αποκεφαλίζουν όποιον
πέφτει στα χέρια τους, εβδομάδες ολόκληρες ταξίδι με τα άλογα, και την διεκπεραιώνει με επιτυχία. Ακολουθώντας
πιστά τα πρότυπα της τοπικής κοινωνίας αποφασίζει να γίνει σκληρός,
αποφασιστικός, απάνθρωπος. Διακορεύει («σε μια νύχτα δυο ανυπεράσπιστες
κοπέλες»), βιάζει, τρομοκρατεί, δημιουργεί σκάνδαλα, προκαλεί τις
οικογένειες-πρότυπα της τάξης του, ώσπου κάποτε εκείνες να τον απορρίψουν, να
τον απομονώσουν, καθώς βλέπουν στο πρόσωπό του τον καθρέφτη τους, μόνο που εκείνος
δεν καλύπτεται, δεν κρύβεται…Και, τρίτος τώρα αυτός από τα παιδιά του δον Σεζάρ Αγκιλέρα , καταλήγει κάποτε στη μακρινή φάρμα των τρελών,
δεμένος πισθάγκωνα μέσα σε κάποιο άθλιο κατάλυμα…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Το Φεγγάρι των Τρελών» (1998) είναι
το πρώτο μυθιστόρημα του διπλωματικού ακόλουθου και δημοσιογράφου <span lang="EN-US">Manfredo</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Kampff</span>, που γεννήθηκε στην <span lang="EN-US">Kruz</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">della</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Sierra</span><span lang="EN-US"> </span>της
Βολιβίας το 1945. Το έργο έγινε δεκτό στη χώρα του με μεγάλο ενθουσιασμό και
κυκλοφόρησε ήδη σε πολλές ισπανόφωνες χώρες της Νότιας Αμερικής.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το μυθιστόρημα δε θυμίζει σε τίποτε τη
γραφή των μεγάλων δασκάλων της ισπανόφωνης λογοτεχνίας της Νότιας Αμερικής, τον
πασίγνωστο «μαγικό ρεαλισμό»… Μας έφερε στο νου, κατά παράδοξο τρόπο, τα σενάρια των ταινιών του ομόγλωσσού
του <span lang="EN-US">Pedro</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Almodovar</span>
με τα λαϊκότροπα και προκλητικά κραυγαλέα θέματα, που γνωρίζουν επίσης μεγάλη
επιτυχία στις μέρες μας.<o:p></o:p></div>
</div>
Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-36900206340557692392012-07-08T05:32:00.001+03:002012-07-08T06:14:03.829+03:00Βαριέμαι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ7ZktFtoQkQwkXB0oi21wz4GTULtyLmUMtGotFSmBFTROs3zDMBWyqNwg_PVXOkaX0zKKvWzDE0F6h9BINuClJpbBNeTtLXql0VCeU3VFBBGCVwRiSULt6VVpFZyP0yTRUT3hL_bXKDs/s1600/%CE%92%CE%91%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%9C%CE%91%CE%99.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ7ZktFtoQkQwkXB0oi21wz4GTULtyLmUMtGotFSmBFTROs3zDMBWyqNwg_PVXOkaX0zKKvWzDE0F6h9BINuClJpbBNeTtLXql0VCeU3VFBBGCVwRiSULt6VVpFZyP0yTRUT3hL_bXKDs/s320/%CE%92%CE%91%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%9C%CE%91%CE%99.jpg" width="200" /></a>ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΘΕΑΤΡΟ<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US">RICARDO TALESNIK</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΒΑΡΙΕΜΑΙ </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΎΛΟΥ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΥΨΙΛΟΝ 2010</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
σελ. 80<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ιστοσελίδα γνωρίζει τους
κινδύνους που ενέχει η κριτική αναφορά σε κάποιο θεατρικό
έργο έξω από τη φυσική του παρουσία, δηλαδή τη σκηνή, το σανίδι.
Εγκαινιάζει εντούτοις με τη σημερινή ανάρτηση την παρουσίαση μιας σειράς
θεατρικών κειμένων που εντάσσονται στους ίδιους γεωγραφο-πολιτιστικούς χώρους
από τους από τους οποίους προέρχονται και οι συνήθεις λοιπές αναρτήσεις της,
δηλαδή τη Λατινική Αμερική και τα Βαλκάνια, με την ελπίδα να καταστήσει
ευρύτερα γνωστά κάποια θεατρικά έργα που δεν ευτύχησαν να σκηνοθετηθούν στην
Ελλάδα ή και αν σκηνοθετήθηκαν δεν απασχόλησαν ιδιαίτερα το ελληνικό θεατρόφιλο
κοινό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με το «Βαριέμαι» ο Αργεντινός Ρικάρντο
Τελεσνίκ (Μπουένος Άιρες 1935) επιχειρεί να κατεδαφίσει τον πλατύτατα
διαδεδομένο αστικό μύθο, με τον οποίο όλοι μας έχουμε γαλουχηθεί, το μύθο για
την αναγκαιότητα της εξαρτημένης εργασίας. Είναι πασίγνωστο ότι οι αρχαίοι
ευρωπαϊκοί πολιτισμοί, τόσο ο ελληνικός, όσο και ο ρωμαϊκός μεγαλούργησαν θεωρώντας
ότι η εργασία είναι αποκλειστική ενασχόληση των δούλων (πρβ τη λέξη «δουλειά»),
παρά την προτροπή του γέρο-Ησίοδου που τόλμησε να αποφανθεί ότι «΄Εργον ουδέν
όνειδος, αεργίη δε τ’ όνειδος». Όμως μετά τη δύση των πολιτισμών αυτών, που
σήμαινε και το τέλος της δουλοκτησίας, η εξαρτημένη εργασία άρχισε να αποτελεί
το βάθρο των νέων παραγωγικών σχέσεων. (Παράβαλε το βιβλικό «Ο μη εργαζόμενος
μηδέ εσθιέτω»). Μάλιστα ειδικά μετά τα
χρόνια της βιομηχανικής επανάστασης η ίδια εργασία έφτασε να έχει
θεοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα να μιλούμε για το «δικαίωμα στην
εργασία». Ο Ταλεσνίκ λοιπόν ανατρέπει με μια εύστοχη και καταλυτική σάτιρα
αυτόν το μύθο και στη θέση του προβάλλει το …«δικαίωμα στην τεμπελιά!».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλήθεια πώς θα αντιμετωπίζαμε
σήμερα κάποιον επί χρόνια ευσυνείδητο εργαζόμενο, ο οποίος ένα πρωινό , χωρίς
κανέναν ιδιαίτερο λόγο θα αποφάσιζε να μην πάει στη δουλειά του; Και όχι μόνο
να μην πάει, αλλά ούτε καν να ειδοποιήσει ότι θα λείψει! Εκδοχές: ότι είναι
άρρωστος, ότι προέκυψε κάποιο σοβαρό πρόβλημα στον εργασιακό του χώρο ή τέλος,
ότι δεν στέκει καλά στα λογικά του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και όμως στον ΝΕΣΤΟΡΑ καμιά από
τις τρεις αυτές εκδοχές δεν ισχύει. Απλώς βαριέται! Όχι μόνο εκείνη τη μέρα,
αλλά και τις επόμενες…Αισθάνεται επιτέλους απελευθερωμένος. Βλέπει όποτε θέλει
τους φίλους του, κάνει γυμναστική κάθε μέρα για να ξαναβρεί τη φόρμα του, παίζει
μπιλιάρδο, κοιμάται όσο θέλει και, το σπουδαιότερο, αισθάνεται για πρώτη φορά ερωτική έλξη γα τη
γυναίκα του τις πιο «ακατάλληλες» , δηλαδή όλες, τις ώρες!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ΜΑΡΘΑ, η γυναίκα του, αποτελεί
το πρότυπο της σύγχρονης μεσοαστής συζύγου: εργαζόμενη , πιστή, νοικοκυρά,
προστατευτική απέναντι στις «παλαβομάρες» του συζύγου της. Στην αρχή τον
συμβουλεύει, τον προτρέπει να επιστρέψει στη δουλειά του με τα πιο «ατράνταχτα»
επιχειρήματα του τύπου «πώς θα ζήσουμε τώρα» ή
«ξέρεις πόσοι περιμένουν την σήμερον ημέραν στην ουρά για μια θέση σαν
τη δική σου» και άλλα. Στο τέλος γίνεται έξω φρενών με την αμετάκλητη απόφασή
του, γεμίζει τις βαλίτσες της και τον εγκαταλείπει…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ΜΗΤΕΡΑ του Νέστορα, που
ειδοποιείται από τη Μάρθα, καταφθάνει στο
σπίτι, για να τη συνδράμει και εξαντλεί όλα τα συναισθηματικά επιχειρήματά
της, για να αποτρέψει το γιο της από την ολέθρια απόφασή του: «Εγώ που σε
κουβάλησα στην κοιλιά μου, που σε θήλασα, που σου άλλαζα πάνες,,,». Επί ματαίω!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ΠΕΡΑΛΤΑ, η νεαρή γραμματέας
του, που τρέμει μήπως χάσει τη δουλειά της, τον επισκέπτεται να δει πώς είναι
και παραλίγο να κολλήσει κι αυτή τον ιό της τεμπελιάς!. Ο Νέστορας της
υπόσχεται, αν ακολουθήσει το παράδειγμά του να της μάθει ταγκό, να τη βοηθήσει
να αναδείξει το ταλέντο της τραγουδίστριας, το οποίο η κοπέλα πίστευε ακράδαντα
ότι διέθετε και να ζήσει μια ζωή διαφορετική από αυτήν που την καταδυνάστευε!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο ΧΟΥΑΡΕΓΚΙ, ο διευθυντής του
τμήματος Ανθρώπινου Δυναμικού, που τον επισκέπτεται κι αυτός με τη σειρά του,
με το ατσαλάκωτο κοστούμι, τη γραβάτα και το κατάλευκο πουκάμισό του,
επικαλείται το ήθος του Νέστορα, και το καθήκον του απέναντι σε μια εταιρία με
αναμφισβήτητο ανθρώπινο πρόσωπο, απέναντι στην οικογένεια του, στην πατρίδα,
στο …σύμπαν! Τζίφος. Στο τέλος γίνεται έξω φρενών κι αποχωρεί…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο μεταξύ η κοινή γνώμη είναι
συγκλονισμένη. Ο Νέστορας έχει γίνει θρύλος. Τα κανάλια ετοιμάζονται να του
πάρουν συνέντευξη. Το κύρος της εταιρίας, και κάθε εταιρείας κινδυνεύει!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οπότε καταφτάνει ο ΜΠΑΛΜΠΙΑΝΙ, ο Γενικός
Διευθυντής της Εταιρείας, κρατώντας ένα καλά τυλιγμένο μικρό πακέτο στα χέρια
του, και χρησιμοποιεί το έσχατο επιχείρημα κάθε εργοδοσίας! Μπροστά σ’ όλους
εκεί (η Μάρθα έχει επιστρέψει να συνδράμει τον άντρα της που στην κυριολεξία
λιμοκτονεί), ανοίγει με τελετουργικήν επισημότητα το πακέτο και του προσφέρει…
ένα σάντουιτς! Κι ο δυστυχής Νέστορας το αρπάζει και αρχίζει να το καταβροχθίζει
με βουλιμία!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μια ιδέα ανεξάντλητη, ρηξικέλευθη, επαναστατική, επίκαιρη, η πεμπτουσία της
φιλοσοφίας των εργασιακών σχέσεων κάθε εποχής! Μια αποκάλυψη…<br />
<br />
Το έργο έχει σκηνοθετηθεί από το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας το 2010 και έχει παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2010 σε μετάφραση Κατερίνας Χριστοδούλου και σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-12109629849162222512012-07-06T02:09:00.003+03:002012-07-06T02:20:08.176+03:00Πλιάτσικο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlDeK79c3kSZA43dMMIC472hjqjBxANpNjW3CLydFhLAmmSl64SC28gZetwsptkcLLLsS47BVqsazkNhOp0y4PV0shxPlOhGSUm6fUjFXuzOw8RDUE6mD9TruYaUgtjoeWSsNioOexzJs/s1600/%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF.jpg_hyuncompressed" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlDeK79c3kSZA43dMMIC472hjqjBxANpNjW3CLydFhLAmmSl64SC28gZetwsptkcLLLsS47BVqsazkNhOp0y4PV0shxPlOhGSUm6fUjFXuzOw8RDUE6mD9TruYaUgtjoeWSsNioOexzJs/s320/%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF.jpg_hyuncompressed" width="227" /></a>ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ</div>
<div class="MsoNormal">
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ</div>
<div class="MsoNormal">
ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΓΚΡΟΣΝΤΕΒ</div>
<div class="MsoNormal">
ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ</div>
<div class="MsoNormal">
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΡΤΟΜΑΤΣΙΔΗΣ</div>
<div class="MsoNormal">
ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ 2008</div>
<div class="MsoNormal">
σελ. 112</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το έργο κάλλιστα θα μπορούσε να
έχει τον τίτλο «Λεηλασία» ή «Ο νόμος της Ζούγκλας». Καθώς ο αναγνώστης σε μια
πρώτη ανάγνωση μένει με την εντύπωση ότι κεντρικός πυρήνας του είναι ένας μέχρι
εσχάτων αγώνας ανθρώπων και ζώων μέσα στην άγρια φύση, μια φύση που μας φέρνει
στο νου θέματα αγαπημένα από το παρελθόν, όπως ο Μόγλης του Κίπλινγκ. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μια κουστωδία ετερόκλητων
ανθρώπων συν-υπάρχουν αλλά και αλληλο-συγκρούονται σε κάποιο ορεινό καταφύγιο
θηραμάτων, μακριά από τον πολιτισμό, έξω από τα καθημερινά αλλά και τα ιστορικά
τεκταινόμενα της χώρας και της εποχής. Ο Χάντερ, ο πατέρας που αναζητά
απεγνωσμένα τη χαμένη του κόρη, που εγκατέλειψε χωρίς λόγο την οικογενειακή της
εστία. Η αμερικανίδα δημοσιογράφος Μαίρη και ο Χανς, ένας τραπεζίτης από το Μόναχο, που επιζητούν
την αποτοξίνωση από τις παθογένειες του σύγχρονου πολιτισμού. Δυο μοναχικοί
γέροι, ο Ένιο και ο Μιχαήλ, που επιμένουν να κατοικούν σε ένα εγκαταλειμμένο
χωριό, αλλά και η ψυχίατρος Λίνα, που έχει βάλει στόχο να αποασυλοποιήσει τέσσερις ασθενείς της , τον
Μωμόγερο, τον στρατηγό, την Αναστενάρισσα και τη Σιωπηλή. Και κοντά σ’ αυτούς ο
Κέμπο, ο λαθροκυνηγός και ο Δράκος, ο διακινητής και έμπορος νεαρών κοριτσιών,
που δεν ορρωδούν μπροστά σε τίποτε… Και τριγύρω τους τα προαιώνια θηράματα: οι
αρκούδες, οι αγριόχοιροι, τα ελάφια, τα ζαρκάδια, οι λύκοι, οι αγριόχηνες που
δίνουν ένα απελπισμένο αγώνα ζωής και θανάτου γύρω από τις πηγές και τις
λίμνες. Μια χωρίς όρια λεηλασία της φύσης, ένα πλιάτσικο της άγριας πανίδας που
σε μακρινούς καιρούς υπήρξε το τρυφερό λίκνο του ανθρώπου…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πολύ σύντομα όμως, ο αναγνώστης
αντιλαμβάνεται ότι ο συγγραφέας προχωρεί παράλληλα και σε μια διακριτική μεν
(με αλλεπάλληλες όμως νύξεις), αλλά καίρια
ανατομία της μετασοσιαλιστικής Βουλγαρίας, σε μια εποχή που οι
αναμνήσεις του παλιού που έφυγε ανεπιστρεπτί και η αγριότητα του καινούργιου
που επελαύνει ακάθεκτο αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλο-λεηλατούνται.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πριν βρεθεί στο ψυχιατρείο ο Μωμόγερος ήταν
διευθυντής. Στο εργοστάσιό του οι περισσότεροι εργάτες ήταν φυλακισμένοι. Όλα
αυτά ανεπίσημα. Ξεχωριστά
δούλευαν οι ποινικοί, ξεχωριστά οι πολιτικοί. Διοικούσε απλά: «Όποιος δεν
πειθαρχεί δεν θα τρώει!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πιστεύω στο αμερικανικό όνειρο!
δηλώνει ο Δράκος σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη. Αν επιθυμείς κάτι, άρπαξέ
το! Κανείς δεν θα σου το προσφέρει…»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γιατί οι άνθρωποι είναι
σημαδεμένοι από το πεπρωμένο τους; Θα γκρεμιστεί μήπως ο κόσμος, αν χαθεί η βία
και ο εξαναγκασμός; Θα σταματήσει να
γυρνάει ο πλανήτης; Πού είναι το τρίτο μας μάτι; Γιατί το έχουμε χάσει; Για
ποιες αμαρτίες μάς το έχουν στερήσει; Πώς ήμασταν όταν το είχαμε; Μπορούσε ο
καθένας να κοιτάξει ολόισια στην ψυχή του άλλου; Και ήταν όμως αυτό για καλό;»
Αναρωτιέται η Νία, η Αναστενάρισσα που κατέχει τη μυστική δύναμη προβλέπει τα
μέλλοντα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Γκεόργκι Γκρόσντεβ, γεννημένος
το 1957, έχει σπουδάσει δημοσιογραφία και διευθύνει τον εκδοτικό οίκο <span lang="EN-US">Balkani</span> στη Σόφια. Διευθύνει επίσης ένα λογοτεχνικό περιοδικό και έχει γράψει ένα πλήθος από πεζά κείμενα που έχουν
μεταφραστεί σε πολλές βαλκανικές γλώσσες. Το «Πλιάτσικο έχει ήδη μεταφραστεί
στα αγγλικά, τα σλαβομακεδόνικα και τα σερβικά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Χρήστος Χαρτοματσίδης γεννήθηκε το 1954 στη Σόφια, από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες, σπούδασε ιατρική
και σήμερα είναι διευθυντής του Μικροβιολογικού Τμήματος της Κομοτινής. Γράφει
ποίηση και μεταφράζει συστηματικά Βουλγάρους συγγραφείς.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-35016436198572258152012-06-27T16:55:00.001+03:002012-06-28T19:55:13.327+03:00Ανατομία των Ψευδαισθήσεων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFeaa1DvaPjl0Rq4-gJ71tUmK27fXL_mWhEtYMB-VfvmKb4RvgwdvfKFG1DnIlS3aKH6DcGXO5PVgPaMsqvVVpQlUDpMMCIqQTd-g0RGwFVh3MgzO4GCv9IL782oYxhMaN9LoNkrjlgtw/s1600/%CE%A8%CE%95%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%99%CE%A3%CE%98%CE%97%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFeaa1DvaPjl0Rq4-gJ71tUmK27fXL_mWhEtYMB-VfvmKb4RvgwdvfKFG1DnIlS3aKH6DcGXO5PVgPaMsqvVVpQlUDpMMCIqQTd-g0RGwFVh3MgzO4GCv9IL782oYxhMaN9LoNkrjlgtw/s320/%CE%A8%CE%95%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%99%CE%A3%CE%98%CE%97%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3.jpg" width="214" /></a><br />
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ<br />
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ<br />
LUDMILA FILIPOVA<br />
ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ<br />
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΠΑΝΟΣ ΣΠΑΘΟΓΙΑΝΝΗΣ<br />
ΨΥΧΟΓΙΟΣ 2012<br />
σελ. 480<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η συγγραφέας, εγγονή του τελευταίου πρωθυπουργού της Βουλγαρίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού» Γκρίσα Φιλίποφ (1981-1986), γεννήθηκε το 1977. Η «Ανατομία των Ψευδαισθήσεων» υπήρξε το πρώτο της μυθιστόρημα (Σόφια 2011) και γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία στη χώρα της. Μάλιστα μια τουρκική εταιρία έχει αγοράσει τα δικαιώματα, για να το μεταφέρει και στη μικρή οθόνη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στο έργο της η νεαρή και φέρελπις συγγραφέας καταπιάνεται με ένα μεγαλεπήβολο στόχο: να παρουσιάσει την εικόνα της χώρας της αμέσως μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, όταν το παλιό ακόμη αντιστεκόταν και το καινούργιο πάλευε να εδραιωθεί. Η ίδια, καθώς διευκρινίζει στην αρχή του βιβλίου της, χρησιμοποίησε απόρρητα έγγραφα από τα αρχεία του παππού της, από τον οποίο, όπως είναι φυσικό, είναι συναισθηματικά εξαρτημένη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γίνεται αμέσως φανερό ότι το θέμα της έχει αυτοβιογραφικό χαρακτήρα: η κύρια ηρωίδα της, η Άννα, είναι η πριγκίπισσα με τις κόκκινες μπούκλες που μεγαλώνει μέσα στη χλιδή της βουλγαρικής νομενκλατούρας, καθώς είναι η εγγονή του πρωθυπουργού. Με νταντάδες, δασκάλες και υπηρέτες, κλεισμένη στις πολυτελείς επαύλεις του Εφξίνογκραντ, ούτε που υποψιάζεται τα τεκταινόμενα στον έξω κόσμο,</div>
<div style="text-align: justify;">
Ενώ ο Μπόρις, γόνος ενός κατώτερου στελέχους της κρατικής ασφάλειας και μάλιστα τουρκικής καταγωγής , ούτε να ονειρευτεί μπορεί την Άννα, που την πρωτοαντικρίζει μια μέρα πίσω απόν ψηλό φράχτη που τη χώριζε από τους κοινούς θνητούς και μένει έκθαμβος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα… Κάποια υψηλά ιστάμενα στελέχη του καθεστώτος απεργάζονται αργά και συστηματικά την πτώση του. Φυγαδεύουν στο εξωτερικό χρήματα του κράτους, ιδρύουν εταιρίες, συνιστούν ομίλους και καταφέρνουν να προσεταιριστούν και τον νεαρό Μπόρις, ο οποίος γρήγορα γίνεται το δεξί τους χέρι… Και η αλλαγή επέρχεται σαν κεραυνός και φέρνει τα πάνω κάτω. Η Άννα με τους δικούς της βρίσκονται από τη μια στιγμή στην άλλη κυριολεκτικά στο δρόμο. Και η ηρωίδα μας με προσωπικό μόχθο τώρα και αγώνα καταφέρνει να σπουδάσει δημοσιογραφία και να γίνει στέλεχος ενός σπουδαίου βουλγαρικού περιοδικού</div>
<div style="text-align: justify;">
Ενώ ο Μπορίς, που δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα, που καταπνίγει μέσα του κάθε αίσθημα, βρίσκεται σύντομα στην κορυφή μιας οικονομικής πυραμίδας που ελέγχει κυβέρνηση και πολιτικά στελέχη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ώσπου η μοίρα φέρνει τους δυο ήρωες μετά από χρόνια τον ένα δίπλα στον άλλο. Την ανερχόμενη δημοσιογράφο που διψάει για αναγνώριση και ονειρεύεται να γράψει το άρθρο της ζωής της ξεσκεπάζοντας τις εγκληματικές δραστηριότητες του Μπορίς, κι εκείνον, μοναχικό και απρόσιτο, να επιχειρεί μάταια να πνίξει εκείνο το εξαίσιο όραμα της Άννας των παιδικών του χρόνων. Τι θα συμβεί άραγε;</div>
<div style="text-align: justify;">
«Η Ανατομία των Ψευδαισθήσεων» εντυπωσιάζει ως πρωτόγονο χρονικό μιας κοινωνίας που μεταλλάσσεται, που δεν έχει ακόμη βρει το δρόμο της. Η συγγραφέας, πιστή στο δόγμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, με το οποίο εξάλλου γαλουχήθηκε, αγνοεί κάθε στοιχείο νεωτερικής γραφής. Ξετυλίγει το μύθο της ευθύγραμμα, καθόλου ελλειπτικά, μονοεπίπεδα, λες και η τέχνη του μυθιστορήματος σταμάτησε στη γέννησή της. Οι «Ψευδαισθήσεις» έτσι καταλήγουν να είναι ένα κοινό ρομάντζο, ένα θρίλερ, ή και τα δυο καλύτερα, κατάλληλο για αναγνώστες κάθε επιπέδου. Και οι ανατροπές, όπου υπάρχουν, καθώς και τα «μότα» στην αρχή κάθε κεφαλαίου, εξυπηρετούν περισσότερο έναν αμφιλεγόμενο διδακτισμό, παρά την τελείωση της φόρμας. Ή ίδια εξάλλου δεν κρύβει της προθέσεις σχετικά με την προτίμηση της πεπατημένης γραφής. Η ηρωίδα μας που επισκέπτεται μια έκθεση εικαστικού υλικού στη Σόφια διαπιστώνει:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Εντυπωσιάστηκε πολύ από τους πίνακες και τα γλυπτά. Περίμενε να δει μυστικιστικούς και παθολογικά παράλογους λεκέδες, γραμμούλες, κυκλάκια και ορθογώνια σε αόριστο φόντο. Το τελευταίο διάστημα η επονομαζόμενη μοντέρνα τέχνη, όλο και περισσότερο κατευθύνεται προς μια τέτοια έκφραση, τόσο στα εικαστικά, όσο και στη γραφή.. Πιθανότατα εκφράζει την παράλογη θύελλα που μαίνεται στην ψυχή της βουλγαρικής κοινωνίας με την έλευση της δημοκρατίας. Όμως οι πίνακες που είδε αποτελούσαν αντικαθρέφτισμα της πραγματικής ζωής» (σελ. 357).</div>
<div style="text-align: justify;">
Προφανώς η βουλγαρική τέχνη, το βουλγαρικό μυθιστόρημα, έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν ακόμη…</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-656812743791969893.post-41512319044796848582012-06-05T06:31:00.000+03:002012-06-05T06:31:16.725+03:00Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS6WegtopvDmh_JJssaPSsUpC10fvFvcHw5fzpXeWJl8sihj9M86F3dfeEN_zw1GsJZ9D0L6SgwJaKgC3EAabWg6r-89odV8KDqBo6y3W8zJCjuNt4V4g9AL9yBAIEw6_4FH0ET2JNZ4c/s1600/imagesCAJN3PJJ.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" fba="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS6WegtopvDmh_JJssaPSsUpC10fvFvcHw5fzpXeWJl8sihj9M86F3dfeEN_zw1GsJZ9D0L6SgwJaKgC3EAabWg6r-89odV8KDqBo6y3W8zJCjuNt4V4g9AL9yBAIEw6_4FH0ET2JNZ4c/s320/imagesCAJN3PJJ.jpg" width="192" /></a>ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ</div>
<div class="MsoNormal" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
ΜΕΞΙΚΟ</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">CARLOS</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">FUENTES</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΠΟΝΑΤΣΟΥ</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2007</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
σελ. 416</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
Ένα «σπονδυλωτό μυθιστόρημα» του μεγάλου μεξικανού πεζογράφου που μας άφησε πρόσφατα (1928-2012). Γραμμένο μάλιστα την πρώτη δεκαετία του αιώνα μας (2006). Πρόκειται για μια σύλληψη μνημειώδη, την οποία μόνο ένας δοκιμασμένος χρόνια τώρα συγγραφέας θα μπορούσε να πραγματώσει: να παραθέσει ένα ομαδικό πορτρέτο της σύγχρονης μεξικάνικης κοινωνίας, και συνεκδοχικά της δυτικής κοινωνίας των αρχών του 21<sup>ου</sup> αιώνα.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
Το έργο, δομημένο σε δεκαέξι υποσύνολα-κεφάλαια, τα οποία, αν και δεν συνδέονται εξωτερικά μεταξύ τους, αποτελούν εντούτοις ένα αδιάσπαστο σύνολο, μια ενιαία διεισδυτική ματιά στο σύγχρονο μεξικάνικο –και όχι μόνο-κοινωνικό γίγνεσθαι. Αδρές πινελιές που διατρέχουν κάθε κοινωνική τάξη της χώρας του, που αναδεικνύουν κάθε πρόβλημα, που ανασύρουν κάθε παθογένεια της σύγχρονης οικογένειας μας.</div>
<div class="MsoNormal" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένας πατέρας (ο Παστόρ Παγιάν), πρώην υψηλό στέλεχος επιτυχημένης επιχείρησης, εξαναγκάζεται να παραιτηθεί στα πενήντα δύο του «επειδή δεν ήταν τόσο ανέντιμος» όσο το αφεντικό και οι συνάδελφοί του. Εξαγοράζει όμως ακριβά τη θητεία του στην εξελισσόμενη επιχείρηση: με μια παχυλή επιταγή και μια πανάκριβη κατοικία, ένα παλάτσο, όπου και εγκαθίσταται. Η μητέρα (η Ελβίρα Μοράλες) πρώην αοιδός μπολέρο στη «Σπηλιά του Αλαντίν», από τη στιγμή που γνώρισε τον άντρα της, πριν από τριάντα δύο χρόνια. έπαψε να υπάρχει. Νοσταλγεί τα νεανικά της χρόνια τα οποία όμως έχουν ανεπιστρεπτί χαθεί. Ο γιος (ο Αμπέλ Παγιάν), γράφεται στο Οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Μεξικού, αλλά εγκαταλείπει τις σπουδές του γιατί διαπιστώνει ότι «είχε μάθει ένα πλήθος από περιττά εις βάρος των απαραίτητων». Και ως νέος άσωτος υιός επιστρέφει στην οικογένεια και εγκαθίσταται στο ισόγειο του παλάτσου. Η κόρη (Ελβίρα Παγιάν) που είχε την «ατυχία» να έχει ένα επιθυμητό και προκλητικό σώμα, δοκιμάζει την καριέρα της αεροσυνοδού, αλλά διαπιστώνει ότι οι πελάτες που ασελγούσαν επάνω της "είχαν πάντα δίκιο». Αποσύρεται λοιπόν κι αυτή στη σοφίτα του παλάτσου και αφήνεται στον εικονικό χώρο των ριάλιτι σόου της τηλεόρασης… Μια τυπική σύγχρονη οικογένεια που δεν έχει το παραμικρό να μοιραστεί μεταξύ της εκτός από τον τόπο κατοικίας της…(ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ)</div>
<div class="MsoNormal" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
Ο στρατηγός Μαρσελίνο Μίλες έχει εντολή να συλλάβει μια ομάδα επαναστατών του λαϊκού στρατού «Βισέντε Γκερέρο» στις πλαγιές της Σιέρα Μάδρε. Ξέρει ότι επικεφαλής της ομάδας βρίσκεται ο γιος του Αντρές Μίλες («Μια χώρα εκατό εκατομμυρίων, πατέρα, κι οι μισοί ζουν μέσα στη φτώχια»). Οι αντάρτες όμως , ευέλικτοι και γνώστες των μονοπατιών μέσα στη ζούγκλα, συνεχώς διαφεύγουν. Κι ο στρατηγός αναγκάζεται να επιστρέψει στη βάση του. Την άλλη μέρα όμως μαθαίνει ότι συνέλαβαν τον επαναστάτη γιο του στο σπίτι της φίλης του. Κι ο προδότης που τον κατέδωσε είναι ο μικρότερος γιος του, ο Ρομπέρτο Μίλες, επίδοξος επιχειρηματίας, που διαβλέπει ότι η δράση του αδελφού του θα του προξενούσε μεγάλη βλάβη στα επιχειρηματικά του σχέδια. Κι ο πατέρας σε δίλημμα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(«Και τι σας φαίνεται χειρότερο λοχαγέ, η επανάσταση ή η προδοσία;» θα ρωτήσει τον επικεφαλής των φυλακών. Για να πάρει την απάντηση «Η προδοσία!».) Την άλλη μέρα ο επαναστάτης γιος έχει δραπετεύσει κι ο προδότης βρίσκεται εκτελεσμένος με μια σφαίρα στον τράχηλο. Η τιμή του στρατού αποκαθίσταται… (Η ΕΝΟΠΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ)</div>
<div class="MsoNormal" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
Ο δον Λουίς Αλμπαράν πετυχημένος επιχειρηματίας κατασκευαστικής εταιρίας ζει μόνος του στο αρχοντικό του , μετά τον πρόσφατο θάνατο της γυναίκας του, και τα θέλει όλα σε τάξη. Με τη μαγείρισσα, την καμαριέρα, τον οδηγό του, τον μπάτλερ να τον υπηρετούν πιστά και σύμφωνα με τους κανόνες της ακμάζουσας νεοαστικής τάξης. Ώσπου κάποιο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βράδυ της 24<sup>ης</sup> Δεκεμβρίου, δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη του χαμένου για χρόνια αδελφού του, του Ρέγιες Αλμπαράν, ο οποίος , σύμφωνα με το τοπικό έθιμο του ζητάει κατάλυμα μέχρι τις 6 Ιανουαρίου. Με βρόμικα και σχισμένα ρούχα, άπλυτος, βρομάει ολόκληρος. Κι ο πετυχημένος αδελφός γεμάτος τύψεις του το προσφέρει. Ο ίδιος από μικρός ήταν προορισμένος να προκόψει: καπάτσος, καταφερτζής λίγο απατεώνας… Ενώ εκείνος πιστός πάντα στις αρχές της εκκλησίας και τηρητής των οικογενειακών παραδόσεων, γρήγορα κατάντησε περιπλανώμενος επαίτης. Τώρα όμως με μια άνεση κι ένα ξεχωριστό θράσος καταλαμβάνει την πιο μεγάλη κρεβατοκάμαρα του αρχοντικού κι αποφασίζει να ζήσει τις μέρες της φιλοξενίας του σαν πραγματικός άρχοντας. Με το πρωινό του στο κρεβάτι, με ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα κάθε πρωί, με την καμαριέρα στην αποκλειστική του διάθεση και με βουνά από ψώνια που κουβαλάει κάθε μέρα με την πιστωτική κάρτα του αδελφού του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και το υπηρετικό προσωπικό του σπιτιού , μετά την πρώτη , δικαιολογημένη αγανάκτηση, γρήγορα αρχίζει να συμπαθεί, σχεδόν να λατρεύει τον παρείσακτο, όταν διαπιστώνει ότι εκείνος εκπληρώνει όλες τις επιθυμίες τους που για χρόνια έμειναν ανεκπλήρωτες: χαρίζει τα άπαντα του Βάγκνερ, στον ένα, Δίνει διαταγή να τοποθετηθεί πλάκα στον τάφο της μάνας της άλλης, χαρίζει μια Ρενώ στον άλλο… Και στο τέλος, ξαναντύνεται τα κουρέλια του και αποχωρεί την συγκεκριμένη μέρα, σύμφωνα με το έθιμο, γεμάτος αξιοπρέπεια, χωρίς να πάρει μαζί του το παραμικρό από το σπίτι του αδελφού του. Έτσι, ο δον Λουίς Αλμπαράν παίρνει το μάθημα της ζωής του! (Ο ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ)</div>
<div class="MsoNormal" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
Δεκαπέντε ακόμη παρόμοια θέματα ξετυλίγονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος. Που συνθέτουν μια διεισδυτική ανατομία της κοινωνίας του σύγχρονου Μεξικού, του σύγχρονου κόσμου μας… Η καινοτομία όμως του έργου βρίσκεται αλλού: μετά από κάθε αφήγημα ακολουθεί μια δυνατή ποιητική σύνθεση, που συμπληρώνει και αναδεικνύει το θέμα του με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Και καθώς η ποίηση δύσκολα μεταφράζεται, εδώ η φιλότιμη μεταφράστρια του έργου αποδεικνύει όλη τη μαεστρία της. </div>
</div>Aesopushttp://www.blogger.com/profile/07158542890510286759noreply@blogger.com0